Eylül Gelmiş

                     2023 yılının eylülü başladı. Zaman ne tuhaf bir şey; bizi yaşatıyor, aldatıyor, hapsediyor, kafamızı karıştıryor. Anlamaya çalışıyoruz ama yetersiz kalıyoruz belki de ben böyle hissediyorum. Elli kez eylülü yaşamama rağmen tüm rutinliğine, özelliklerine bıkmadan umutla bağlıyım. Yazın gelmesini ne çok istiyorduk soğuk ve yağışlı geçen haziranda. Daha iki ay önce ah bir yaz gelse, güneşe doysak diyorduk ama aşırı nem ve sıcaklık anında bezdirdi bizi. Sonbahar habercisi eylüle bir ümit sarılıyoruz. Dün 1 eylüldü ve bizim burada uzun bir aradan sonra şakır şakır yağmur yağdı. Ortalık iyice yıkanıp pırıl pırıl oldu. Yazın bu koyu sıcaklığı her şeyimi engelledi. Hiç bir hobimi yapamadım, dışarı çıkmak bile istemedim, arabayla bir yere gitmek nasıl işkence gibiydi -ki bunu da yapmadım zaten.

                   Eylül aslında tam yaz tatili yapma zamanı. Bir hafta sonra çoluk çocuk okula gidecek, insanlar evlerine dönecek, sahiller yarıyarıya boşalacak. En büyük hayalim bu zamanlarda yolculuğa çıkmaktı, emeklilik iptaliyle bu da bitti.Neyse yapacak bir şey yok , bakalım daha kaç yıl daha çalışırım..

Evde ki rutinler hep aynı. Cuma günleri bizim buranın pazarı. Böyle olunca en büyük heyecanımız sabah erken saatlerinde pazara gitmek oldu. Allahım ne hallere geldim diye de bir tarafımda bir yandan kendine gülüyor :)

Yılın ilk güz kabağını pazarda bulma sevinci bu yılda var şükür :)

Bahçeme dolu kabak tohumu ekmiştim, süs kabağı su sever sulamazsan hemen kurur. Devamlı suladım ama çiçek verdikten sonra kabağa dönmedi, hep döküldü. Uzun uzun her yeri sardı ama iki tane kabak çıktı, onlara da gözüm gibi bakıyorum. 

                    Yeni evimize geçiş yapamadık henüz. Kızımı okula yerleştirip evde ki kalış zamanımızı ayarlamamız lazım. Bakalım okulun yurdu çıkacak mı? Çıkmazsa ne yapacağımızı bilmiyorum, zorlu bir zamana gireceğiz. Şu Beykoz bölgesini bilen birine de rastlamadık, orada okuyan çocuklar genelde evlerde kalıyorlarmış ama daha ilk yıldan tanımadığı insanlarla eve çıkmasını da istemiyorum Pelin'in..

Bağ evimizde gidip günü geçirdiğimiz zamanlar oluyor. Ağaçların altında, sessizlikte oturmak kitap okumak çok güzel. Hatta kitap okurken taş sedirime yatıyorum , dalları ve gökyüzünü seyrediyorum uzun uzun. Yılan falan da gelir diye de korkuyorum bir taraftan.

Bahçede ki naneleri kurutmuştum, onları da kavanozlara doldurdum.

                         Hafta içi arkadaşlar, kuzenler bahçemde buluştuk ve gece yarılarına kadar süren sohbetler yaptık. Hatta günlerdir başım ağrıyordu; şu basınçlı beyin ağrılarından. İlaçta alsam geçmeyen. Onlar geldiğinde de sürüyordu ama ilerleyen saatler de ağrı kesicinin kesmediği ağrım ortamın enerjisinden azaldı resmen. Bu insanın sevdikleriyle geçirdiği zamanlar gerçekten şifalı. Artık beni huzursuz ve mutsuz eden insanlarla görüşmüyorum zaten. Bu yıllardır böyle. Ama bana iyi gelen ne çok sevdiğim var diye de düşünüyorum. Onlara güzel yaz pastaları yapmak en sevdiğim..

Sevgili Sonat bana kitap vermeye devam ediyor; ben de onları okuyorum. Kasabamızda yeni açılan kütüphaneyi de keşfettim. Sıfır, el değmemiş kitaplar okunmayı bekliyor..

                      Bir şeyler seyretme yaz günlerinde çok zor oluyor benim için. Ama yine de güzel iki film seyrettim. Biri Bergman'ın seyretmediğim belgeseliydi, nasıl keyifle seyrettim. Bunda bile gözlerim buğulandı, bir zamanlar Bergman varmış bu dünya da. Liv Ullmann belgeseli de çıkmış Road Less diye nasıl merak ediyorum onu da. İnternete düşse de seyretsek. Şimdi 84 yaşında ki haliyle kalbim acıyor nedense. Bergman'la ikisinin kızı Linn Ulmann'ın kitabını okuyunca kafam iyice allak bullak olmuştu. Okumadıysanız mutlaka!

                           Şöyle bir şey var; ben nereye gitsem kitap okurum. Telefonu alıp bakanlardan değilim. İnternetim dışarı da kapalıdır. Beklediğim bir zaman dilimi varsa mutlaka birşeyler okurum ya da yolculuk yapıyor yoldaysam. Geçen gün kuaföre gittiğimde de kitabımı açıp bol bol konuşan kadınlar arasında kitabımı okumaya çalıştım. Böyle zaman ve yerlerde benim gbi okuyana hiç rastlamıyorum okuyan. Binde bir çıkıyor ve ben bile buna çok şaşırıyorum. Artık böyle rastladığım biri olursa ona yaptığım ayraçlardan hediye ediyorum :)

Balkonumdan..

Yazımı Peygamberimizin bir duasıyla bitiriyorum;

”Allahım! Bizi yaşattığın müddetçe kulaklarımız, gözlerimiz ve kuvvetimizden faydalandır; ölümümüze kadar da onları devamlı kıl.”