Bir Film , Bir Kitap

                                  
                             ''   Hayatı  gözlerimiz  yarı  kapalı,  kulaklarımız  sağır,   zihnimiz  uykuda  yaşıyor olmamız  ne tuhaf  !  Belki   böyle olması  iyidir,  ancak  bu sayede  insanlığın  büyük  bir  bölümü  hayatı  çekilir  ve değerli  buluyordur.  Bununla  birlikte  yeniden  hoş bir  uykuya   dalmadan  önce  bir çok şeyi - herşeyi- görüp  , işitip  anladığınız  o  bir kaç  saniyelik  uyanış anlarından  birini  hiç tanımamış olanımız  çok azdır ,  ''
                                diyor   Conrad   son  okuduğum  kitabında.. Yani   Lord Jim ' de..  Conrad  çok  iyi  bir  yazar.  Biraz  ağdalı  dili var,  sizi  alıp  denizler ötesi  ülkelere,  insanlarına ,  denizcilerin  az  bilinen dünyasına  götürüyor.  Çok  iyi  insana dair  gözlemlemeleri  var.  Yeni  bitirdim  bu  kitabı.. Anlatmamın sebebi  bir gün  rastlarsanız  Conrad'a  alın , okuyun istiyorum  ..

                                      



                            Conrad  erkeklerin  dünyasını  anlatıyor  bize, gemicidir  hepsi.  Kitabın  baş kahramanları  Marlow   ve  Jim 'dir.  Karanlığın  Yüreği  kitabında  olduğu  gibi  burada  da anlatıcı  olarak  Marlow'u   seçmiştir   Conrad..
                             Lord jim kitabı, iki temel bölümden oluşuyor: birinci bölüm, lord jim'in başına gelen talihsiz olay ve marlow'a içini dökmesi ve sonrasında bir ticari temsilci olarak çalışırken, yaşadığı o talihsiz olayın sonuçlarından budalalık derecesinde bir gururla kaçındığı zamanlar. ikinci bölüm ise lord jim'in mezara girer gibi patusan denilen küçük bir ülkeye gidişi ve onurunu kendine yeniden ispatladığı bölüm.

                            '' Gerçekten de olmuş bir olaydan,"kötü niyetli birtanrı tarafından hazırlanmadıysa, şeytanın son derece amaçsız bir işi olmalıydı," (s.147)     
                               dediği bir olaydan esinlenerek yazmış bu kitabı  Conrad...

                               Marlow  yine  usul usul anlatır  olayları  dinleyenlere, aynı zamanda  bize.  Conrad'ın  özelliğidir  bu . Yazım  tekniğidir ,   mesela   karanlığın yüreği'nde    "ben"    olan  anlatıcı,    çok sıradan, biraz da ağdalı bir tazla büyük İngiltere'nin tarihteki gemicilerini, tüm dünyaya yelken açan maceraperest ingiliz ruhunu över.   sonra marlow sözü alır ve bu cafcaflı lafları, bu gerçeği ve çirkinliği gizleyen yalan sözleri neredeyse keserek, karanlığın yüreğini, ingiltere'nin ve tüm batı uygarlığının çirkin yüzünü görmüş biri olarak anlatmaya başlar. şaşırırız, biz "ben" anlatıcıyı dinliyorduk bambaşka havada. şimdi, "ben" anlatıcı ile birlikte yüzümüzü marlow'a dönüp onu dinlemeye başlarız. bir sürü anlatı katmanı yani.
                              Diğer  Conrad   kitapları  gibi  Lord Jim de  çok  beğenerek  okuduğum  bir  kitap  oldu.  Yazımı  kitaptan  bir  paragrafla  bitirmek isterim :

                               "bir insanın yüreğinin derinliklerini anlamaya çalıştığımızda, yıldızların görüntüsünü ve güneşin sıcaklığını paylaştığımız bu varlıkların ne kadar anlaşılmaz, değişken ve belirsiz olduğunu kavrarız. yalnızlık sanki varoluşun mutlak şartıymış gibi, önümüzdeki et ve kemikten ibaret kılıf, elimizi uzattığmız anda gözlerimizin önünde erir, geriye hiçbir gözün izleyemeyeceği, hiçbir elin tutamayacağı hercai, avutulamaz, kaypak bir ruh kalır sadece."
(s.165)
                 Kitaptan  sonra  izleyip  etkisinde  kaldığım  bir filmi  yazmak  istiyorum.  Haneke  filmlerinden  biri  olan   Kent  Üçlemesi'  nin  ilk  filmi  olan  1989 yapımı The Seventh Continent / Yedinci Kıta..

                                                       

                              The Seventh Continent   Michael Haneke’nin 1989 yılında kendisi 47 yaşındayken çektiği ilk sinema filmi. Yani başka bir deyişle bu film Haneke’nin TV’den sinemaya geçiş yaptığı film.  Almanya doğumlu Avusturyalı yönetmenin “duygusal buzlaşma” adını verdiği üçlemesinin ilk filmi bu, diğer ikisi ise 92 yılında gelen  “Benny’s Video” ve 94′te 71 kısa fragmanla dağınık ve zor bir anlatıma sahip olan “71 Fragments of a Chronology of Chance”.  “The Seventh Continent” ise çoğu çevrelerce Haneke’nin en güzel filmi. 
                            Haneke; filmlerini izlerken insana rahatsızlık veren bir yönetmendir. Ancak bunu kan, şiddet gibi klişe ve kolay yöntemlerle yapmaz. Haneke filmlerinde seyirciyi suçlar, seyirciyi izleyici olmaktan çıkarıp konuya dahil eder ve bunu başarır. Hatta gerekirse Funny Games’teki gibi bir oyuncu bize döner izlediklerimizden hoşnut olup olmadığımızı bile sorabilir. 
                            
                           Haneke filmlerinin bir başka özelliği de hiçbir sahnede müzik olmaması. Bu yüzden anlatılmak istenen fazlaca çıplak ve gerçekçi bir şekilde karşımıza seriliyor.


                                    


                  Bugün  bir  filmi  ve  bir  kitabı  kısaca  tanıtmak istedim.  Yarın   gece  4  günlük  süpriz  bir  geziye  çıkıyoruz.  Dönüşte  güzel  kareler  paylaşacağımı  ümit  ediyorum.  Şimdiden  yeni  yılınızı  kutlarım.
                                                         Nice  güzel  günlere!








                 
                        






    

Haftasonu Manzaraları

               Kızım  televizyonda  Taş  Devri ni  seyrederken  kulağıma  çalındı  şu söz :
                                     ''  Beslenmiş  koca  neşeli  bir insandır''   
Çizgi  filmlerde  böyle  hayatın  özü  ,  büyük  laflar da varmış demek :)    Hemen  ben de  işin  başına  geçtim.  Güzel  bir  cumartesi  günüydü.  Babamız  uzun  bir  yolculuktan  dönmüştü..Dışarıda  hava buz gibiyken  sıcak  bir  evde  tembellik yapmaktan  daha  güzeli  yoktur. Bu  hafta sonu  bizim için  bol filmli,  kahve  ve  turta   keyifli,  sımsıcak  bir  evde  yavaşlatılmış olarak  geçti.  Ama ilk  olarak  elmalı tart   tarifi... Bu  tarifi  severek takip ettiğim  bir blogtan  aldım.  Aslında  buna   Elmalı Anneanne Turtası  demiş.  Çokta  güzel  yapmışlar. Benimki de oldukça  güzeldi..

                               

             Evde  geçirilen  zamana  filmler  de  eşlik  eder.  Bu  hafta  neredeyse  benim  için  Haneke    haftası  oldu.  Ben de olan  filmini  zaten  seyretmiştim.  The Seventh Continent  seyrettiğim ilk Haneke  filmi.  Bunu ayrıca  yazacağım.  Bu hafta sonu yine  internete  düşmüş olan ,  Cannes Film Festivali’nde Altın Palmiye’yi kazanan  Amour  seyrettim.  

                                              


                  Oldukça  hüzünlü,  ama  ben de  Haneke  beklentisini  fazla  karşılamayan  bir  filmdi.  Amour da, 80 li yaşlarına gelmiş, uzun süredir evli çifti  sinema seyircisinin  Kieslowski'nin  "Kırmızı "sından hatırlayacağı Jean-Louis Trintignant ve Alain Resnais'nin Hiroşima Mon Amour'unun yıldızı Emmanuelle Riva; kızlarını ise Haneke'nin La Pianiste'inde de izlediğimiz Isabelle Huppert canlandırıyor. 

                   İçinde  bulunan  yaşlılık temasıyla  benzer başka  bir  filmde  Yeşim  Ustaoğlu '  dan   Pandoranın  Kutusu ...Fiilmde   yine  yaşlı  kadınla  uğraşan  biri  ,  yani  kızı Derya Alabora var. Burada ki  yaşlı kadının  performansı çok iyiydi, Tsilla Chelton ' u tanımayan pek çok  kişi  onu alzheimer sanmış ama yönetmen  Altın Koza  film festivalinde Fransa da  tek  kişilik  bir oyun sergileyen 91  yaşında oyuncu olduğunu  söylemiştir. 
                       Eğer  seyretmek isterseniz  burada


                                     




                       3.  filmim  Jeremy  Irons 'ın  oynadığı  Kafka  filmine  esin  kaynağı olmuş
Das Scholos ..


                                       


                  Haneke  Kafka'nın  kitabına  sadık  kalarak  filme  kendi  yorumlarını  katmamış,  sinematogratif  olarak  yönetmenliğini  göstemiştir.  Kafka  severlerin  Şato'sunu  bir de  böyle  versiyonunu  seyretmelerini  öneririm.  Ben  burada   seyrettim..
                    Tüm  gün  bunlar olmadı  tabi ki.  Ara ara  kitabımı  okudum.  Birazda  bizim odadan  manzaralar ..

                           

Starbucks Kurabiyeleri

                               Seneca'nın  şu  sözüne  hak  veririm :
                  '' Madem  doğduk,   hemen  çekip  gidebiliriz  ya da  mutlu  yaşamanın   yolunu  ararız.''
                   Mutluluk  arayışları  kişiden  kişiye  değişiyor.  Benim için  çeşitli  ve küçük  ayrıntılar. Mesela    haftasonu  evde  ailece beraber sağlıklı  ve  huzurlu  olmamız,  dışarısı  buz  gibi  soğuk olmasına  rağmen  evimizin  sıcacık  olması,  evi de  yaptığımız  kurabiye  kokusunun  sarması.  Sonra  da  bergamotlu  mis gibi  çayla afiyetle  yememiz,  bu sırada  seyredilen  güzel  bir  film..
                    Her ne kadar  moralim bozuk olsa da  bu sözlere kulak vermeliyim  dedim.  Kızımla  kurabiye yaptık.  Tarifini  yine  bloglardan buldum  ama tüm kurabiyeler aşağı yukarı  aynı.  Bu kurabiye de starbucks  yarışmasında birinci olmuş.  Valla  ne  diyeyim  ,  benim tarifim daha güzel :)
Yine  de  bu tarifi  size vereceğim.

Kurabiye  tarifi  şöyle :

125 gr  tereyağ  ya da  margarin

100gr.  pudra  şekeri

2 yumurta

vanilya  ve  1 çay  kaşığı   kabartma tozu

Damla  çikolata  

Ceviz 

Alabildiği  kadar  un

                         

Satantango

                           Bazen   -  hatta  çoğu zaman-   şu dünyanın durumu,  savaşlar, kıyımlar,  haksızlıklar,  insanın insana zulmü,  hastalıklar, felaketler  aklıma gelir  ;   büyük bir  bunalımın eşiğinde bulurum  kendimi.  Her ne kadar  geziyor, tozuyor,  pastalar , partiler yapıyorsam da  aslında bunlar bir tür kandırmacadır.  Altta potansiyel  karamsarlığım  vardır,  beni her an rahat bırakmaz. İki uç arasında yaşıyorumdur.
                            Geçen  gün  ziyaret  ettiğim  birinde ,  akrabalarından  birinin daha 30  yaşında olmasına rağmen kanser olduğunu,  ilkokula giden oğlunun  devamlı annesini sorduğunu öğrendiğimde  yanımda bulunanlarla beraber  çok üzüldüm.  Beş  dakika  sonra  insanlar aslında olması  gerekene  dönmüş,  ''benim çocuğum şöyle böyle ''   demeye  başlamıştı.  Üzerimde  öğrenmiş olduğum bu haberin ağırlığı ve acısıyla  devam edemedim konuya.  Eve  geldiğimde bile  tanımadığım bu  kişiye üzüntüm kat ve kat arttı. İşte  böyleyim,  herşey insanlar için deyip  kabullenememek sorunum.  Birde herşey üst üste denk  gelir ya,  cuma günü kanser  tedavisi  gören  bir arkadaşımı  kaybettik. Cumartesi  gencecik bir insanı uğurladık.  Bugünler de canım çok sıkkın..
                           Üstelik   elime  aldığım  S.  F.  Abasıyanık   kitabında   ''Mahalle Kahvesi''   nde  şöyle  yazıyordu  :
                            ''  İnsanların hepsi  kötüdür.  Yaşamak  boştur.  Sevmek aptallıktır...Şudur  budur .Peki  bunlarla  nasıl  eğlenilir ?   Düşünün  bakın. Her şeyin  kolayını  bulacaksınız . Ben en zorunu  buldum. Ölüme  çareyi !  Ölmeyecekmiş  gibi  düşünüyorum,  oluyor. Bir  tecrübe  edin.
                               Demek ki  bütün bu  kötü  düşüncelerden  sonra  taptaze,  kahkahalı,  mesut  bir  dünyaya  varıyorsun. Demek  yalnız  hareket  noktanda  bedbinsin. Öyle ise  mesele  yok.  Sen  yine o eski adamsın. Kaygısız , şensin.  Hayır!   Kötüden  iyiye  doğru  seyahatımın sonunda kahveyi  bırakıyor,  yine  ölümler,  harpler,  pahalılıklar,  istikbal  kaygıları  ile  sokaklardayımdır,  üzülmeyin !  
                         Sonra aldığım filmlerden  birini  seyredeyim dedim ..Bela Tarr  beni  iyice  mahvetti :(


                                             

                             Bela Tarr'  ın   1990- 1994  yılları  arasında  çekmiş olduğu  450  dakikalık   Satantango  filmiydi  izlediğim.  Bu kadar  uzun  filmi  üç  günde  izledim tabi ki.   Sıkılmadan  ,  uzun sekanslarına rağmen  sıkılmadan  bu siyah-beyaz-gri filmini  sıkılmadan  izledim.  Zaten  ruh  halimin renkleri bunlar,  zaten  dışarıda da aynen  filmdeki  gibi aralıksız  yağmur yağıyor,  haftasonumda  böylesine ağır ve gri  geçerken  sıkılmadım.  Bela Tarr   Torino Atı 'ndaki   gibi  durağan ,  yoğun  bir atmosferde  işlemiş  konuyu..
                             

                            ''  İki saat farklı zamanı gösteriyor. İkisi de yanlış, elbette. Şuradaki çok yavaş. Öteki ise zamanı söylemek yerine umutsuz durumumuza dikkat çekiyor. Fırtınadaki kuru dallar gibiyiz. Kendimizi savunamıyoruz.''

                                          

                             

                            Bir de  elinde  ölmüş  kedisiyle  gezen  bir kız var.  Zulmettiği,  işkence ederek  öldürdüğü  kedisiyle..

                                             

                                Bela Tarr  dünya üzerindeki  kötülüğü , zulmü, işkenceyi  kız üzerinden bize gösterir. Kedisine  yaptığı  eziyeti  koltuklarımızda  seyrederiz  uzun uzun.  Elimizden  bir şey  gelmez, tıpkı  dünyada  olanları  seyredip  bir şey yapamamak  gibi..

                              

                  ''Bir  ekim sabahı, kavrulan toprağı serinleten, yolları bataklığa çeviren ve kasabayı dünyadan koparan uzun güz yağmurlarının ilk damlaları çiftliğin batı yakasına düştü. Bu yüzden bataklık araçlar için don olana kadar geçilemez oldu ve şehirle bağlantı koptu. Futaki çan sesleriyle uyanmıştı. En yakın kilise güneybatıda, sekiz kilometre uzaklıktaki eski Hochmeiss alanındaydı ancak çanı yoktu ve kulesi savaşta çökmüştü…

Mennybe menni? Lazalmodni? (Cennete mi? Kabuslara mı?)''


                                           

                          Son  verirken yazıma şu sevdiğim bir alıntıyı  paylaşmak isterim.  Esen Tezel,  Simone de Beauvoir    Kitabı   Tüm insanlar ölümlüdür’ ü  anlatırken,

                                   Bir gün hayatla vedalaşma düşüncesi her  ne kadar ürkütücü  görünse de dünyaya sinek gibi yapışıp kalma fikri çok daha ürkütücü. Oysa biz ölümlüler, kendi küçük ve uyduruk amaçlarımızı gerçekleştirmek için uğraşıp  didiniyoruz , kendi mikro evrenlerimizde  mutluluklar ve mutsuzluklar yaratıyoruz,biz gittikten sonra dünyada izimiz kalsın diye  Regine “vari  endişelere kapılıyoruz ,  insanlık tarihinin küçücük bir diliminde bizim de şenliğe katıldığımızı kanıtlama  telaşına düşüyoruz . Güneş bizim için bir süre daha doğup batacak, görsek görsek bir savaş ya da bir devrim görürüz , bazı sevdiklerimizi kaybederken  bir gün birilerinin de bizi kaybedeceklerini düşünürüz, yaşadığımız her anın eşsiz olduğuna inanmak isteriz. Bütün çabamız, ölümsüzlük yanılsamasının küçük bir modelini kendi dünyamızda kurma ve bundan aldığımız güçle yaşama yönünde . Çünkü  içten içe , gönül rahatlığıyla biliriz ki ucunda ölüm var.

Yeni Yıl Kurabiyeleri

                      Yeni Yıla  doğru  sevimli  fotoğraflarım devam ediyor.  Aslında bunlar  geçen sene yaptığım  kurabiyeler .. Bu  yıl  tekrarlamak  istedim. Bu hafta sonu tekrar  denemelerim olacak ama şimdilik eski  görüntüler olsun.  Kurabiye  tarifi  istemeyin,  çünkü  bunlar zaten  her yerde  yapılan,   denenen kurabiyeler.. Önemli olan  süslemeleriniz...

                        Bu sene de çam ağacı süslemeli  kurabiyeler  yapacağız  kızımla.  Haftasonu yapacağımı  söyledim ona  ama söylemez olaydım. Her gece daha kaç gün var,  niye  bugün yapmıyoruz diye  başımın etini  yiyor.  Aslında  bir sene ne çabuk  geçti.  Geçen sene de beraber  yaptığımız zamanı  hatırlıyorum da sanki  dün gibi..

                         

                         Evimizden  yeniyıl  kolaj  manzarası  olmazsa olmazlardan..  Ben bu ay yabancı bloglar  başta  olmak üzere  bu  tür  görüntülere  bakmayı  çok  seviyorum.  Belki  bu  yüzden  bunları  paylaşıyorum ..Gece olupta  ailece bu  odaya  toplandığımızda  mumlarımızı  yakıyoruz,  başlıyoruz  uzun kış gecelerinin  keyfine  :))

Yeni Yıl Hazırlıkları

                  Aralık    ayının  en güzel  tarafı ,   kar yağmasını,  yeni yıla beyazlar içinde  girmeyi  beklemektir. Bir de  benim  gibi  bloglardaki  yeni yıl  hazırlıklarına  bakmayı  seviyorsanız  ,  yaşadınız  demektir.  Herkes  rengarenk,  pırıltılı  süsler  yapmaktadır.  İşte  ben de  dayanamadım,  elimden  geldiğince  sevdiğim  şeyleri  yapmaya  çalıştım. Bu  hafta  hep keçe yılbaşı ağacı  süsleri  yaptım. Bir kaç  arkadaşıma  hediye bile ettim..

Keçeleri  çam ağacı  şeklinde  kestim.  İçine  pamuk  doldurup  diktim.  Böylece  biraz  kabarık  oldular.

Üzerlerini de  boncuk  ve  pullarla  süsledim.  Hatta  bazen  sınıfta da yaptım.  Çocuklar  da  çok  heveslendiler.  Onlar da  kartonlara  çizip  yaptılar..

                              Aslında  evde  çam  ağacı  süslemesi  yapmazdım ama  iki  yıldır  Pelin'inde  ısrarı ile  bunu yapar olduk. Yine de  kızıma bunun  bizim geleneğimiz  olmadığını anlatıyorum. Bu  yıl da Pelin  düzenledi  ağacımızı.. Akşamları  ışığını da yakıp  oturuyoruz..Kardan adamları  bu yıl Viyana'dan  aldık.  Ağaca  yaptığım  keçeden  ağaçları da astık,  çok  şirin  oldu..

              Bunca  güzel  şeyi  bir pastayla  taçlandıralım  dedik.  Bu  pastanın  tarifini arkadaşım  Tatlı  Cuma  dan almıştım.  Özellikle  kış   geldi mi çok  yaparım.  Limonlu  ve  lorlu  bir  pasta.  Çok hafif  ve  çok lezzetli.  Tarif  isterseniz,  hemen  arkadaşıma yönlendiririm  sizi.  Onun  bloguna  gidip  birbirinden  güzel  tariflere  bakın  derim.  Bu  pastanın  tarifini  verdi mi  hatırlamıyorum  ,  eğer yoksa  en kısa zamanda yapmasını rica ediyorum :))

                        Biraz da  Pelinli  yeni yıl  fotoğrafı  koyayım dedim.  Brüksel'de  çektiğimiz  fotoğraflardan                  
bir  derleme..

                                                          Vee   evimizden  yeni yıl  kolajı...

bir okuma

                                   Okuyalı uzun zaman oldu ama yine de bu kitabı yazayım dedim. Aslında yazarını biraz anlatmalıyım. Hakkında yazacağım yazar Georges Perec.. Daha önce '' Şeyler ''   ve   ''Kayboluş''   adlı  kitaplarını   okumuştum. Sıra '' W'' adlı eserine gelmişti.  Ama şimdiden söyleyeyim, Perec öyle kolay okunan bir yazar değil.  Düşündüren, bir kez daha okutan, yazdıklarına bağlayan bir  yazar.               

                                    Polonya Yahudisi bir ailenin çocuğu olan Perec Paris'te doğmuş..Babasını II. Dünya savaşında , Annesini Auschwitz Toplama Kampında kaybetmiştir. Sorbonne Üniversitesi'nde tarih ve sosyoloji eğitimi almaya başladı ve yine burada okurken La Nouvelle Revue Française ve Les Lettres Nouvelles gibi ünlü edebiyat dergilerinde incelemeleri ve denemeleri yayınlanmaya başladı. Genellikle o dönemin gündelik sorunları üzerinde durdu mizahi bir üslupla.

                                                      

                               Bulmaca düşkünü Perec, kelimelerle oynayabildiği bu alana büyük ilgi duymuş ve çapraz bulmaca ile ilgili yazılar yazmıştı. “Bulmacayı yaratırken birbirinden farklı be nihayetinde bağımsız iki faaliyete dikkat edersin. Önce diyagramı doldurmak, sonra da anlam peşine koşmak.”

                                 E harfini hiç kullanmadan yazdığı “A Void/Kayboluş” romanı, özel isimler cenneti Yaşam kullanma Kılavuzu, bilgisayarların yoğun kullanılmadığı dönemde yazdığı 5000 kelimelik palindrom gibi ilginç uğraşıların adamıydı Perec. Bir “sınıflandırma” düşkünüydü. Şifreler, yeniden yapımlar, sert kuralları olan kelime ve cümle yapımlarıyla ilgileniyordu.Ayrıca, düzyazı dışında, harfleri a, e, i, l, n, o, r, s, t, u ile sınırlı tutarak, her şiir için alfabeden sadece bir harf ekleyerek “heterogametik” şiirler yazdı. Böylece, her dizede ve sütunda bu harflerin birer kez kullanıldığı, 11×11 boyutunda, sınırlı bir alfabeyle yazılmış şiirler ortaya çıktı.

                                    Gelelim W Ya Da Bir Çocukluk Hatırası kitabına..Perec kitabın bir bölümünde II. Dünya Savaşı yıllarındaki çocuklu anılarını anlatır. Diğer bölüm ise bir tür ütopyadır. Sporla yönetilen toplum fikrini verse de bu yönetim aslında faşisttir. Perec çocukluk anılarını biraz fotoğraflarla, biraz belgelerle destekler. Anılar ve ütopya birbiriyle ilgisiz görünerek sıra sıra ilerler. Sona doğru bu ilgiyi anlamaya başlarız.

                                        

                            Gelelim okurken neler yenir kısmına.  O gün Perec okurken dereotlu ve peynirli poğaça yapmıştım . Bildiğiniz tarife dereotu ve beyaz peynir ekliyorsunuz. Pişince biraz ılımasını bekliyorsunuz ve yanına  bergomatlı çay yapıyorsunuz. ( Ben böyle seviyorum da :)   Sonra da kitabımızı alıp elimize harika bir keyif yapıyoruz.