Bugün ..

''   Başlangıç  ürperticidir.  

Ne  zaman   ,  nasıl  başlar  gövde,  gövdemiz?   Vücut bulmanın  ön sınırı  , peş  noktası  nerede  olsa  gerektir?  Yaşamöyküsünün   ilk  satırlarında  yüzünün  hatların,  ataları  tanışır tanışmaz  oluştuğunu yazar ya  Yourcenar,  belki  gövdeye  de  böylesi  bir  tekvin  düşünmek  en kestirme  yol   olur.''

Diye  başlıyor  Enis  Batur'un  harika  kitabı  Gövde'm.  Çok  severek , beğenerek , zevkle  okuduğum bir  yazardır  E.Batur.  Yeni  bitirdiğim  kitabında  insan  vücudunu,  gövdesini  bölüm bölüm yazmış, incelemiş.  Onun  kaleminden okumak gövdemizi  yeniden keşfetmek gibi.  Oldukça  uzun sürede  yazılan  bu kitap  birçok ilginç konuyu  barındırıyor.  Yazar  şöyle diyor:

''  Onbeş  yıldır  gövdeye  pek çok  insandan  daha  fazla  bakmama  yol  açıyor  bu  kitap.  Sayısız  ayrıntı  çeldi  aklımı,geçen  süre  içinde.  Fiziğinden  metafiziğine  , sembolizminden   estetiğine  her  boyutuna   girip  çıktım  gövdenin.  

Bütün bunlar  kendime  bakmamı  değiştirdi.  Ama  iş  sağlığa  geldiğinde,  kendime  bakmamı  sağlamadı.  

Akıl,  ruh,  aslında  gövdeyi  sevemez.''

Tatildeyiz  ya  ,   nasıl  bir tembellik içindeyiz . Kitap  okuma,  film  seyretme,  çay  ya da  kahve  molası  verme,  o koltuk  senin  bu  benim ,  oradan  oraya  atıyoruz  kendimizi  kızımla.  Vüs'at  O. Bener'in  bir  hikayesinde  ev  tutsaklığından  bahseder.  Bizde  kaç gündür  gönüllü  tutsağız.  Ama  haftaya  bir  yurt  dışı

gezimiz  var.  O  zaman  nasıl  olsa  çok  yorulacağız  diye eve  hapsettik  kendimizi.  

Evde  olup  birşeyler  yapmadan  olmuyor  tabi ki.   Ihlamur  yanına  kıymalı  örgü  çöreğimiz.  Daha  

önce   tarif  vermiştim.  Fırından  çıktığı  gibi  yanına  aldığınız  bir  çay  ya da  ıhlamur

öyle  güzel ki..

Hafta  ortası  oldu  bile..  Evde  olup  bunun  önemli  olmadığını  bilmekte  ayrı bir zevkmiş.  Çalışma  olmasa  

gerçi  bunun  da  kıymeti  olmazdı. 

Okuduğum  kitapta  Budist  Rahipler hakkında  bir  bilgi  var, ilginç..

''  Japonya 'da   Budist  keşişlerden  bazıları,   hiçbir  sağlık  sorunları  olmadığı  halde  ölmeye  karar veriyorlar.  Aşama  aşama  dozu  artan  bir  oruç  tutma  sürecini  başlatıyorlar.  Niujo'ya   girmek yaklaşık   yedi  yıl  sürüyor,  gövdeler   yavaşça  mumyalaşıyor  böylelikle,  Japonlar,  bu  mumyaların  (  ki  aralarında  1000  yaşını  geçenlere  rastlanıyor)   

hala  yaşadıklarına  inanıyorlar.  Sergilenen  bu  doğal mumyalarda gerçekten de hiçbir  yapay  mumyalama işleminin  yapılmadığı   biliniyor,  ola  ki,  bu  uzun  oruç  takviminde  ,  ölüm  sonrası

gövde  de çürümeye  yol  açan bütün ögeler  yokoluyodur.''

Ev de  şu  sıralar  dinlediğim  mevsime  de  uygun   bir  de  müzik  var. 

Yağmur damlaların  müziği..  

                                       

                             Frédéric Chopin's "Raindrop" Prelude, Op 28, No. 15

Tatil Başlarken..

                              Beklenen  sömestr  tatili  geldi!  Çok  çabuk geçecek  biliyorum ama olsun , daha ilk günündeyim.  Kendimi  bugün eve  kapattım. Durdurdum  zamanı.. Evimde,  balkona bakan camın hemen önündeki  koltuğumda  oturuyorum.  Sehpamda  sevdiğim eşyalarım;  kitabım,  kahvem , yeni  yaptığım  kurabiyeler, kızımın ''  bunu da  koy anne''   diye  verdiği  minik  domuzcuk...Dışarıda  koyu bulutlar,  esen rüzgarı  görüyorum çam ağacımın dallarında.  Ben yaz kızıyım  falan  demeyeceğim  yazı,  sıcağı  sevmeme  rağmen.  Tüm  melankolisine  rağmen  kışta güzeldir..

                             Elimde  eski  bir  albüm.  Herkesin evinde  vardır  buna benzeyen..Mutlu olmak için oturduğum  bu  köşede yine  hüzünlenecek  bir şeyler  buluyorum işte.  Size de  olur mu  bilmiyorum  ama siyah-beyaz fotoğraflar  hep  hüzünlüdür  benim için.  Geçen yıllarda  eşimin anne-babasının  evinde  fotoğrafları  karıştırırken  rastladım  ona.  1930 larda  yaşamış  lise müdürü  bir  bayan.  Kim olduğunu  sorduğumda  uzak bir akrabaları  olduğunu  anlattılar.  O  yıllarda  giyimiyle, saç şekli,  duruşuyla  farklı  olduğu  anlaşılıyor.  İzmir'de  bir  kız  lisesinde  müdürmüş.  Yurt  dışına  çıkıp  gezdiği  fotoğraflara  bakıyorum.  Nasılda  zarif,  nasıl da hayat  dolu.

                 


                    Yıllar   geçipte  emekli  olduktan  sonra  hastalanmış.  Ve  hiç  evlenmediği  için  huzur evine gitmiş  kendi  kendine.  Sonra  eşimin  babası almış  onu oradan  İzmit'e  getirmiş.  Ölene kadar  bakmışlar  yakın  akrabası  olmamasına rağmen.
                     O  hareketli  yıllarına  bakıyorum,  gezdiği, arkadaşlarıyla  birlikte  olduğu  zamanlara.  Yine de hüzün  buluyorum  bu anlarda. Boğazım  düğünmleniyor.  Çok  kolay da ağlarım.  O mutlu anlarını  görmüyorum  nedense.  Neden  baktığımız  resimlerde  hemen hüznü  yakalarız?

                    Geçen gün okuduğum  Edip  Cansever  şiiri  bana aradığım  yanıtı  veriyor.

                     Zamanlar  geçtikçe  neden
                     Mutluluk   mahzunluk  oluyor  fotoğraflarda
                     Acaba
                     Keder  mi,  acı mı,  hüzün mü  dünyanın  rengi
                     Mahzunluk mu  yoksa  yaşam
                     Ve  doğruyu  söyleyen  yalnız
                      O  mu   ,   Rilke  mi ?

                   Rilke' nin   söylediği  gerçek  nedir  mi?     ''  Bir   meyvenin  içinde  çekirdeğini  taşıdığı  gibi taşırız  ölümü  içimizde..''

Film Önerisi

                                Seyrettiğim  iki  film beni   oldukça  düşündürdü.  İki  filmin  paralel  olay örgüsü ve  benzerlikleri  vardı. Filmlerden    Lee Chang-Dong'un   yönettiği  2010  yapımı  Poetry   bazı yönlerden  duygusal  işlenmiş   olsa  da  asıl anlatılmak  istenenle  bizi  avucuna  alıyor. Diğer   film  Haneke nin  yönettiği   Benny's  Video.  İki  film de de  çocukların  suçlarını  örtbas etmek için  seferber   olan  büyükler  var.  Poetry  filminde  sevimli  büyükanne  Mija,  torunun  arkadaşlarıyla  tecavüz edip  intiharına  sebep  oldukları  kız  karşısında  tüm babalara  karşı  vicdan  savaşı  veriyor.

                                       

                                   Dün  gece  seyrettiğim    Benny's   Video nun  da  benzer  teması  var.   Küçük bir çocuğun işlediği, hem de tüm detaylarıyla bir videoya kaydettiği cinayet Benny’s Video’nun odak noktası. Haneke   bu  filmi  de  üst  sınıf  ,  iş peşinde  koşturan , çocuklarıyla kahvaltıyı dahi  paylaşacak  zaman bulmayan,  aldırmaz  bir  ebeveyn ile kendini  odasına  kapatmış,  çağın  teknolojisini  kontrolsüz  kullanan  Benny  adındaki  çocuğun  bir  kızı  öldürmesi  üzerine kurmuş.  

                                      Tabi ki   beni  dehşete  düşüren  bu çocuğun  rahatlıkla bir  kızı  öldürmesi,  sonrasında  pişmanlık  yaşamaması  değil  yalnızca.  Durumu  öğrenen  anne- babanın  olaya  karşı  tutumları.  Aynı   Poetry  deki  ebeveynler  gibi   olayı  örtbas  etmeye  çalışıyorlar.  Oldukça   sakinler.  İki  filmde  de  yalnızca  kadınların  tepkisini  görüyorum.  

                                                  

                                  Filmde   Benny'nin    bu  duruma  gelmesi   konusunda   bir çok şey   söylenebilir.  Aile  ilgisizliği,   televizyonun  olumsuzluğu,  kontrolsüzlük.  Önemli  olan  Haneke  bu  filmde  açık açık  göstermese de  olayların  nedenlerine dair  sinyaller  veriyor.  Zaten  yönetmenin  Duygusal  Yozlaşma  adını  verdiği   üçlemenin  filmlerinden biri.    Der siebente Kontinent (Yedinci Kıta), Benny's Video (Benny'nin Videosu) ve 71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls (Tesadüfi Bir Kronolojinin 71 Parçası) filmleriyle Michael Haneke genel olarak insanoğlunun yitirmeye başladığı duyguların portresini çizmeye çalışır. 

             Koltuklarımızda  rahat  otururken,  sıcak evlerimizde huzurlu  yaşayıp  giderken bazı  şeylerin  farkına  varmak mı  istiyoruz,  rahatsız  olsakta  seyretmemiz  gereken  filmlerdi  bunlar  bence. 
                 Benny's  Video  seyretmek   isteyenler    için

              Poetry  fiilmini  izlemek    için

           

BRATİSLAVA

Viyana'ya  gittiğimizde  günübirlik  Bratislava'ya  gitmiştik.  Şimdi  sömestr  yaklaşırken burayı  tanıtıcı  bir post  yapayım dedim.  Viyana'dan  tam 1 saat.  Devamlı  otobüs var . Gittiğimiz  zaman çok  yağmur yağıyordu, üstelik şemsiyemiz  de  yoktu ama bu gezmemizi  engellemedi.

Hiç yol yordam  bilmeden  gezsekte  yine de birçok şey  gördük.  Kalabalık  caddeleri  takip ettik,  bazen  Türk Turlarına  rastladık, biraz onları  dinledik.  Burası  St. Michel   kapısı.  Eski ortaçağ  kapısının   önünde  bulunan  caddeye  Korzo  deniyormuş.  Bu  bölgeye  Eski  Şehir  deniyor. 

Eski kente girişteki etkileyici St.Micheal kapısı, mimarisi ile göz kamaştıran Tiyatro Binası, 18. Yüzyılda inşa edilmiş ve Slovaklar için kutsal olan 3 dağı sembolize eden figürün yer aldığı bayrakların dalgalandığı Başkanlık Sarayı, eski kent merkezi sokaklarındaki heykeller kentin görülmeye değer diğer yerleri…

Şehir de  çok şirin  heykeller  var.  Meşhur  paparazzi  adam ...

En çok Pelin  bayıldı  bunlara.  Dükkanlar  zaten  bir  harikaydı.  Kızımla saatlerce  bu dükkanlardaydık.  

Kuklalar  Prag'ta  olduğu  gibi  burada  da  harikaydı.

Slovakların yanı sıra Almanlar, Macarlar, Avusturyalılar, Çekler ve Yahudilerin güçlü izler bıraktığı Bratislava, kozmopolit yapısını günümüzde de koruyor. Adı bir Slav prensin isminden türetilen kent, 11. Yüzyılda Preslava ve Breslava, 12.yüzyılda Bresburg olarak anılmış ve 1919 yılında şehir Bratislava adını almış.

Heykellerin ilginç öyküleri var. Logar kapağından çıkar gibi duran ve vücudunun yarısının yeryüzünde olduğu heykelin ismi Cumil…Eski şehrin yeniden inşasını sembolize ediyor. Turistler Cumil ile fotoğraf çektirmek için birbiriyle yarışıyor. 

Sararmış ve ıslak  yapraklar  üzerinde  dolaştık.

Primatal   Sarayına  uğradık..

İşte  bu da  Pelin  Ve  Napolyon...

Eski şehir meydanında bir banka yaslanmış Napolyon heykeli ise Slovaklara 1805 yılındaki Fransız işgalini hatırlatmak için orada duruyor.

Eski kente girişteki etkileyici St.Micheal kapısı, mimarisi ile göz kamaştıran Tiyatro Binası, 18. Yüzyılda inşa edilmiş ve Slovaklar için kutsal olan 3 dağı sembolize eden figürün yer aldığı bayrakların dalgalandığı Başkanlık Sarayı, eski kent merkezi sokaklarındaki heykeller kentin görülmeye değer diğer yerleri…

                                                       Ve  mola  verilecek  şirin bir yer..

Vüs'at O. Bener

                      Gece  olup tam  televizyonun  başına  geçtiğinizde  elektrikler  giderse ,  ne  yaparsınız?   Çocuklar  bir ağızdan  çığlık atıp  ''  off  ne  olacak  şimdi''   derler büyük olasılıkla.  Sizin  aklınıza  küçükken  yaşanan  kesintiler  gelir.  Gaz lambasını  yakıp  duvarda  gölgelerle  oynamanız  gelir aklınıza  belki de.. İçinizi  bir  sıcaklık  kaplar,  çocuğunuza  bu anınızı  anlatırsınız.  Mumu  yakıp  gölgelerin  nasıl  yapıldığını  gösterirsiniz.  TVden   ,  bilgisayardan  koptuğunuz  için  mutlusunuzdur..
                      Nereden  geldi  bunlar  şimdi  aklıma.  Aslında  Vüs'at  O Bener 'i   yazacaktım  ben.  Geçen  gece  bizimde  elektrikler  gidince  kısa  bir  süreliğine  bunları  düşündüm.  Elime  okuduğum  kitabı  alıp  mumun  dibine  gittim.  Mum  ışığında  kitap okumakta  zor  ama  zevkliymiş  bu arada  :)

Elimdeki   Vüs'at  O.  Bener' e  ait  değil.  Ama   sipariş  edipte  okuduğum  kitaplardan  biri onun.  Ne kadar  özel  bir  yazar  olduğunu yazmak,  mutlaka  okunması  gerektiğini  anlatmak  istedim  kendimce..

Enis  Batur  Pervasız  Pertavsız   adlı  kitabında  ondan  şöyle  bahsediyor  :

''  Vüs'at  O.Bener  için tek  bir  sıfat  seçecek olsaydım,  onun  ağır  bir  yazar   olduğunu  söylerdim.  Böyle  bir  yakıştırma  açıklama  gerektirir  diye  düşünenler  çıkacaktır,   bence  en  doğrusu  okurun biraz  çaba  göstermesi   ,  büyük   Türkçe   sözlüklerden  birini  önüne  açarak  ,  tek  tek   

' ağır'   sıfatının  her  karşılığını  okumasıdır.  Bu   nitelemenin   gerçek  anlamı  onların ortalamasında  yatıyor.  ''

Özel bir yazar  Vüs'at  O Bener.  Bir taraftan da  Semih  Gümüş'ün  Kara Anlatı Yazarı adlı  eleştiri  kitabını  okuyorum.  Yazarı daha iyi  anlamaya  çalışıyorum. Elimdeki kitabı  Siyah- Beyaz.  İçindeki öykülerin tadına varıyorum . Diğer kitaplarını da okumak için sabırsızlanıyorum. Ama  ilk önce bunu bitirmeliyim.

                     ''Mutluluk, bilinç susuncaya değin, belleğinden avuntu çıkarabilenlere özgü olsa gerek.”

diyor bir yerde. Düşünüyorum  uzun uzun.  Kitaptaki  on yedi öyküyü  okuyorum  bir çırpıda.  Notlar alıyorum daha sonra hatırlamak için..

                         ''Anlatmayacağım sorgulamayı. Kan beynime sıçramıyor artık. Güldürünün, hele ki güldürünün – bir anlamlı düzeyi olmalı. Zırva nasıl savunulur? Yaşdaşım  yargıcı  sevgiyle anıyorum yine de. Sağsa kulakları çınlasın, öldüyse gani gani rahmet dilerim, inanmayı içime sindiremediğim tanrı’dan!
                                                sy.50

NUH'UN GEMİSİ

                           Yaşar  Kemal'in   Nuh'un  Gemisi   okuyorum,  bitmek  üzere.  Yaşar Kemal'i  anlatmak  gerekir mi?   Ya da   okuyup  etkilenmemek..  Bazı  kitaplarını  okumama  rağmen  kitaplığımda  hiç  kitabının  olmaması  kötü.  Artık  yavaş  yavaş  tüm  kitaplarını  alacağım.  Kendi  yazarımız,  hem de  dünyaca  kabul  görmüş,  üstad,  dil ustası,  bizi  en  iyi  anlatan  yazar o.  Ben de  olmaması  çok ayıp.
                           Kitap  ilk  olarak  Diyarbakır  bölümüyle  başlıyor.  Yaşar  Kemal  Diyarbakır'ı   tezatlar   şehri  diye  betimliyor. “İnsan birden irkiliveriyor, Atom bombası bu şehre düşmüş sanki. Yer yer taş yığınları, harabeler. Diyarbakır pas tutmuş, Diyarbakır, eski, çok eski bir demir kapı kadar paslı. (…) Bu şehir kılıf içinde.” 
Yazar  öyle  güzel ,  usul  usul  anlatıyor ki ,  sanki  oradasınız.  İlginç  konulardan  birisi  de  Diyarbakır'a  gelen  göçmen  konusu.  1939  yılında  Bulgaristan'dan  gelen  göçmenlerden  bir kısmı   Diyarbakıra   yerleştirilmiş.  Yer  Diyarbakırın  21  kilometre   doğusunda  Ambar  çayının  kenarındaki  köprübaşıdır.  Buraya   üzeri  kiremitli  ,  iki  göz   bir  de  ahırıyla  94   ev  yapılıyor.  Kuruluş   gayet  güzel . Bu  94  eve   500  den  fazla  göçmen   konuyor.  Köyün  adı  da  Köprübaşı  oluyor.  Hükümet   göçmenlere   birer  çift  öküz,  birer  pulluk,  tohumluk  veriyor.  Otuzar  dönüm  toprak  tevzi  ediyor.  Buraya  kadar  durum  güzel  ama  işler  yolunda  gitmiyor. Diyarbakır'ın   olumsuz  şartları,  susuzluk,  hastalık  göçmenlerin  geldiklerinin  ilk  ayında  120  can  veriliyor. Çevreye  uyum sağlanamıyor.  Ölenler  ölüyor,  kalanlar  tekrar  göç ediyor. Gidenlerin  bir  kısmı da  gittikleri  yerlerde  barınamayıp  tekrar  dönüyorlar. Geri   dönüyorlar  ama  ne üstte  kalmış,  ne  başta.  Hükümet  tekrar  yardım  ediyor.  Geliyor,  yerleşiyorlar  ama  beş  yıl  zürriyet  türemiyor,  beş  yıl  sonra  yavaş  yavaş  doğumlar  başlıyor.
Bu  işin  başlangıcı.  Yaşar  Kemal  yaşananları  o  dönemler   cumhuriyet  muhabiri  olarak   ele  almış.
                               Adım  adım  Anadolu'yu   geziyor  Yaşar  Kemal.  Onun  kaleminden,  onun  gözünden  okumak  farklı.  O  dönemler  Van'ı  anlatıyor.  Şimdi  üniversitesiyle   koskoca  olmuş  şehrin  durumu çok  kötü.  Şehir  bir  köyden  farksız.  1952  yıllarında  yaptığı  geziler  ülkemizin  bir  yüzü.  Van  ,  Bitlis, Erzurum ,   daha  bir çok  il.. Bir  ara  kaçakçılık  işine giriyor.  Yine  onun  kaleminden  okunmalı,  o insanların durumu,  sefaleti,  nasıl   yapıldığı.

           
                                        

                             Hele  Pasinler de  yaşananlar.  52  yılında  yaşanan  deprem  ,  depremin  kış  aylarında  yaşanması.. Soğukta  insanların  çadırda  kalma  çabaları.  Yaşananlar  okundukça  sizi  boğazınızdan  yakalayıp  sıkmaya  başlıyor.  O  insanların  çilesi.  Oradan   başka  bir  ile  geçen  ve  yurdumuzu  bize  yazan  Yaşar  Kemal.  Bitlis  yolunda  yaşanan  bir  kaza.  İnsanlık  dramları..
Amasya ya  gidiyor.  Orası  farklı bir  açıdan  acı  çekiyor.  Amasya  sular  altında.  Bütün  Amasya  vadisi  sular  altında.  Taşkın  suyun  uzunluğu  30  kilometre  .  Bu  su  değil,  balçık. Sel  karşısında  yaşanan  insanlık  dramları. Burada  ki insanlar  her yıl  olan su  baskınına  alışmışlar.
                            Kitabın  ilginç  bölümlerinden  biri  gemi seyahati.  Geminin  adı  Aksu  vapuru.  Yazar   bu  geminin  ününü  yıllardır  duyduğunu  söylüyor. Gemiye  biniş  anını  şöyle  anlatıyor :
                           ''   Kapıyı   açar açmaz   birden  sendeledim.  Bir  koku,  bir  koku,  tarifi  kabil değil...Adamın   ciğerine  kurşun  nasıl  işlerse  ,  öyle  işliyor.  Korkunç  bir  koku  temiz  havadan  gelen  insanı  vuruveriyor.  Ustura  gibi  keskin... Bir  zaman  insan   kendine   gelemiyor.  Kendimi   azıcık  toparladıktan  sonra   içerilere  doğru  yürüyeyim  dedim.  Bir   kalabalık... İnsanlar,   üst üste, yan  yana  ,  kucak  kucağa,  kirli,  yırtık,  asıl  rengini  kaybetmiş  yorganların,  telis  çuvalların,  yırtık  hasırların  altında   birbirlerinin   üstüne  yığılmışlar...  ''
                          Bir  solukta  okunan,  üzerinden  onca  yıl  geçmesine  rağmen  acaba  hala  böyle  şeyler yaşanıyor mu   diye  düşündüren  bir  kitap.  Yaşar  Kemal  farkıyla...






               

Yaşamak Sevinci

                           Zamanla  yaşam enerjimizin,  sevincimizin  azaldığını  görüyorum.  Ne kadar  dünyaya  tutunma çabalarımız  olursa olsun  ,  nerede  o  çocukluk mutluluğumuz,  nerede  o  gençlik  enerjimiz?  Yine  karamsarım ama gözlemlediğim  bu.  Hele  yaş  60 lara gelipte  geçtiyse iyice düşen bir yaşam bağlılığı  var. Başta gözler de  kaybolan  ışıltı,  yüze  çöken umutsuzluk,  yılların ağırlığı.  Nereden  geldi  şimdi bunlar aklıma.  Enis  Batur'un     Haneberduş  okurken  Metin  And  ile  ilgili  yazdıklarını  okuyunca  düşündüm..İkisi  konuşurken,  Metin And artık  hiçbirşey  okumadığını,  tiyatroya, sinemaya,  baleye  gitmediğini  söylemiş.  '' İyi  yapıtlardan  uzak  duruyorum,  çünkü  beni durduğum yerden  savuruyor,  ilgimi  dağıtıyor''    diyor.  Bunun  üzerine  Enis Batur   birzamanların  ateşli  yazarını düşünüyor  ve  '' geniş  uzmanlık alanının  dışına  taşan ,  sözgelimi  sıkı edebiyat eleştirileri  kaleme alan biri''  nin  bunlardan  uzak  kalmasını 80 yaşına  ve birikimine  bağlıyor.
                           80  yaşında olmamama   rağmen,  öyle  iyi anlıyorum ki   Metin And'ı.   Hayatın  iyi-kötü  birikimiyle  geçen  yıllar.. Yıllar  biriktikçe enerjiden  çok  bekleyiş kalıyor elimizde. Yaşamdaki  olaylardan  çok umut önemli.  Sait  Faik  öyle  güzel  anlatıyor ki   İzmir'e  adlı  öyküsünde.    Şöyle   yazar  karamsar halde dolaştığı zamanı :
                          '' Dün kendini  beğenmiş  sevgilimden,  gece, bir hiç için  beni kıran  arkadaşımdan, biraz önce  evimden,  akşamleyin cesareti , nikbinliği, aşkı, sabaha karşı  bin türlü olur olmaz fikir, his, saçma, delilik  nöbetlerini kanımda uyuşuk  uyuşuk  döndüren içkiden , evin kapısından çıkar çıkmaz  kendimden  tiksinerek sokaklardayım.''
                          Kendisini  ölüsüne  ağlayamayan  insanların  huzursuzluğu içinde  bulur.  Öylesine karamsar, mutsuzdur ki,  hayata  tutunacak  bir şey  bulamaz.Halbuki ben yaşamayı severim der. O  sırada  kafeste  tavşan  satan  bir  kadına  rastlar.  Kadın  tavşanları satıp  parasıyla  İzmir'e  gidecektir. Bunları  öğrenince  Sait Faik karamsarlığından  utanır.
                       '' Kafamdaki  kabarcık    deliniyor;  sarı, cerahatli  bir  suyun  kafamdan aktığını  duyuyorum. Tavşanları  seviyorum.  Nineciğim!   İzmir'e   gitmek  için  tavşanları  satan  sana bayılıyor , insanları  seviyorum .  Bir  kişi  bile  olsan  dünya  yüzünde  beni  yaşamaya   çağırıyorsun. Seninle  beraber  İzmire  gitmek için  ümitliyim. ''  
                       ''   Şimdi  yollar   daha  başkaydı.  İnsanlar  yalnız  yalan   söylemezlerdi.  Ben  bahtsız  mıydım?  Değil :  Ben  ümitsizdim.  Ninem  benden  milyonlar  defa  daha  bahtsızdı  ama  ümitliydi.  Yaşasın  ninem,  yaşamak  sevinci,  İzmir'e  güverte  seyahatı,  ümit!..

                        Bir  taraftan  Enis  Batur'da  okudum  bir  paragraf  beni ,  yaşla  yavaş  yavaş  yokolan yaşamak  sevincini hatırlatırken,  diğer  taraftan  Sait  Faik 'in  içimdeki  Hamlet  dediği  sıkıntıyla tüm  bunları pekiştirdi.  Ama Sait Faik'in  karşısına çıkan  yaşlı  kadının  durumu,  şu  dünyada ki  tek  ihtiyacımızın ne  olduğunu  hatırlattı  bana ..Ümit...Tomris  Uyar  bir  yazısında  şöyle  der :
                       ''Asıl  üzüntü  veren  yaşlanmak değil,  uslanmaktır. ''  der.  O  çocuk  neşemizin  kaybolması  bu  yüzdendir  belki.  Gözlerimizin  ışıltısının  kaybolması da  bu yüzden.  Sonra da  yaptığımız,  zevk aldığımız  bir  çok şeyi  yapmak istememek  gelir arkasından.  Yıkım  başlamıştır.  Ümit  zaten  körelmiştir.  Bahtsızlık,  zor  şartlarda olmak değildir mutsuzluk  yaratan.  Tek suçlu  ümitsizlik,  uslanmaktır...
                    Tomris Uyar demişken  son okuduğum  kitabından  bahsetmek  isterim.  Bir  çırpıda  okuyup  bitirdiğim  kitabı ;  Otuzların  Kadını..


                                             

                              Tomris  Uyar'ın    Otuzların  Kadını  dediği  annesiydi.  Özlediğim dediği,  birbirine  geçen  teğet  yaşamlarla  anlattığı  kısa  romanı.  Satır  satır  durarak  düşünerek okuduğum  kitap..
                              ''  Acaba  bizler,  yara-almadığımıza,  güçlü  olduğumuza  bu  kadar  inanan  çocuklarımızın   bir  gün  biz  yok  olduğumuzda  duyacakları  boşluğu  nasıl  hafifletebiliriz?
Şimdiden  başlamalı,  ama  nerden?

                             İnternetten  aldığım kitaplardan biri  Otuzların  Kadını ..Diğerlerini  salonun  ortasına ,  sehpanın  ortasına  koydum.  Kitaplığıma  gitmeden  önce  burada  duracaklar  biraz.



                             Günün  her saati onları  görmek,  arada  bir  elime  almak,  içlerine  bakmak, biraz  göz gezdirmek..Ne güzeldir bunlar.  O   sırada  okudum  kitabı  bir  taraftan  yudum yudum okumak, diğer  taraftan  ötekileri  merakla  elime  alacağım  zamanı  beklemek.  Tezatlığın  keyfi..  Bir  taraftan da  alacağım  kitapları  listeliyorum.  Onun  heyecanı da  başka.  Sipariş  verme zamanı,  geliş  süresinde  sabırsızlanma,  kapıya  gelen  koli..  Hayatta   her olay  mutluluk verici  aslında.  Ne  istediğini  bilmek  önemli  olan..

Bir cumartesi olsa gerek..

                           '' Değil mi ki  Cumartesiler,  bedenin  derininde  uyukluyan  birtakım  adsız  duyguları  yüzeye  zorlama da , adlandırma da  birebirdir.  Düzenin  hafta  boyunca  aksamayan  uyuşuk  akışı  birdenbire kesintiye  uğrar.  Trenin  tekdüze  sallantısı  duruverir.  Bir  istasyonluk  -iki  günlük-
bir  mola..''

                           Tomris  Uyar'ın   bir  kitabından  -  Otuzların  Kadını-   seçtiğim  başlık  ve  paragrafla  açtım  haftasonu  başlangıcımızı.  Ne  güzel  anlatmış değil mi?  Bir  moladayız şu an.  Koşturmamız,  ilişkilerimiz,  yorgunluğumuz  kesildi  iki  günlüğüne.  Bir devinim içinde  başka  bir devinim..
                           Beni  mutlu eden  anlara örnek   yeni  gelen  kitap  siparişlerim.  Koliyi  açar açamaz  etrafa  yayılan  bir  mutluluk  bu.  Herkes  bilmez  bunu, kitap kurtları  bilir.  Şöyle  sehpaya  koyarsınz kitaplarınızı.  Hemen  kitaplığınıza  yerleştirmezsiniz.. Daha  zamanı  vardır.  Birkaç gün sehpadan  size  bakacaktır  kitaplar.  Onlar  size  alışacaktır, siz  onlara.  Böyle bir  evde  büyüyen bir  çocuğu da etkileyeceğini biliyorum o kitap okumayı sevmese de  alışacaktır.  Neyse ki  kızım için  durum  böyle  değil.  Birçok  yetişkinden  fazla kitap okumuştur şu  9  yıllık  hayatında. Aldıklarımı  bir daha ki  yazımda  göstereceğim.
                                    İşte  bir cumartesi geldi ve geçti bile.  Neyseki  daha  pazar  günü  var. Yarın şöyle  bir  pazar  keyfi  yaparız. Bugün biraz koşturmalı  geçti.  Arkadaşlarımla  Yalova'da   buluşup  hasret  giderdik.  Öğle  saatlerinden  akşama  kadar  beraberdik. Bir yerlerde yemek  yedik,  sohpet, kahve  faslı,  kahkahalar, eskiyi  anmalar,  herşey  güzeldi.


                                 
                     

                         Eve  geldikten  sonra  eşimle  sinema  keyfi  yaptık.  Geçen  gece  Bergman'ın   The  Magician  ya da   Ansiktet   izlemiştim.   Dr. Vogler'in manyetik  sihirbazlık  tiyatrosu  ve  foyasını  çıkarmaya çalışan asilzadeler  arasındaki  trajikomik  olaylar..  

               .              .          


                            Tüm  filmlerinde  Tanrı  kavramına  şu  ya  da  bu şekilde  yer  veren,  yitirdiği  inancı  belki  bir  şekilde  burada  arayan  Bergman  fazla  olmasa da  bu  film de de  değinmiştir.  Şu  sözü  yaptğı  filmlere  dair  bir  açıklama  bir  nebze  :
                            ”Hep Eugene o neill’in ünlü sözünü anıyorum: ‘insanın Tanrı ile olan ilişkisini ele almayan tüm dramatik yapıtlar önemsizdir.’'
                     Bergman  Dr. Vogler  karakteriyle  bizi  tutsak  ediyor.  Bergman'ın  tiplerini  her  zaman sıkıntılı,  bunalımlı  buluyorum ve  bu  beni  daha çok  filme  bağlıyor.  
                     Cumartesi  gecesine  yaraşır  diğer  film de  adı üzerinde  Sommarnattes Leende (Bir Yaz Gecesi Gülümsemeleri)...


                                 
                                                 

                     Bana  Sheakspear'ın   Bir   Yaz  Gecesi  Rüyası'nı  hatırlattı.  Bergman'ın   en eğlenceli  filmi   belki de..  Yanlışlıklar   silsilesinin  düzeltilmesi  üzerine  kurulmuş  bir  konusu  var.  Bizim cumartesi  gecemizi  oldukça  renklendirdi.  Şu  sıralar  yeniden  Bergman filmlerine  kendimi  kaptırmış durumdayım.  Elimde  seyretmediğim 3  filmi de  var.  Ayrıca  internetten  de  bir  çok  filmini  bulmak  mümkün.  Meraklısına söyleyeyim dedim.  İyi  pazarlar!
                            

SLOVENYA ; Ljubljana

İtalya  gezisi  sırasında  Slovenya'ya  da  bir  gezi  vardı.  Biz de katıldık  ama  o kadar  para alıp,  onca  yolu  gidip  orada   3  saatten  daha  az kaldığımız  için  memnun  kalmadım. İşte  turların  kötü  tarafı  bu.  Eğer  kendimiz  gitseydik  doya  doya  gezerdik.  Ama  neyse... Burada  

gezdiğimiz  kadar  anlatacağım  ben de.  Yolumuz  3 saate  yakın sürdü.  Ama  etrafı  seyretmekte  güzel.  

Özellikle  Alp  Dağlarını  bu kadar  yakından  görmek güzeldi...

               Gideceğimiz  yer  Slovenya 'nın   başkenti  Ljubljana  idi.  Ama  ilk  olarak  buraya  yakın  Bled  Gölüydü.  Gerçekten  güzel ,  pırıl pırıl  bir  yerdi.  4o  dakika  gibi  burada  gezdik.

                              Rehberimiz   yazın  burada  göle  girenler  olduğundan  bahsetti.  Oldukça  kalabalık  bir  yerdi.  Dolu  otel  vardı. Bled  Gölü  Slovenya'nın  Triglav  Milli  Parkının  içinde  bulunuyor. Gölün  içinde  ayrıca  kilisesi  olan  bir  adacık  vardı. Bu  kiliseye  gelen  ziyaretçiler  iyi şans  dilemek için sık sık çanlarını  çalarlarmış..

                  Bled  Gölünde ki  ada   99  basamakmış. Burada  evlenenler de  ki gelenek ,  gelini  sessiz   kaldığı   sürece  kocanın  bu  basamakların  en üstüne  taşımasıymış..

Gölün  etrafında  kafeler,  kestane  satıcıları,  sıcak  şarap  evleri  vardı.  Ayrıca  meşhur  Sloven  tatlısı  olan  Krem Rezina'nın  en güzel  yapıldığı  yer  burasıymış.  Bizim  fazla  vaktimiz  olmadığından  

bir yerde  oturup  bu  tatlıyı  tadamadık.  

                      Bu  gölden istemeyerek te  olsa  ayrılıp   başkente  doğru  yola  çıktık.. Yaklaşık  15  yıl  önce    Yugoslavya'dan  ayrılma  kararı  alan  Slovenya  şimdi  bir  Avrupa  Birliği  Ülkesi  ..Ana  merkez  yeni yıl  nedeniyle  oldukça  süslüydü.  Bana  küçük  ama oldukça  sevimli   bir yer  geldi.  Her yer  tertemizdi..

            Kendimizi  meşhur  Preseren Meydanında  buluyoruz.  Slovenyalılar Aralık ayını ‘Mutlu Aralık’ (Happy December) olarak  kutluyor. Herkes   meydanlara   kurulan  sahneler  etrafındaki  alanlarda toplanmaya  başlamıştı.  Yılbaşı   telaşını   Venedikten  çok burada  hissettik..

                  Köprülerde   bulunan  kilitler  burada da  çok vardı.  Özellikle  şu yukarıdakiler  çok  değişikti..

Merkezde   Slovenyalı şair
France Preseren’in heykeli bulunuyor..

Preseren Meydanı
olarak adlandırılan yerde; şairin heykeli,
karşısındaki binanın duvarı üzerinde duran bir
kabartmayı seyrediyor,  çünkü  burada kavuşamadığı
büyük aşkı Julija  var.  

Şair   sevgilisi  Julija  Primic'a  şiirler  okurmuş  sağlığında. France  Preseren   romantik  şiirin  öncülerinden.

49  yaşında  ölen  şair  Sonetri  Verek  adlı  ünlü  sonesini   sevgilisine  adamış..Birbirine   kavuşamayan 

sevgililer  bu  meydanda da  uzaktan  birbirine  bakmaktadır.

Dediğim  gibi   tam  31  aralıkta   gidince  etrafta  tatlı bir  telaş  vardı.  Vitrinler  süslü,  meydan 

süslü,  insanlar daha  gündüzden  öbek  öbek  toplanmış,  ayakta  birşeyler  yiyerek  ve  içerek  sohpet  ediyorlardı.

                                 Şehri  ikiye  bölen  ırmağın  üzerinde  çok  güzel  köprüler  var.  Biz  özellikle  Dragon  köprüsü  üzerindeki  Dragon  heykellerine  bayıldık.  Hava  oldukça   soğuktu.  Pelin'in de  hasta olduğu  ilk gündü  ,  yine  de  hasta  hasta  bizimle  gezdi ya,  kızımla  biz  heryere  gideriz :)

                                  Keşke  burada  daha  fazla  zaman  geçirseydik  diyorum.  Kısa  süre  burada  kalsakta  çok beğendim. Kışın  bu kadar  güzel bir etki  bıraktıysa  baharda  nasıl  olur  diye  düşünüyorum.  Galiba  seramikleri de ünlü.  Birçok  dükkanda  seramik  ürünler  vardı.  Zamanımız  doluyor  telaşıyla  fazla bakamadık.  İçim  kaldı  yani ...

Venedik Sokaklarında...

                        Eat, Pray, Love ,  Under  The  Tuscan,  Letters  To Juliet.. Bu filmlerden  bazılarını   seyrettiyseniz  bilirsiniz,  ortak  özelliklerinin  Hollywood   yapımı  olması,   kahramanlarının  hayatlarından sıkılmış  kadınların  yeni  birşeyler  aramak için gittikleri  İtalya 'da  bol  görselliklere   karışıp  gitmeleri  ,  bizimde  bu güzelliklere  hayran  kalmamızdır..

İtalya  gerçekten  tüm  şehirleriyle güzel bir  Akdeniz  ülkesi.  Şu an  yalnızca  Venedik'i  görmemize  rağmen tekrar tekrar  gitmek isteyeceğimiz  bir yer oldu.

                          Gondolların , denizin,  kanalların  güzelliği  sizi  alıp  götürüyor.  Rehberimizin  anlattığına  göre  gondollar  eskiden  renk renkmiş.  Büyük  veba  salgınında  gondollar  cesetleri  taşımış  şehirden.  Sonra da  mateme uygun olarak  gondollar siyaha  boyanmış.  Hala  da  bu  gelenek  sürüyor.

Denizde  kazıklar  var  bol  miktarda.  Karşımıza   böyle  şirin  olanı  da  çıktı :)

                            Venedik  kanallar,  dar sokaklardan  oluşup  bir  labirent  gibi.  Her an  farklı  yerlere  çıkıyorsunuz. Önünüzü  her an  bir  kanal  kesiyor.  Ama  korkmayın,  hiç  kaybolmuyorsunuz.  İki  gün  boyunca  yollarında  kaybolduk ;  yürüdük  te  yürüdük.  Haritaya  bile  gerek  duymadık. Karşımıza  bol çamaşırlı  evler çıktı,  minik  oteller  çıktı.

        Nereye  gittiğimizi  bilmeden  yürüdük  durduk  gün  boyu.  Bir ara  kendimizi  deniz  kenarında  bulduk.  Burada  güzel  bir  restoran  bulup  oturduk.  O kadar  çok  pizza  çeşidi  var ki,  neyi  seçeceğinizi  bulamıyorsunuz.  Domuzeti  bol miktarda  herşeyde  olduğundan  seçiminzde  daha  dikkatli  olmalısınız.  Biz  4 peynirli  ve  mantarlı  pizza  seçtik. Restoran deniz  kenarında  olduğundan havayı da  güzel bulup hemen  bir  masaya  oturduk..

                       Sonra  kalkıp  tekrar  yürümeye  başladık.   Herkesin  elinde  dondurma  gören  Pelin'i  kıramadık.  Ben  zaten  dondurma delisiyim.  Ellerimize  alıp  dondurmayı   yürüdük.  İşte  daha sonra  Pelini hasta eden hatamız  :)

İşte  küçük  bir  ayrıntı.  Köpekler  için  çeşme  :)

Avrupa'da  köprülerin  vazgeçilmezi ;  kilitler...

                                                                Venedik   sokaklarında  ...

Venedik'in   tarihi   kafesi..  Florian...

  

Cafe  Florian  ;  1720  yılından  beri  açık.  Venedik'in  sembollerinden  sayılabilir.  Bu  kafeye  ünlü  yazarlar,  aktörler ,  filozoflar  gelmiş.  Ünlü   çapkın  Casanova,  Goethe,  Rousseau  gibi..

Biz  öğle  saatlerinde  burada  olduğumuzdan  çok  kalabalıktı.  İnsanlar  içeriye  girmek  için  sıra  

bekliyorlardı.  

Doğru  dürüst  fotoğraf  bile  çekemedik.  Bu  yüzden  buranın  fotoğraflarını  Giz'li  Teras tan  aldım.  

Venedik'te   akşam.   Böyle  deyince  aklıma  Venedik  Taciri   ve  Venedik'te  Ölüm   geldi.   

                         Bahsedilmesi  gereken  bir  konuda  Venedik'e  yakın  adalar..  Vaporettolar  ile  kısa  sürede  gidip  gezebilirsiniz.  Biz  gezemedik  ama  meşhur  Murano   camlarından olan  bir  baykuş  aldık. Murano  adasında  herşey  cam  üzerinde..13. yüzyılda başlayan  bir  öyküsü  var.  Muranonun  ortasından  geçen  kanalın  iki  yanı  cam  ürünleri satan mağaza ve atölyeler  bulunuyor.  Cam  ürünlerin  fiyatları  yüksek.

Turumuzun  son  günü..  Pelin  kusmaya  başladı.  Oteldeki  lobi de zaman  dolduruyoruz.  Herkes  Verona'ya   gitmişti  ama  biz  hastayız  :)