Eylül Cuması

                Oslo 31 August filminden geçen  repliğe bayılırım, hatırladım geçen gün buldum tekrar okudum. Filmi seyretmediyseniz mutlaka seyredin, keyiflidir.

Evlenip çocuk yapmak istiyorum. 

Dünyayı dolaşmak, bir ev almak...

Romantik tatillere gitmek,
Gün boyu sadece dondurma yemek istiyorum.

Başka ülkelerde yaşamak.
İdeal kiloma inip orada kalmak.
Harika bir roman yazmak.
Eski arkadaşlarla haberleşmek.

Bir ağaç dikmek istiyorum.
Nefis bir akşam yemeği hazırlamak.
Kendimi başarılı hissetmek.

Buz banyosu yapmak, Yunuslarla yüzmek.
Gerçek bir doğum günü partisi vermek.

Yüz yaşına kadar yaşamak.
Ölene dek evli kalmak.
Bir şişede coşkulu bir mesaj yollayıp, aynı derecede ilginç bir cevap almak.

Tüm korkularımın üstesinden gelmek.
Bütün gün bulutları izleyerek yatmak.

Antikalarla dolu eski bir ev almak.
Bir maratonu sonuna dek koşmak.
Harika bir kitap okuyup, güzel
cümleleri hayatım boyunca hatırlamak.

Hislerimi yansıtan harika resimler yapmak.
Bir duvarı sevdiğim resimlerle
ve sözcüklerle kaplamak.

Sevdiğim dizilerin tüm sezonlarına sahip olmak.
Önemli bir konuya dikkat çekip,
insanların beni dinlemesini sağlamak.

Paraşütle atlamak, helikopter kullanmak,
Çırılçıplak yüzmek.

Her gün aradığım türden iyi işi bulmak.
Gece açık havada uyumak.
Besseggen dağına tırmanmak,
Bir filmde ya da ulusal tiyatroda rol almak.

Piyangoda milyon kazanmak.
Faydalı işler yapmak.

ve sevilmek istiyorum...

                                     Minik kuşum yuvadan uçmak üzerre. Kızım 6 yaşındayken bu blogu açtım, yıllarca yazdım, Pelin blogta büyüdü sayılır. Özellikle çocukken sık sık onu anlatıyordum, yaptıklarmızı çokca paylaşıyordum, sonrasında büyüdü genç kız oldu ona dair yazılarım azaldı. Büyüdükçe benden bağımsızlaşmaya, kopmaya başladı. Özellikle liseden itibaren bu kopuş hızlandı ve bu benim için sancılı oldu her ne kadar bu sürecin normal olduğunu bilsem bile.

Kopuş dediğim kendi sevdiklerini artık bizsiz yapmak istemesiydi. Daha çok özgür olmak istiyor, onu kontrol altında tutmamdan nefret ediyordu ki hala da böyle. Ah biz anneler! Ne kadar öngörülü, eğitimli olsak da duygularımızın önüne geçemiyoruz. Yani benim gibiler böyle belki de. Küçükken daha kolaydı hayatını yönetmek, şimdi onun alanına saygı göstermem gerek, ayakları üzerinde durması için artık kollarını serbest bırakmam gerek. Tamam biliyorum böyle olması lazım ama kafamda her türlü paranoya fikirle bunu yapmaya çalışmakta ne zormuş.

Artık evden ayrılmanın zamanı geldi çünkü başka bir şehre üniversiteye gidecek. Onsuz gecelerimiz, günlerimiz olacak artık off kalbim sıkışıyor ama böyle olması lazım.

Cumartesi günü üniversite okuyacağı şehre doğru yola çıktık. Tüm gün yurt aradık. Hiç bir şey tam istediğiniz gibi olmuyor tabi, bulduk yine de. Ne yazık ki yurt, apart işleri de sektör olmuş, kimse kimsenin gözünün yaşına bakmıyor.

                           Yurt aramalarına ara verdiğimizde ailece güzel saatler geçirdik, sohbetimize umutlarımız eşlik etti. İstanbul'un deli kalabalığını gençler seviyor, kızımda heyecanlı. Ama bizden geçmiş, istediği kadar güzel olsun  bu şehir bunca kalabalık beni boğuyor. Akşama kadar ayaklarımıza kara sular indi, işlerimizi kısmen halledip eve döndük. Allahtan Kocaeli yakın, uzak diyarlarda bu işler çok daha zor. 

                   Sonrasında pazartesiyle birlikte işe devam. Okul günleri güzel geçiyor, yeni kitaplar geldi sınıfa. Çocuklara her gün mutlaka bir kitap okuyorum. Okurken mutlaka sorular soruyorum, kitap hakkında konuşuyoruz. Bu kitapta ki bir ayrıntıyı çok sevdim. Baba algısı! Bakınız şuna.

Benim çocuklarla güzel havanın keyfini çıkarıyoruz okulda...

               Bu hafta  iki güzel kitap okudum. Beşir Ayvazoğlu'nu severim. Bu kitabını okumamıştım, kütüphane de bulunca hemen aldım. Enis Batur zaten en beğendiğim yazarlardan. Gölyazı kenarında kurulan yazar evi günlerini kendine has uslübuyla anlatmış, her zaman ki  gibi bayıldım.

               Live to 100 belgeselini seyrettiyseniz bilirsiniz uzun yaşamanın sırlarından biri sevdiklerinle vakit geçirmek, onlarla görüşmek, sohbet etmek, dertleşmek. Bu hafta canım Sonat'la ve bir arkadaşımla uzun uzun oturduk.

Okul çıkışında bir gün de kuzenlerle pastalı börekli ev oturması yaptık, çok iyi geldi bunlar bana.

Roy Andersson filmleri seyrettiniz mi hiç? Ben İnsanları Seyreden Güvercin, Sonsuzluğa Dair, İkinci Kattan Şarkılar filmlerini seyretmiştim. Bu sefer de A swedish Love Story seyrettim. Yönetmenin kendine has bir dili var, fil onun ilk filmi 1970 yılında çeklimiş. 

                  Bu hafta çok tatlı bir süpriz posta geldi bana. Sevgili Alkım'ı bilenler, hatırlayanlar var mı blog dünyasında. Yıllar önce blog arkadaşlığımız instagramda da devam ediyor. Ne yazık ki artık bloguna devam etmiyor. Aslında Nezleli Karga'da öyle güzel yazıyordu ki onun devam etmemesiyle çok severek okuduğum bir blog daha sona erdi. Yeni bir öykü kitabı çıkararak imzalayarak bana göndermiş, nasıl duygulandım. Onca tanıdığı insan arasında beni de özerkleştirdiği için çok mutlu oldum.

                                  Alkım yıllar önce TRT'ye bloglarla ilgili 6 bölümlük belgesel yapmıştı. Çok   çok güzel bir belgesel, siz blogçularında seveceğine eminim.

                    Bir cuma daha gelmiş, haftasonu tatiline girmek üzereyken herkese iyi dileklerimi gönderiyorum!