Tatil Başlarken..

                              Beklenen  sömestr  tatili  geldi!  Çok  çabuk geçecek  biliyorum ama olsun , daha ilk günündeyim.  Kendimi  bugün eve  kapattım. Durdurdum  zamanı.. Evimde,  balkona bakan camın hemen önündeki  koltuğumda  oturuyorum.  Sehpamda  sevdiğim eşyalarım;  kitabım,  kahvem , yeni  yaptığım  kurabiyeler, kızımın ''  bunu da  koy anne''   diye  verdiği  minik  domuzcuk...Dışarıda  koyu bulutlar,  esen rüzgarı  görüyorum çam ağacımın dallarında.  Ben yaz kızıyım  falan  demeyeceğim  yazı,  sıcağı  sevmeme  rağmen.  Tüm  melankolisine  rağmen  kışta güzeldir..

                             Elimde  eski  bir  albüm.  Herkesin evinde  vardır  buna benzeyen..Mutlu olmak için oturduğum  bu  köşede yine  hüzünlenecek  bir şeyler  buluyorum işte.  Size de  olur mu  bilmiyorum  ama siyah-beyaz fotoğraflar  hep  hüzünlüdür  benim için.  Geçen yıllarda  eşimin anne-babasının  evinde  fotoğrafları  karıştırırken  rastladım  ona.  1930 larda  yaşamış  lise müdürü  bir  bayan.  Kim olduğunu  sorduğumda  uzak bir akrabaları  olduğunu  anlattılar.  O  yıllarda  giyimiyle, saç şekli,  duruşuyla  farklı  olduğu  anlaşılıyor.  İzmir'de  bir  kız  lisesinde  müdürmüş.  Yurt  dışına  çıkıp  gezdiği  fotoğraflara  bakıyorum.  Nasılda  zarif,  nasıl da hayat  dolu.

                 


                    Yıllar   geçipte  emekli  olduktan  sonra  hastalanmış.  Ve  hiç  evlenmediği  için  huzur evine gitmiş  kendi  kendine.  Sonra  eşimin  babası almış  onu oradan  İzmit'e  getirmiş.  Ölene kadar  bakmışlar  yakın  akrabası  olmamasına rağmen.
                     O  hareketli  yıllarına  bakıyorum,  gezdiği, arkadaşlarıyla  birlikte  olduğu  zamanlara.  Yine de hüzün  buluyorum  bu anlarda. Boğazım  düğünmleniyor.  Çok  kolay da ağlarım.  O mutlu anlarını  görmüyorum  nedense.  Neden  baktığımız  resimlerde  hemen hüznü  yakalarız?

                    Geçen gün okuduğum  Edip  Cansever  şiiri  bana aradığım  yanıtı  veriyor.

                     Zamanlar  geçtikçe  neden
                     Mutluluk   mahzunluk  oluyor  fotoğraflarda
                     Acaba
                     Keder  mi,  acı mı,  hüzün mü  dünyanın  rengi
                     Mahzunluk mu  yoksa  yaşam
                     Ve  doğruyu  söyleyen  yalnız
                      O  mu   ,   Rilke  mi ?

                   Rilke' nin   söylediği  gerçek  nedir  mi?     ''  Bir   meyvenin  içinde  çekirdeğini  taşıdığı  gibi taşırız  ölümü  içimizde..''