Bugün Cuma

                    Bir hafta oldu bile dedemizi toprak altına koyalı. Üç ay önce kayınvalidem şimdi de kayınpeder. Yaşı 89 olan kayınpederim hayata bağlı, inançlı, çeşitli uğraşları olan çalışkan bir insandı. İki yıldır akciğerlerinden çok çekti, solunumu makinelerle sağlandı, bir kaç kez entübe oldu, pandemi de covid bile oldu atlattı hasarlı ciğerleriyle, yaşama hep tutundu her seferinde. Böyle dirençli olduğunu görenler soruyordu, nasıl yaşadı ne yaptı diye. Her şeyi yiyen, çok hareket eden, hobileriyle son zamanlarına kadar uğraşan bir inasandı. Şimdi moda olan aralıklı oruç onun tüm hayatı boyunca hiç aksatmadan tuttuğu  Peygamberimizin sünneti olan pazartesi, perşembe orucuydu. Eşiyle emeklilik sonrasında hiç ayrılmamış, her dakika beraber olmuşlardı. Kayınvalidem yaşarken yalnız kalmaktan hiç hoşlanmazdı, onsuz bir gece bile ayrı yatmamıştır. Kasabamızda ki mezarlığa ilk kayınvalidem gömülünce arkasından dedemiz de belediyenin belirlediği yere defnedilecekti. Cami de ki cenaze namazından sonra mezarlığa gidince ayrılan yeri görünce şok olduk. Tam eşinin yanı!

                  Hayat işte devam ediyor yine de. Bizim için bir kapı kapandı, yaşanılan onca şey zamanın bir katmanında asılı kaldı bile. Zihnimizin köşesinde hep kalacak yaşananlar. Acımız, üzüntümüz çok taze. Eşim hele çok üzgün çok yakın aralıklarla anne babasını kaybetti. Hiç tadımız tuzumuz yok ama günler geçiyor işte . 

Sabah saatleri..Minibüs saat 8.25 de kalkacak şu binaların alt tarafından. Her gün koştura koştura binbeşyüz adam atarak ulaşıyorum. Sabah serinliği çok iyi geliyor yataktan sürünerek kalkmama rağmen.

Okulumuzda etkinlikler devam etti hafta boyunca. Bugün karneler veridi ve iki haftalık tatile girdik. 

                     Okul sonrası köyde gezmelere devam. Geçen yıl bu zaman dizimize kadar kar vardı. Hatta ondan önce ki seneler aralık dedin mi mutlaka kar yağmış oluyordu köyde. Ocak bitiyor ve durum böyle ...

Hediye edilen kitapları okumaya devam ediyorum. 

Dün gökyüzü muhteşemdi. Akşam üzeri balkondan gökyüzü..

                              Bu fotoğrafı da aynı saatlerde annem kendi penceresinden çekmiş, anında sosyal medya da yayınladı. Ah anacım da benim gibi, ne görürse, eline geçerse, yaşarsa hemen paylaşmak ister. Onun bakış açısını, saf yüreğini, insanüstü karakterini çok seviyorum.

            Bu hafta da böyle geçti gitti. Tatile çıktık. Hayırlı tatiller, mutlu haftasonları herkese...

Cuma Gelmiş!

                  Yine anlamadım birşey bu haftadan. Hızla akıp gitti. Acele olsun, günler geçsin, kış bitsin, iş bitsin özgürlüğüme kavuşayım istiyorum ya, işime de geliyor bu hızlı akışlar. Ama canım yine de sıkılıyor, ömrümüz tükeniyor gün gün. Bak diyorum yarım yüzyıla dayandı yaş. Ne zaman, nasıl geçti bunca yıl.. Çok sıkıntı yaratıyor bu bende. Kafamda geçirilmiş yıllara yoğun bir özlem oluşuyor, gün geçtikçe büyüyor. Kızımın bebeklik fotoğrafları elime geçmeyegörsün göz yaşları otomatik dökülüyor. Tamam biliyorum bu günlerde çok değerli, on sene sonra bu zamanı düşünüp üzüleceğim, oysa doya doya yaşamlı insan, anı yaşamalı. Hep bir şeyler engellemeye çalışıyor günü yaşama zevkini. Her anım kıymetli biliyorum ama ah şu gençlik! Çok güzeldi, deli doluydu, enerjik ve umut doluydu ama işte bunlarında farkında değilmişiz..

Filmler, diziler, kitaplar oyalıyor insanı. Onlarsız ne yapardık. Eski filmleri seyretmeyi seviyorum,  sakinleştirici etkisi var çoğunun. Yine beni mutlu eden filmler seyrettim. Vnf  geçen haftalarda bir dizi önermişti, aklıma geldi. İzlemeye başladım. Bilgisayar oyunlarını sevmediğimden midir nedir çok fazla sarmadı ama yine de insan merak ediyor ne olacak diye. Ayrıca dövüşme, silahlar, öldürmeler vb. gibi durumları görmek istemiyorum artık. Kızım da çok oyun oynayan biri olduğundan evde devamlı çatışırız. Bu dizide ana konu bu olunca çağırdım gel bak oyun oynayanlar ne oluyor diye her durumdan nasihat çıkaran ebeveyn olarak durumdan yararlandım. Seyretmedi tabi ki :) Oyun konusunda çocuğa kızıyorum da ne evli barklı koskoca insanlar gördüm ekrana yapışmış, saatlerini geçiren. Gözlerime inanamadım. Yine de diziye bir bakın derim.

Cumartesi pazar  kahvaltıdan sonra yeni minik evimize gidip sobayı yakıyoruz hemen. Bahçesinde dolu işler var ve bu bahçenin adam olması yılları alacağa benziyor. Azar azar işler yapıyoruz bizde. Mesela zeytin ağaçlarının çevresini saran fazlalık fidelerin tek tek temizlenmesi var. Bu hafta sadece bir ağacı temizleyebildik. Şu bacanın tütmesini görmek bile bizim için bir mucize. 

                   Bir kahveyi, bir kitabı fotoğraflamaya kızan kesim paylaşanlar kadar fazla. Biliyorsunuz ki ben de zevkle paylaşanlardanım. Keyifle yaptığım bir anı sabitlemek, anı dondurmak belki isteğim. Susan Sontag’ın yazdığı “On Photography” fotoğraf üzerine yazılan en güzel kitaplardan biri şüphesiz. İşte o kitapta geçen bölümlerden biri, imaj, gerçeklik ve zaman üzerine.

“Fotoğraflar, gerçeği hapsetmenin yoludur. İnsan gerçekliğe sahip olamaz ancak görüntülere sahip olabilir. Şimdiki zamana sahip olamaz ama geçmişe sahip olabilir.” der.

Şimdi bakıyorum mesela, ne güzel an yaşamışım, kahvemi yapmış, dergimi almışım elime, kendime ait bir zaman yaratmışım. Çok sevdiğim bir arkadaşım kitap hediye etmiş, okumaya başlamışım.

Sontag bir de şöyle der;

“Zaman her şey bir anda olmasın, mekân hepsi bizim başımıza gelmesin diye var.” 

Doppler'i sonunda ben de okumaya başladım. İlk kitapta aile ,iş hayatından bunalan Doppler bir ormana atar kendini ve bir geyikle yaşamaya başlar. Bir çoğumuzun içinden geçenleri gerçekleştirmiş olduğundan çok sevdik kitabı. Hele ben çocuk büyütürken maruz kaldığı o beyni yiyen çocuk şarkıları, çizgi filmlerini anlattığı paragrafta kendimi buldum. O belki çocukları büyürken bunlara maruz kalmıştı ama biz anasınıfı öğretmenleri ne yapsın, her gün her saat psikolojik deformasyona uğruyoruz. Otuz yıldır beynim süngere döndü. Orman kaçma fikri çok güzel ama hadi yap bakalım.

                                        İkinci kitapta Doppler ormandan ailesine döndü ama ne yaparsa yapsın sosyal hayata uyum sağlayamıyor. Çalışmayı da reddediyor. Evde oturup gece gündüz tv seyrediyor. Çoluk çocuk okula, karısı işe gidiyor ama o bırakmış artık her şeyi. Onu böyle okurken bir velimiz aklıma geldi. Köy yerinde eşi her gün işine giderken iki çocuğu okula devam ediyor ama kendi yıllardır evde boş boş oturuyor. Yakınları ne yaparsa yapsın çalıştıramamışlar adamı. Muhtar bari koyunların başında dur, tarlalarda yat en azından evde yatacağına , biraz para kazanırsın demiş, adam kabul etmiş ama ertesi gün adamı bulamamışlar. Meğer ahıra kendini kilitlemiş. Yani Doppler uç bir örnek değil. Bakın Norveç'te hayal ürünü sanıp okuyoruz ama bizim köyde de var bir tane. Okurken bu insanlara özeniyoruz, ne güzel sistemi elinin tersiyle itmiş, aklına koyduğunu yapmış diyerek hayranlık duyuyoruz ama bir de bunun başınıza geldiğini düşünün. Kitapta üç çocuğuyla ortada kalan karısına empati yapınca öfkeyle doldum. o adama.  Şu hayatlarımızda sofraya tabak taşırken iki dakika oturan eşlerimize kırk saat söyleniyoruz, bir de böyle ormana gidecek sonra eve dönünce tekrar miskin miskin yatışa geçecek. Oh ne ala!

Bu hafta da sabah erken saatlerde yola çıkıldı. Okula gidene kadar aslında. Sabah kalkması çok zor geliyor her seferinde ama derse bir başlayınca bir bakıyorum bitmiş bile.

                    Kayınvalidem vefat edeli iki ayı geçti. Uzun bir aradan sonra evlerine gittim. Kayınpeder iki ayıdır hastane de hala. Durumu daha da kötü. Tüm organlar yavaş yavaş gidiyor. Eve geldiğimizde sanki dün burada oturuyorlardı hissine kapıldım. Daha yeni şu masanın etrafında oturmuş, okul çıkışı aldığım pideleri yiyorduk camın önünde. Şimdi ise boş. Ev sessiz. Eşyaları hala aynı yerlerde bıraktıkları gibi. Çok ağır ve acılı .. Çok yakınlarını kaybetmenin tesellisi yok. Hiç olmayacak..

Mathilde Roussel-Giraudy’nun  heykel serisi “Empreinte” fotoğraflarını gördüm geçen gün. Burada Sanatçı seriyi yaşadığımız kayıplardan ilham alarak tasarlamış.

 “Birinin bedeni yok olduğunda, geride kalan nesnelerin negatif alanına dönüşür.” diyor Giraudy. Gerçek bir yastığı kesip yeniden diken, yün bir kazağı sert ve boş görünmesi için reçineyle kaplayan sanatçı, kayıp bir varlığın geride bıraktığı hislere odaklanıyor. Evde ki eşyalar sanki aynı bu şekildeydi benim için. Çok garip bu hayat..

           Anneciğimle haftalık kafe gezilerimize kaldığımız yerden devam ediyoruz. Yanımızda sevdiklerimiz bir çay bin muhabbet dedik okul sonrası oturduk . Ahkaf Suresinin 15. ayet hiç çıkmaz aklımdan;

''Biz insanoğluna, ana babasına güzelce itaat etmesini ve onlara her zaman iyi davranmasını emrettik. Fakat annenin yeri bambaşkadır. Çünkü annesi onu nice zahmetlerle dokuz ay boyunca karnında taşır ve nice zahmetlerle dünyaya getirir. Öyle ki, çocuğun anne karnında taşınması ve sütten kesilmesi, tam otuz ay sürer. Nihâyet çocuk olgunluk çağına erişip kırk yaşına varınca, “Ey Rabb’im!” diye yalvarır, “Bana ve anne. babama verdiğin nîmetlere gereğince şükretmeyi ve hoşnut olacağın güzel ve yararlı davranışlar yapmayı bana nasip eyle! Bana da hayırlı bir nesil bağışla! İşte ben, günahlarımdan tövbe edip Sana yöneldim ve hiç kuşkusuz ben, yalnızca Sana boyun eğen bir kimseyim!”

                 Off gerçekten böyle oldu, kırk yaşından sonra aklım başıma geldi ve şükür ki annem babam hayattaydı . Ya telafi edemeseydim bunca yılın aymazlığını...

                                 kitap okurken asıl kitabımız Kuranı Kerim'i açıp açıp okumaya devam ediyorum tabi ki. Dediği gibi kalpler Allah'ı anmakla sakinleşiyor. İyi ki inancım var, iyi ki yol gösteren kitabımız var. Bugün Sa'd Suresinden bir ayet paylaşmak istiyorum ;

“Bu Kur’an feyiz ve bereket yüklü öyle şerefli bir kitaptır ki, onu sana, insanlar âyetleri üzerinde derin ve etraflıca düşünsünler ve temiz akıl sahipleri ondan gereken ders ve öğüdü alsınlar diye indiriyoruz.”

İnşallah öğütleri anlayanlardan olabiliriz , hayırlı mutlu cumalar!

Bugün bir not;

Kayınpederimi dün akşama doğru kaybettik. Üç ay önce vefat eden eşinin yanına o da gitti ..

Yılın İlk Cuması

                    ''Temelde, bu kadar çok kötü şey olduğu için yazıyorum. Eğer her şey güzel olsaydı, o zaman muhtemelen hiçbir şey yazamazdım. O zaman hiç kimse yazmazdı. İyi bir haldeyken yazamazsın. Ayrıca, eğer her şey güzel olsaydı, yazmak salakça olurdu, çünkü insanın güzel olan bir şeye kendini bırakması gerekir, değil mi? Ondan faydalanması gerekir. Eğer iyi bir ruh halindeyken masanın başına oturursan, o iyi ruh hali kendi kendini imha etmeye başlar. Neden onun kendini imha etmesine izin vereyim ki? Bütün bir hayatı baştan sona iyi bir ruh haliyle yaşadığını ve hiçbir şey yazmadığını hayal edebilirsin. Fakat, dediğim gibi, iyi bir ruh hali ancak kısa bir süre devam ettiği için, dönüp dolaşıp gene yazmaya başlarsın.''

Bayılıyorum Bernhard'ın yazdıklarına. Bazen okumadığım kısımlar çıkıyor karşıma sanki define bulmuş gibi oluyorum. Hayatın zorluklarından, acımasızlığından, anlam arayışından beslenen, farklı bir yaşam anlayışı olan, zor şartlarda yetişmiş , sevgisiz büyümüş biri. Yukarıda ki alıntıyı okuyunca hem haklı buldum hem de yok böyle de kesin çizgiyle ayıramayız yazma nedenlerini . Biz blogçular bile çok kayda değer şeyler olmasa da yazma dürtüyle bir şeyler çiziktiriyor, yazmaya devam ediyoruz. Yazma ihtiyacı insanı motive eden, tedavi eden bir yanıyla önemli bence. Yoksa yıllardır niye yazar ki? 

              Vakit bulsam daha sık yazar, şu dünyaya daha çok çivi çakardım. Yine de cumadan cumaya bir şeyler birikiyor. Hafta boyunca aynı döngü tabi ki, ama olsun ne güzel sağlıkla oluyor bunlar diyorum. Bir iki haftadır süren mide ve sırt ağrılarım yaşam enerjimi etkilese de rutinler iyidir diyorum. Bazen de büyük bir bunaltı geliyor içime, nasıl oldu bunca yıl memuriyetle kilit attın özgürlüğüne diyorum. Herkes gibi o can sıkıntısı her gün beni ele geçiriyor ama bir kaç oyalamaca ile üstesinden gelmeye çalışıyorum.

             Sabahları okula gitmek üzere yola çıktığımda bir kaç haftadır karşı yönden gelen üç çocuk görüyordum. Yaşları tahminen 12, 8 ve 6. Evlerinden uzak okullara gidiyorlar çünkü yol üzerinde aslında onlara yakın okullar var. Her gün karşılaşınca dikkatimi çekti. Bir gün tam yanlarından geçerken ''Good Morning'' dedim. Öyle şaşırdılar ki anlatamam. Ben cevap beklemeden hızlı hızlı yoluma yürüdüm. Onlar arkamdan bakakaldılar. Herhalde kim bu kadın sabah sabah , deli midir nedir diye düşündüler.

Sonra ki günler de aynı şekilde ingilizce selam verdim hep :) Geçen gün hepsi birlikte karşılık verdiler bana; ''Good morning class! '' 

                          Dün durup konuştum çocuklarla. Meğer buraya babalarıyla gelmişler, halaları yanlarındaymış. Anneleri Mardin'de kalmış, galiba boşanmış anne babaları. Kendileri sabahın erken saatlerinde oldukça uzak bir yerde ki okullarına gidiyorlar. En küçüğü anaokuluna gidiyor. Bu çocukların annesiz bir yaşam sürdürmeleri, muhtemelen her işlerini kendi başlarına yapmaları, bu kadar küçük bir yaşta kocaman dünyayı sırtlanmalarını görünce arkalarından uzun uzun baktım, gözleri yaşardı ve sabah sabah kalbimde bir acıyla yoluma devam ettim. Sonra da konforlu yaşamda, sıcak bir ailede büyümüş şanslı çocuklar olduğumuzun geç bilinciyle ne kadar da şımarıkmışım dedim. Ne kadar gereksiz üzüntülerim var, ne kadar çok istiyoruz şu dünya da ...

                       Sıkıntılı günler geçiren bir arkadaşımdan hediye geldi bu hafta. Onun üzüntüsünü öğrenince ben de çok üzüldüm. Burası sanal bir dünya olsa da duygularımız gerçek. Her blog arkadaşım için bunu düşünüyorum, biraz uzak kalsalar bloglardan merak ediyorum acaba neredeler, niye yoklar diye düşünmeden edemiyorum. 

                  Yeni yıl günü pasta yaptım ama çok zorlandım. Bu tarz pasta yapanlar meğer ne uğraşıyorlarmış. Ki onların daha da güzel ve usta işi. Yine de sonuç değdi uğraşımıza çünkü tüm aile yeni evimizde buluşup yedik. 

                Haftasonu serin, mis gibi berrak bir hava vardı. Evde herkesi bırakarak sabahın erken saatlerinde deniz kenarına yürüyüşe gittim. Tek başınıza yürürken de yalnız olamıyorsunuz . Kafanızda ki sesler fırsat bulup daha kalabalık yapıyor sizi. Etrafın sessizliğinde iç sesiniz daha çok çıkıyor. Şu kafalarımızı nasıl sakinleştireceğiz bilmem.

Çocukken babamın kardeşimle beni yüzmeye getirdiği yerde yürüyorum. Tam 40 sene önce bu beton yolun olduğu yerlerde büyük kayalar vardı. Gelip havlularımızı serip denize girerdik. Ne kadar kalırdık, niye annem olmazdı hatırlamıyorum, babama sormalıyım bunu. Çok kalmadığımızdan eminim çünkü babam gittiği yerde yarım saatten fazla kalmaz ki hala öyle.

                Bu hafta iki güzel kitap bitirdim. İkisi de hediye. Özellikle Haldun Aydıngün'ün yazdığı kitapla yıllarca dağlara tırmanan kendisini tanımış oldum. Diğer kitap yazarların otobüs yolculuğu hakkında yazdıkları yazılar. Bazı yazılar gerçek öyküler sanırım bazıları da kurmaca. Gerçek öyküler olsaydı keşke, daha iyi oluyor çünkü yazarların kendi yaşamlarından kesitleri okumak.

                      Fidancılık kursum devam ederken başka bir kursa daha başladım. Gördüğünüz gibi ilk işimi yapmaya çalışıyorum. Gerek belediyenin olsun gerek sivil kuruluşlar olsun sırf insanlar bir şeyler üretsin, öğrensin diye ellerinden gelen her şeyi yapıyorlar. Tabi ki çoğunluk kadınlar bu kurslarda.  Okul çıkışı bir günde olsa gidip bir şeyler yapmaya başladık. 

Bu hafta da böyle güzelce geçti bitti bile. Ocak ayına girdik, sonbahar bitti, kışın ortasına geldik. Sağlık ve huzurla geçen hafta sonumuz olsun dileğiyle!

Yılın Son Cuması

Hafta içi çalan alarmla aynı saatte kalkmak..

Aynı dakikalarda yola çıkmak..

Yürürken aynı evlere aynı balkonlara bakmak, aynı yollardan geçmek..

Aynı saatte minibüse binmek..

Aynı saatte derse girmek ve aynı saatte çıkmak.

Koştura koştura çarşıya ya da eve gitmek.. Erken işten çıksan bile evde akşama kadar yemek, ortalık toplama, çamaşır yıkama vb. bir çok işle uğraşıp ev ahalisini bekleme..

Aynı saatlerde yemek yeme, masayı toplama, odalara geçiş..

Yatmaya iki, üç saat kaldı ne yaparsan yap alelacele..

Sanmayın ki farklı hayatlar yaşıyoruz, işte böyle memur ve işçi kardeşlerim gibi ben de tam otuz senedir belirli saatlerde aynı şekilde dört duvar arasına girip işlerimizi yapıyoruz. Ben de çok sıkılıyorum bu monotonluktan. Kafama esip istediğim tarihlerde bir yerlere gidemiyorum çünkü hep iş var haftanın beş günü. Hepimiz aynıyız işte. Çarklar çalışıyor ve biz dönüp duruyoruz bunun içinde. Şükür eyt çıktı, emekli oluyorum :)

                     Öğrencilerimle mutluyum ama şu rutin döngü, seyahat özgürlüğümün kısıtlanması yıllardır canımı çok sıkıyor. Hele biz öğretmenler belli tarihlerde tatil yaptığımız için aşırı yüksek fiyatlarda bilet alıyoruz ya da otel parası ödüyoruz. Yaz tatilimiz eylül başında bitiyor, başka bir ay tatil yapamıyoruz.

                    Okuldan çıkar çıkmaz açık havaya atıyorum kendimi. Köyde gezmeyi çok seviyorum bu yüzden. Sabahtan akşama kadar ofislerde çalışanlar daha kötü durumda, beterin beteri varmış deyip avutuyorum kendimi. 

       Bazen öğrencilerimle yürüyorum. Eve bahçeme dönünce bitkilerimle vakit geçirmek çok iyi geliyor. 

    

                    Uzun zamandır kek yapmıyordum, aslında kış mevsiminde neredeyse her hafta bir kek yapardım ama bu sene buna başlayamadım. Bu hafta buna bir son vererek kış kekimi yaptım. Aslında orman meyveleriyle yaptım ama üzerine biraz kar yağdırdım..

Yeni yıl haftasında olduğumuzdan keyifle hediyeler hazırladım..

               Hafta sonu ailece güzel iki gün geçirdik. Ben havayı güneşli görünce sahilde bisikletle gezdim, bizimkiler evde kalmayı tercih ettiler. Sonrasında yeni bağ evimize gittik. Sobayı yaktık ve ağaçlarıma karşı koltuğumu koyarak kitabımı okudum. Huzursuzlar'ı sakin sakin, bitmesini istemeyerek okudum hafta boyunca. Bergman'ın özel yaşamına dair ayrıntıları veren en küçük kızı sayesinde ünlü bir anne babanın çocuğu olmanın ne kadar zor olduğunu anladım. Mutlu çocukluk diye bir şey yok galiba. Yada biz ne kadar güzel bir çocukluk yaşamışız da farkında değilmişim. Bunca örnek görünce zamanında yaptığım haksız eleştirilerden, mızmızlanmalardan utanıyorum şu an.

                      Bu senenin yeni yıl kızlar buluşması da gerçekleşti. Her sene özenerek masalar hazırlıyoruz, yemekler pişiriyoruz. Pastamızı bile biz yapıyoruz. Tüm gece sohbet, muhabbet harika oluyor.

Masamızdan detaylar..

Hediyelerimizde ayrı güzeldi. Bana gelen hediyeleri de toplu halde çektim..

               

                          Bu zor ülke şartlarında kendimizi koyvermediğimiz için kutluyorum her birimizi. Mutlu olmak için arkadaşlar, sohbet, güzel yemekler, biraz özen, biraz estetik lazım. Kendimize en güzelini layık görüp bunun için çabalıyoruz. Özellikle bir çok olanaktan uzak bir kasabada yaşayınca daha fazla çaba sarfediyoruz ama sonuçta değiyor buna.

                  Bu hafta biten kitaplardan biri de Max Frisch'in Montouk. Frisch'i bilen bilir. Okumadığım bu kitabını alıp bu hafta içinde başlayıp bitirdim. Kendi yaşamından kesitler halindeydi. Bergman'dan sonra Frisch'in de aynı erkek tavırları içinde olduğunu görmek şaşırtmadı. O da ayrı bir yazı konusu.

Bir yılı daha bitirdik . Yeni yılı böyle kutlamalar yaparak karşılıyoruz ama her sene büyüyen bir burukluk var içimde. Çünkü kayıplarımız çoğalmaya başladı, ee bizde de artık o enerji, gençlik kalmıyor. En güzel yıllarımız su gibi aktı gitti. Ne diyeyim , yeni yılda güzel günler görmemiz dileğiyle!

Cuma Gelmiş

                     Okuldan  eve dönerken tam bahçe kapımdan giriyordum ki kulağıma bir kaç küfür geldi. Sağa doğru baktığımda okuldan yeni çıkmış dört çocuk gördüm oniki-onüç yaşlarında. Uzun bir boru bulmuşlar, caddenin ortasında kırmaya çalışıyorlar, başarılı olmadıkça basıyorlardı küfrü.. Böyle oğlan çocuklarını her gördüğümde aklıma Truffaut'nun o meşhur filminde ki Antoine geliyor. Paris'te okuldan kaçıp hep sinemaya giden, yatağında mum ışığında Balzac okuyan minik kahramanımız anne baba ilgisizliğinden serseri olma yolundadır. Şu oğlan çocuklarının kaderi hep aynı mıdır tüm coğrafyalarda.. Öğretmenliğin getirdiği alışkanlıkla hep müdahale ederim çocuklara. Bu sefer ''abla sen öğretmen misin ? '' diye sordular. ( hala abla diyorlar :)  Evet deyince bir toparlanma görüldü. Saygılı konuşmaya başladılar. Okullarda binlerce çocuk var ve biz öğretmenler aynı ebeveynler gibi ulaşamıyoruz çocuklara. Bizi hep şu işlenmesi gereken dersler, konular, mevzuat engelliyor. Belki emekli olduğumda farklı koşullarda yardımcı olabilirim şu çocuklara diye de düşünmeden edemiyorum. Suzanna Bier'in Haevnen filminde bir konuşma vardır, şöyle;

-ona vurduysan o da sana vuracak, bunun sonu gelmez. anlamıyor musun christian? savaşlar böyle başlar.
-yeterince sert vurursan başlamaz. bu konuda hiçbir şey bilmiyorsun baba.

                      Şiddetin oyunla kendini gösterdiği sokaklarda ki çocuklar evde pekiştiriyor bunu. Ekranda akan görüntülerle, anne babanın birbirine davranışınıyla, ellere sussun da otursun diye verilen telefonlar sayesinde de kök salıyor. Çok uğraşmamız , çok dert edinmemiz lazım bu konuları. 

                   Hafta boyunca ev okul arasında gidip geldim, fazla kendimi yormayayım, iyileşmem hızlansın istedim çünkü bir hafta öncesi beş gün rapor almıştım. Ağrı, ateş, öksürük yani grip bizi de vurdu geçen hafta. Kendimi güçsüz hissettim, iyileşmek niye bu kadar zorlaştı diye düşündüm. Pandemiden sonra ki bu yıl herkes için zor geçen bir dönem. Bir türlü iyileşmeyen çocuklar, ağır geçirilen gripler, güçten kuvvetten düşünce toparlanamayan bedenler.. Eve gelip etrafı düzenleyip battaniyemin altına girip giden ağzımın tadıyla ıhlamur içtim günlerce.

                                                                       görsel

                  Judi  Dench ve Maggie Smith'in başrollerinde olduğu Ladies İn Lavander filmini seyrettim dinlendiğim sıralarda. Renoir tabloları tadında, aşk her yaşta başınıza gelebilir ama genç birine yönelikse ve sizde yaşı ilerlemiş hele de kadınsanız ne yazık ki şansınız hiç yok temalı güzel ve sakin bir film. O kadının çaresizliğini tüm kalbinizle hissediyorsunuz. Deniz kenarında ki evlerine, nazikçe yaşamalarına, giyim kuşam her şeye yüzümde bir gülümsemeyle seyrettim. 

Siyah -beyaz Paris filmi seyredeyim diye  La Maman Et La Putain seçtim. 1968 yılında gerçekleşen Paris öğrenci olayları sonrasında ki kadın -erkek ilişkilerini baz alan filmde düşünmeden edemedim. Taa o yıllarda insanlar özgürce ilişkiler yaşamak isteyip bir çok sevgilisi olsun, kimseye de hesap vermeyeyim mantığıyla bir şeyler yapıyorlar ama sonuçta elde tatmin edici bir yaşam oluşmuyor. Fazlasıyla keyfi yaşam sonuçta daha acı bir tat bırakıyordu ağızda. Diğer taraftan da kadınların o yıllarda bile hangi ülkede olursa olsun bir ilişki yaşadıklarında ki roller hep aynı. Erkeğin paçasını toplayan, ona yemek yapan, yediren içiren anaç roller hala aynı değil mi..

                  Hafta içi Marc Auge'nın  Yaşsız Zaman kitabını okudum. Auge önemli bir sosyolog ve yazar. İnsan bedeninin içinde bulunduğu yaşla sınırlandırılmasını, yaşlılık döneminin kendine has zorlayıcı özelliklerini ele almış. 

Sonrasında çok merak ettiğim Huzursuzlar kitabına başladım. Biliyorsunuz Bergman'ın kızı Linn Ullman'ın kısmen otobiyografik romanı '' Görmek, hatırlamak, kavramak. Hepsi nerede durduğumuza bakar..' diye başlıyor. Büyük bir merak ve keyifle kitaba başladım, Bergman'ın neredeyse tüm filmlerini seyrettim. Hatta her aralık ayında tekrar izleme gibi anlamsız bir ritüelimde var çünkü hepsini ayrı ayrı seviyorum. Farö adasında ki yaşamını anlatan belgeselini seyrettikten sonra o adaya gitmeyi de kafaya koymuştum, tüm hazırlıkları yaparken pandemi çıktı ve iptal oldu. Bergmanın özel yaşamında çok çocuklu olup, kadınlarla olan ilişkisini öğrenmem bireysel olarak soğutsa da filmleri hep ayrı değerde benim için.

Sabah saat sekizde kapıdan çıktığımda gökyüzünü böyle yakalıyorum bazen. Aralık ayı oyunları bunlar. Sabah ayazında yola çıkmak her seferinde çok zor olsa da aradan geçen beş dakika sonra 'ohh ne güzel bugün diyorum'' . Yürüyerek gitmeyi seçtiğim için kendimi kutluyorum, keşke çok koşturmadan gidebilseydim diye de düşünüyorum her gün.

Günlerin ne getireceği hiç belli değil, ama son belli. Şu içinde bulunduğumuz gün de sağlıklıysak, önemli bir sorunumuz yoksa işte en güzel şey bu. Çok istemekten vazgeçeli daha huzurluyum sanki.

Mutlu haftasonu geçirmemiz dileğiyle!

Biri Hiçbiri Binlercesi

 

               '' Peki ya ötekiler? Ötekiler benim içimde değil. Dışarıdan bakan başkaları için , benim düşüncelerim , duygularımın bir burnu var. Benim burnum. Bir çift gözü var, benim gözlerim, benim görmediğim, ama başkalarının gördükleri. Düşüncelerimle burnum arasında ne gibi bir bağ var? Bana göre, hiçbir bağ yok. Peki ya ötekilere göre? İçimde ki düşüncelerimi göremeyen , dışarıdan bakınca burnumu gören başkalarına göre? Başkalarına göre , düşüncelerimle burnum arasında öyle çok bağıntı var ki, eğer düşüncelerim, tutalım çok ciddi , burnumsa biçim olarak çok gülünçse, gülmeye koyulurlar.

Başkalarının bende , benim bildiğim ben olmayan birini, ancak dışarıdan bakarak tanıyabilecekleri birini gördükleri düşüncesi, benim içimde olduğundan, onlara göre benim ( bana göre benim olmayan bir ''benim'' ) olduğundan , benim olmayan, bana kendi gözümde yabancı kalmaya yazgılı bir görünüş veren gözlerle. Yalnız onlara göre benim olduğundan içine giremeyeceğim bir yaşam düşüncesi rahat huzur bırakmadı bende.''

               Luigi Pirandello  Biri, Hiçbiri, Binlercesi kitabını okurken bana hiçte yabancı olmayan bu fikirlerle karşılaşınca heyecanlandım. Aynada kendime baktığımda gördüğüm kişi, varlık, canlı vb. bende büyük bir yabancılaşmaya neden olur. Ayna da kendime bakarken bu gördüğüm de kim, niye şu göz diğerinden farklı, burun bir tuhaf, kaşlar artık düşmeye başlamış, dudak çevremde ki çizgiler belirgineşip aşağıya doğru düşmeye başlamış bile diye sanki bir uazaylıya bakıyormuşum garipliğiyle dolup taşarak dakikalarımı geçirdiğim çok olmuştur. Ergenlikte ki kendini bir türlü beğenememe değil bu duygu. Yıllar geçtikçe anlamsızlığı çoğalan, sizi daha çok yabancı kılan içinden çıkılmaz bir şey anlatmak istediğim. Bunu hiç paylaşmadım daha önce ama bu kitapta ki kahramanın söylediklerini ne çok yakın buldum tahmin edemezsiniz. Fiziki varlığımız kendi irademiz dışında oluştu, hatta farklılaşmaya devam ediyor. Bizi biz yapanlar arasında bedenimiz, cinsiyetimiz, bedensel özelliklerimiz ne kadar önemli?

Kitapta ki kahraman bir sabah  aynada ki yüzünde burnunun eğriliğini farkediyor ve başından aşağı kaynar sular dökülüyor. O andan itibaren maddi gerçekliğini sorgulamaya başlıyor. Aynada gördüğü kişi insanların onu gördüğü kadar çok ve çeşitli. Ben hangisiyim diyor, İnsan bir midir, hiç midir yoksa binlerce midir ?

“Hiç birimiz diğerlerinde kendi içimizdeki dünyayı, sanki dış dünyaymış gibi zorla kabul ettirmeye çalışıyor, diğerlerinin de onu ille de bizim bildiğimiz biçimde görmesi gerektiğinde ısrar ediyor ve böyle yapmadıkları taktirde var olamayacaklarını iddia ediyoruz.”

                  Sahip olduğumuz özellikler için kaygılanmak, böbürlenmek, bunalıma girip nefret etmek ne kadar anlamsız. Olması gereken şeyler hakkında inat etmek, kategorize etmek, değer biçmek ne kadar anlamsız. Ruhumuzun ete kemiğe bürünmüş haline onca yıl geçse bile alışamamak, hatta gülünç bulmak ise ne acıklı..

            “Bir pencereye yanaşırsınız ; dünyaya bakarsınız ve dünyanın size göründüğü gibi olduğuna inanırsınız.”

Gördüklerimiz hakkında farklı bir yönden düşündüren kitaptı. Pirandello önemli bir italyan yazar , okumanızı tavsiye ederim. 

               Hastalıkla geçen 8 günün yarısında okumaya başlayınca film seyretmeyi de kafam kaldırmaya başlayınca Eric Rohmer filmlerine de başladım. Six Moral Tales yani Altı Ahlak Hikayesi serisine bitirdim. Evlilik, sadakat, cinsellik, ikili ilişkiler konularını baz alarak filmlerinde hatırı sayılı diyaloglara yer veren Rohmer'in Dört Mevsim Hikayelerine de başlayacağım. Aralık ayındaysak Kış'tan başlamak isabet olacaktır.

 

Bugün Cuma !

                               Merhaba Arkadaşlar!

                   Aralık ayının ilk cuması, ilk yazısı bugün. Aralık olmasına rağmen kısmen ılık günler yaşıyoruz Marmara Bölgesinde. Bu bir taraftan daha az doğal gaz harcama anlamına geldiğinden iyi bir şey. Köyde bile bu ay fazla sisli puslu ve soğuk havalar olmadı. Okulun arka bahçesinde ki hurma ağacının, ön tarafta ki ceviz ağacının hiç yaprağı kalmadı üzerinde. Hurmaları da ara ara topluyoruz. Çocuklar hurma yemeyi seviyor. Sabahları okula geldiğimde hemen çaydanlığı sobanın üzerine koyuyorum, yirmi dakika da ıhlamur hazır. Çocuklar gelmiş oluyor, masaya koyduğum, yazın Karaburun'dan topladığım taşlarla oynamayı seviyorlar. 

Geçen hafta içinde öğretmenler günü de kutlandı. Gelen tatlıları, pastaları çocuklarla yedik.

Çıkışta köyde kısa yürüyüşler yaptım. Kasımpatının coştuğu aydı biliyorsunuz. Bahçelerde ki çiçeklere , ağaçlara baktım. Çok seviyorum böyle baka baka gezmeyi. Emekli olsam da yine yürümek için gelirim herhalde bu köye :)

Köyde bile fazla çocuk yok ortada. Böyle miydi aslında eskiden, sokaklarda oynardık tüm gün. 

“Önce sokaklar kayboldu. O çığlık çığlığa, kızlı erkekli bir yığın çocuğun gün boyu doldurduğu toprak sokaklar. Oyun esnasında koşarken düşüp dizlerimizi, dirseklerimizi yaraladığımız, yırtılan gömlek ve pantolonumuz yüzünden annemizden bir sürü azar işittiğimiz toprak sokaklar. Oyunu ve hayatı birlikte öğrendiğimiz, bir türlü sığamadığımız o canım sokaklar” diye yazmış ‘Sokak Sesleri’ kitabında Nusret Özcan.

                  

Köyde kış hazırlıkları devam ediyor. 

                     Bu hafta boyunca Romanyalı Yönetmen Cristi Puiu filmlerini seyrettim. Aurora, Sieranevada, Francesca ve Bay Lazarescu'nun Ölümü filmlerini seyrettim. Bay Lazarescu'nun Ölüm'nü çok beğendim. Eric Rohmer'in  ' Ahlak Üzerine Altı Öykü '' serisinden ilham alan filmde Bükreş'te bir apartman dairesinde üç kedisiyle yaşayan 60'lı yaşlarda ki Lazarescu'nun  bir gece aniden hastaneye gitmesi gerekiyor ve biz de süregelen olayları seyrediyoruz. Öyle tanıdık öyle hayatımızın içinden bir film ki..

                                         Bu hafta iki kitap okudum. Kütüphane de Marias'ın okumadığım kitabına rastlayınca hemen aldım. İki ciltmiş, artık birini bitirince diğerini alacağım. Kitaphaber sitesinden de bir kaç kitap göndermişlerdi , onları da sıraya soktum. İki tane de dergi var elimde. Okumak ne güzel bir şey, elimde olan kitapları okumak için sabırsızlanıyorum.

              Hafta içi arkadaşlarla buluştuk, doğum günü kutlaması vardı. Bir araya gelmek çok iyi geliyor. Takip edenler bilir bizim kızlar buluşmalarımızı. Bir çok şeyi bahane edip kutlamaya dönüştürmeyi seviyoruz yıllardır. 

Uzun zamandır annemi alıp bir yerlere götürememiştim. Kitaplarımı kütüphaneye bırakacağım gün onu da aldım. Küçük bir kafeye gidip oturduk. Bizden önce 9-10 tane teyze gelip oturmuşlar, gün yapıyorlardı. Annemle gözleme sipariş verdik. Yolun karşısında denizi seyrettik ama bir saat sonra kadınlar sigaraları yaktılar. Uyarınca bu kafede serbest dediler. Kafe sahibi de belediyeden izin aldık dedi. Valla şaştık kaldık. Hemen toparlandık çıktık.

Bahçemde biraz temizlik yaptım biraz bu hafta içinde. Ortancalarımı budadım, yaprakları süpürdüm, kaktüslerin bazılarını diğer eve götürmek üzere ayırdım. 

Perşembe günü olan Fidancılık kursumuzda da bir seraya gidip çeltik yapma, fidan çoğaltmayı öğrendik biraz. Emeklilik sonrası galiba bir serada keyfi çalışacağım :)

             

Hafta sonu bağ evimize giderek ilk kez bir kahve yaparak oturduk. Öyle sessiz ve dingindi ki etraf bayıldım ortama. İnşallah tamamen bu eve taşınırız en kısa zamanda ama yine de bir iki yıl var gibi geliyor.  

                                         

''Dünyada kötülüğün bu kadar çok olması, iyiliğin azlığından... Kötülerin kötülük yapmakta gösterdikleri iştiyakı, iyilerin iyilik yapmak için yeterince gösterememesinden... Çirkinliğin bu kadar her yeri kuşatmış olması, güzelliği yaşatmak için gösterdiğimiz gayretin, arzunun, ısrarın çirkinliği geriletecek kadar güçlü hale gelememesinden... Hakkın hukukun bunca sahipsizliği, hakkaniyeti temel önceliği, vazgeçilmezi, olmazsa olmazı sayanların sayısının gün geçtikçe azalıyor olmasından... Ahlaksızlığın ahlakı hiçe sayması, yeryüzünde insan olmanın faziletine sırt çevirmenin artık sıradan bir alışkanlık haline gelmesinden... İnsanlığının iyi kötü farkında olanlar, kaybettikleri her savaşı insanlıklarını yeterince tahkim edememiş oldukları için kaybediyor. Bizler yeterince sağlam durmadığımız için ayağımızı bastığımız zemin çatırdıyor. Ve bizler, bulunduğumuz yeri insanlığımızla yeterince aydınlatamadığımız için, dünyayı bir uçtan bir uca  karanlıklar ele geçiriyor. '' diye yazmış köşesinde Gökhan Özcan. 

               Bahçemize bir iki ağaç daha ektik. Büyüdüklerini, meyvelerini topladığımızı hayal ediyorum. Fidancılık kursunda da çok güzel bilgiler öğreniyoruz. Keşke arazimiz daha büyük olsaydı da daha fazla ağaç ekebilseydim. 

Evimizin su, elektrik, banyo mutfak işleri de bitti çok şükür. Eşyaları da baya bir yerleştirdik. Son durumla ilgili bir video koydum , kanalıma buyrun  abone olun :) İleri de köy yaşamı ile çok video çekmeyi düşünüyorum.

Güzel bir hafta sonumuz olması dileğiyle !