Sömestr Filmlerim

                                   Malum  sömestir  tatilindeyim.  Bol  bol  kitap  okuyup sinema seyrediyorum .  Daha  kaç  gün  oldu  aslında  ama şöyle  bir  baktım  dolu güzel film  seyretmişim.  Şu sıralar  benim gibi  eve kapanıpta  acaba ne  seyretsem  diyenler  için paylaşıyorum.  Filmin  adını yazın  google,  hemen  çıkıyor .. İyi  seyirler!

                                                                       The Bright Star/ Parlak Yıldız 
                                                       Yönetmen: Jane Campion

                            

 Cherry Blossoms/ Kiraz Çiçekleri

                                       A Late Quartet/ Son Konser

                                                                Yönetmen: Yaron Zilberman

                               

                                                    Frances Ha
                                                                                      Yönetmen: Noah Baumbach

                               



                                                                  Let The Right One In/ Gir Kanıma
                                                                  Yönetmen: Thomas Alfredson

                                                          Samsara
                                                                 Yönetmen: Ron Fricke

                                

Bir Kış Pastası

                         Çikolataya,  pastaya  düşkün  olmayan  azdır.. Güzel  pastalar  yemeyi,  kaliteli  çikolataları  bulmayı  severim.  Böyle  olunca   Lorraine  Pascale  anmadan  olmaz. TV de  bir zamanlar  seyrediyordum devamlı,  şimdi de  görsel  mucizelerine  tanık oluyorum  sitesinde.  Onu  seyredipte  ben de  birşeyler  yapmalıyım diye  giriyorum  mutfağa  ama  onun  gibi  olmuyor tabi ki...Kendisi bile  sanki  kakaolu kek  !


                                                    


             Ama  böyle  güzel  pastalar  yapan  bir  arkadaşım  var.  Nasıl  bir  yetenektir  bu  bilmem  ama  hiç  bir  eğitim  almadan,  içinden  geldiği  gibi ama  çokta  emek  sarfederek  mucizeler  yaratıyor.  Yavaş yavaş  bundan  para da  kazanmaya  başladı. Sizlere  annemin  ve  babamın  doğum  gününde  yaptığı  pastayı  göstermek  istiyorum.  Nasıl da  güzel  değil mi?

Bunlarda   yaptığı   şeftali  kurabiyeler..

                          Kış  pastasına sıra  geldi. Bu pastaya kış pastası adını ben taktım  çünkü limondan yapılıyor ve kar gibi rengiyle kışı  çağrıştırıyor bana. Tarifi  ayrıntılı yazmaya gerek yok. Hazır pasta tabanı alın. Tuzsuz  lor,  krema,  hindistan cevizi  ile  bir  krema  hazırlanıyor. Araya  sürüldükten  sonra  limon rendeleniyor. Sonra  diğer kat  konup  ,  krema sürülüyor.  Üzerine de çok ince kesilmiş limon dilimleri. Oldukça hafif  ,  güzel  bir  pasta.  

Bugün  çok fazla  pastalardan bahsettim.  Benimde tatlılar arasında  en sevdiğim  pastadır.  Ama  her  pasta değil. Şimdi malum sömestr tatilindeyiz. Vaktiniz  varsa , bir de çocuklarınız varsa hadi  kalkın bir şeyler yapın derim.  Tatilinizin  pasta  tadında  olması  dileğiyle...

                                         

Albatros

                                 Baudelaire   ''  Albatros ''  adlı  şiirine,  tayfaların  yakalayıp  güverteye  çektikleri büyük  okyanus kuşunun  çırpınışını  anlatırken  sanatçının  alınyazısını  dile  getirir.  Gökyüzünde  özgürce  uçan  albatros,  ''  mavilikler  sultanı  ''  bu  güzel  kuş,  kendini  daracık bir  gemi  güvertesinde  bulunca  ne  yapacağını  şaşırmıştır.  Acemi  adımlarla  yürümeye  çabalar,  tayfaların itiş  kakışı arasında.  İnsanların  içinde  ,  karaya  vuran  balık  gibi  sersemlemiş,  eski  gücünü  ve  güzelliğini  yitirmiştir. ''   Dev  kanatları  yürümesini  engelliyordu''  der  Baudelaire  ondan  sözederken..

                       Tayfalar sık sık yakalar, iş olsun diye,
                       Koca deniz kuşlarını, albatrosları,
                       Keskin çukurlar üstünden kayan gemiye
                       Eşlik eden o kaygı bilmez dostları.

            Nereden  geldi  aklıma   derseniz, geçen  hafta  sonu  deniz  kenarındaydım.  Albatros  yoktu  ama  martılar  çoktu. Bilirsiniz Can Yücel'in  mısralarını ;  ''  Soğuktan morarmış kanatlarını ısıtsın diye martılar,  Martılar ki sokak çocuklarıdır denizin” .. Öyle güzellerdi ki, çığlık çığlığa. Aklıma "Martı Jonathan Livingston geldi, hani şu diğer martılara benzemeyen.  Bir  zamanlar bu  Albatros şiirini  defterime  yazmıştım . Eve  gelir  gelmez  açtım defterimi . Yeniden okudum..

                             Ama bırakıldılar mı güvertelere,

                            O gök kralları ne sünepe, ne sarsak
                            Seriverir koca kanatlarını yere,
                           Yanlarında sürünen kürekler gibi, ak.


                           O kanatlı yolcu ne miskin, ne sümsüktür!
                           Ne çirkin, ne gülünçtür o güzel kuş şimdi!
                           Topallar kimi, uçan sakata öykünür,

                           Bir pipoyla gagasını dürtükler kimi!

                                 O bulutlar prensine benzer Ozan da,
                           Fırtınayla senli benli, yaylara gülen;
                           Yere sürülmüştür yuhalar arasında,
                           Yürüyemez devce kanatları yüzünden.


           


                               

                                       

ingiliz keki

                             Geçenler de  ilginç  bir  kek tarifine rastlayıp   hemen  yapmalıyım  dedim.  Kekin  sadesini  fazla  sevmem.  Bu  tarif  tam  bana  göre deyip  denemesini  yaptım.  Sonuç  gerçekten  çok  lezzetli.  Kek  severlere   hemen  tarifimi  veriyorum..

3 adet yumurta

15 yemek kaşığı sıvıyağ 

2 su bardağından 2 parmak az pudra şekeri

2 su bardağı un

7-8 adet kuru kayısı

6-7 adet kuru incir

1 su bardağı kuru üzüm

2 tatlı kaşığı kabartma tozu

ceviz, badem 

1 çay kaşığı tarçın

Üzerine:

Tuzsuz kabuksuz yer fıstığı 

Kayısıları ve kuru incirleri suda yumuşatıp suyunu süzün. Küp küp kesin.

İncir, kayısı, üzüm, ceviz , tarçın ve antep fıstığını bir kasede karıştırın.

Yağı pudra şekeri ile iyice çırpın. Üzerine yumurtaları ilave edip çırpmaya devam edin.

Unu ve kabartma tozunu da ilave edin .

Hamurun içine kuru meyveleri de ilave edip karıştırın .

Katı yağ ile yağlanmış baton kek kalıbına kek hamurunu kaşık yardımı ile boşaltın . Üzerini düzeltip tuzsuz yer fıstıklarını serpin.

175 derece önceden ısıtılmış fırında önce üzeri kızarıncaya kadar pişirin. Kekin üzeri kızarınca kürdan testi yapın. 

Pişen keki soğuyuncaya kadar bekletip servis yapılır..

Sait Faik ve Paris

                                   

                   Sait  Faik'in  üç  Fransa  yolculuğu  vardır.  İlkinde  öğrenim  yapmak  için  gittiği  Grenoble ' da  kalmış,  ikincisinde  Paris'e  diye  yola  çıkıp  Marsilya 'dan  geri  dönmüş,  üçüncüsündeyse  ,  ölmeden  az  önce  tedavi  amacıyla  gittiği  Paris'te  beş gün  zor  dayanabilmiştir.  Bunları  Cahit  Irgat  anılarında  yazmış.  Sait Faik'i  Paris'te  sanırken  bir de bakar ki,  Balık  Pazarında  bir  meyhanede oturmuş  içmekte.  Şaşırmış  elbette  ''  Sait  ne  çabuk döndün  yahu? ''  diye  sormuş.   Alemdağında  Var  Bir  Yılan '  da  anlattığı  ' kavun acısı'  yalnızlığının içinden  konuşmaktadır  Sait Faik.  ''  S... mışım  ulan  Paris'in  içine! ''   diye  bağırır  kadehinden  bir  yudum  almadan  önce , ' oh be  dünya varmış'  ..  Ve  bir  dikişte  içer,  çok  değil  bir  kaç ay  sonra sirozdan  ölecektir...  44  yaşında  ve  bir rum delikanlısının  ,  öykülerinde  '  panço '  diye  seslendiği  Beykozlu  laternacının  oğlunun  aşkından  kahrolarak.
                                    Ben de  bunları  Nedim  Gürsel'in  Paris Yazıları'nda  okudum..

                                     


                      Sait  Faik  Fransa dayken  Marsilya'yı  Grenoble' u  hatta  Paris'i   anlatan  öyküler  yazmış. Doğrudan  olmasada  Fransız  yazınından ,  özellikle   Andre Gide' in  ahlak  anlayışından  etkilenmiş.  Yazar ,  1948  yılında   Lüzumsuz  Adam' ı  yayınlar.  Aynı yıl sağlık  sorunları  başlar,  doktor  arkadaşı Fikret Ürgüp  onu  muayene  eder,  karaciğerinde  büyüme  vardır,  siroz  olmuştur.  İçkiyi  bırakması  gerekmektedir.  1951  yılında  Paris'e  gider.  Pariste ki  doktorlar  ameliyat  olmasını  söyleyince  ameliyattan  sağ  çıkamama  korkusu  nedeniyle  tedaviden  vazgeçer  ve  İstanbul'a  geri  döner.  Ama  hastalığı  sırasında  önemli  kitapları  yayınlanır.  
23  Ocak  1953  yılında  tekrar  Paris'e  gidebilmek  için  pasaport  alır  ama  bunu  hiç  kullanamaz.  Ölümünden  kısa bir  süre önce  Burgaz Ada 'da  Nurullah  Ataç'la  karşılaşır,  onu  hiç  iyi  görmemiştir.  
Bir  çok yazar , sanatçı  gibi Sait Faik'in de Paris'le  böyle bir  ilişkisi  olmuştur..





                             

Sımsıcak Evimde..

                              Her zaman ki  gibi  elimde meyve çayım,  battaniyemin  altında,  güvenli ve huzurlu  evimde oturuyorum. Dışarısı  buz  gibi.. Böyle  havalarda evin  değeri daha iyi  anlaşılıyor  sanki..Evde geçirilen bu dakikalarda  bir taraftan bizi saran sıcak  duyguların keyfini  sürerken, diğer  taraftan bizim gibi  olmayan, özellikle  evsiz barksızları da  düşünür ,  tezat  duygular  yaşarız. Yani  ben  böyleyim  ve  herkesi  böyle sanıyorum.  Kaloriferli evlerimizin  rahatlığı bizi şımartır. Bu  durumun  ne kadar  büyük bir lütuf  olduğunun  farkında mısınız?  Yoksa  her zaman ki  rutinin  getirdiği bir  kayıtsızlığa mı  sahipsiniz?  Yaşadığım yerde  şundan  on beş  yıl önce  kaloriferli ev  bulmak  zordu.  Ben de  sobalı  evde yaşamışlardanım.  Bir  odanın sıcak olup  diğer odaların  buz  gibi  olması,  kaç  kat in çık , odun  ya da  kömür taşıma,  soba tütmesi,  sobayı yakmada ki acemilik  .... Daha ne  zorluklar.  Beterin  beteri  vardır,  eskiden çok eskiden insanların  çilesi  daha da  çokmuş.  Okuduğum kitaptan  öğrendim .
                              Fernard Braudel  ,  kapitalizmin  Avrupa'daki  gelişimini  incelediği  yapıtının   Gündelik Hayatın Yapıları  başlıklı  ilk  cildinde ,  ısınma  sorunun  XV.  yüzyıldan  başlıyarak  emekleme  çağını  terkettiğini  söylemiştir.  Braudel,  şömine  halini  alacak  ocakların  Avrupa  evlerine  XII.  yüzyılda  girdiğini  yazar.  Uzun bir  süre de  sadece  yemek pişirmek  için  kullanılmıştır.  1695  yılında  Fransız Kralının  yemek  odasında  iki  şömine  vardır  ama  kadehlerdeki  şarap  donmuştur.
                           ''  Herşey  1720' de  değişti. ''  der  Braudel .  İlk  olarak  Venedik,  Fransa,  Flemenk  sonra da  Macaristan,  Polonya  ve  Rusya  ısınmayı  öğrenmiştir.  Akdenizliler  mangal ile  idare  etmiştir. Sanayi  devrimi  ile  yaşama  düzeni  kökten  değişmiş,  kalorifer  hayata  geçmiştir.
                          Türkiye'de  kaloriferin  yayılması  apartmanlaşma  sürecine  paralel  olarak  1950 lilerde  gerçekleşir.  Hala  köylerimizin,  kasabalarımızın  durumunu  düşünürsek  ısınma ülkemizde  bir  lüks.
Şimdi  kaloriferin  yanına  oturmuş ,  sımsıcak  evimde  bunları  okuyup  düşünmemek imkansız.  İnsanoğlunun  ısınma yolunda ki  çilesi,  evrimi,  şimdi  ki  durum..

Kapanışı evimin en sevdiğim  yeri, kitaplığımın önü, kanapemde,  battaniye altı ile  yapıyorum.  İçinde bulunduğumuz durumu,  şartları  tek tek   düşünmeli,  çokça da  şükretmeliyiz..

Bölük Pörçük Yaşamlar

                                       Oysa  biraz gülüp efkar dağıtacaktım. Oysa  mısırımı da patlatıp rahatça koltuğuma oturmuştum. Oysa  neşeli ve romantik bir film seyredecektim. Artık öyle hüzünlü,  ağır dram  yüklü filmler  seçmeyecektim.  Bir güzel  hazırlıklarımı  yapıp internetten de  şöyle  romantik ,  aşk dolu  bir  film seçtim. Meğer ben  böyle  sanıyormuşum.  Film  Michael Caine  nin  ustaca oyunculuk yönüne  ortaya  koyduğu  Son Aşk  -  Mr.  Morgan's   Last  Love.  
Başlangıçta  güzel  bir  aşk  filmi  seyredeceğim  sanıyordum. Film  ilerledikçe  ağır  bir  hüzün içine  giriyorsunuz. Yaşlı  bir adamın  karısının  ölümünden sonra kendisini  hayata bağlayan  bir  kız  bulması gibi  basit  bir  konusu var aslında.  Ama  belki  benim  bu  yaşta olan insanların içinde bulundukları umutsuz  yaşamı her zaman acıklı buluşumdan etkilenmiş olabilirim.  Genç  kızın aradığının  ve  bulduğunun  farklı  olması ayrı  bir  olay  zaten. Olayların  bu yönde  gelişimi filme  insanı  daha çok  bağlıyor zaten.


                     

                  Filmi  uzun  uzun  anlatacak  değilim.  Eğlenceli , romantik  bir  film  seyredecektim.  Belki  biraz da  gözyaşı  dökecektim.  Tamam  döktüm ama kavuşamayan  sevgililer için değil,  hayatın çıplak gerçeğini bir  kez  daha yaşlı bir  adamın kesitinden  gördüğümden oldu bu.  Nedense neye  el atsam,  hüzün ve  dram buluyorum.
                Okuduğum  bir  kitap var.  Adı  Bölük Pörçük  Yaşamlar .  Bu  kitapta  beni böldü,  parçaladı,  bir  köşeye  attı.  Yazarı   Anne  Michales.. Kanada da ünlü  bir  şair. Bu  kitapta onun ilk  romanı..  John Berger Bölük Pörçük Yaşamlar için, “Mucize gibi yaratılmış, umutsuzluğu iyileştiren bir kitap” diyor.  Kitap  katmanlı  bir  şekilde geçiyor.  Jakop  ve Athos'un ilişkisi,  Yunanistan'dan  başlayıp  Kanada'ya  uzanan  bilgelik  ve  sevgi  dolu  yaşamları.  Jakop'un  savaşta  yaralanan  iç  dünyasına uzanan  bilge  Athos'un  eli..
“Eğer kazara herkesin uykuda olduğu bir an olsa, dünya yok olurdu. Bellekten bağımsızlaşan dünya, rüya ya da kâbus burgacında kaybolurdu. Bedenin yalnızca bir ruh üretici, bir özlem fabrikası olduğu bir yere dönüşüp çökerdi.”
Bir savaşın bir çokları gibi  bir  çocuğun  hayatından  neler alıp  götürdüğüne şahit oluyorsunuz.  Hayatını mucizevi bir şekilde kurtarıyor ama nereye  giderse  gitsin kaybettikleri  tüm  anılarıyla capcanlı  onu takip  ediyor.   Kendisini  ''  içi   yanıp  kül  olmuş  ama  dış  duvarları  hala  duran  bir  binaya''  benzetiyor.  Onun  acısını,  kaybettiklerini,  savaşın acımasızlığını,  vahşetini  her  satırda  görüyorsunuz  ve  lanet  ediyorsunuz.  Kendi   durumumu  ,  günlük  sıkıntılarımı  düşününce ne  büyük  şımarıklık  yaptığımı  tekrar  görüyorum  ve  utanıyorum.  

               Şimdi  mis  gibi  bir  havada,  deniz  kenarında,  keyifle  okuyorum  bu  satırları  ama  içim  kan ağlıyor.   Her  satırı  dokunuyor  içime..
                “Eğer kazara herkesin uykuda olduğu bir an olsa, dünya yok olurdu. Bellekten bağımsızlaşan dünya, rüya ya da kâbus burgacında kaybolurdu. Bedenin yalnızca bir ruh üretici, bir özlem fabrikası olduğu bir yere dönüşüp çökerdi.”
Athos'un  sağaltıcı  cümleleri  benimde  içime  işliyor.  Nasıl  böyle  olgun olduğunu  düşünüyorum.  Şu  satırlarının  altını  çiziyorum :
 “Sevgi, bir yeri farklı görmeni sağlar, tıpkı sevdiğin bir insana ait olan bir nesneyi farklı biçimde tuttuğun gibi. Bir manzarayı iyi bilirsen, öteki bütün manzaralara farklı bir gözle bakarsın. Ve bir yeri sevmeyi öğrenirsen, bazen bir başkasını da sevmeyi öğrenebilirsin.”

 

Sisli bir gün, sinema ve kitabım

                                      Roland Barthes    bir  denemesinde film  sonrası  seyirciyi  işgal eden  ''hypnose''  halini  konu edinmişti. Görülen  filmin   etkisiyle  tuhaf  bir  bilinç  haliyle  çıkılır  sinemadan.  Sokaklar ,  kalabalık insanlar ,  taşıtlar  arasında  şaşkın  bir  şekilde  yürürüz.  Reel  dünyaya  uyum  olamaz daha.   Biz  seyirci  ile oyuncu  arasında  kalmış konumda  yürürken  ,   hayat akıp  gitmektedir.  Sinema  sonrası  bu  kısa  anın  farkına  varır mısınız  bilmem,  ama  en son  sinema  çıkışı  bana  bunları  düşündürmüştü.
Son  zamanlarda  ülkemiz de  olanlar  bizde  bıkkınlığa  yola  açarken  kaçış  noktalarımdan  biri  sinema.  Aklıma   Marquez' in  Yüzyıllık  Yalnızlığı'nda   Buendia  Ailesi  ve  arkadaşları  Macondo  denen  yerde  devletsiz  bir  güzel  geçinmeleri  ,  sonrasında  devletin  oluşmasıyla  hayatın neşesinin  kaçması geldi. Bizimkilere  yani annemlere  gidince  babamın  lafı  ne olacak  bu  memleketin  haline getirişi  ve  mevcut  iktidarın  foyalarını  büyük  bir kızgınlıkla  anlatmasıyla  başlardı, ben de   muhabbete  katılarak  devam   ederdik.  Artık  bu  durumun  psikoljimizi  tamamen  bozduğunu  gördüm.  Sonunda  bu  konuşmaları yapmamasını  istedim  babamdan. Masum  başlayan konuşma onun da  tansiyonun çıkmasına  neden olup  bizi  mutsuzlaştırıyor. Arkadaşlarla  bir araya gelindiğinde de  yapılan  politik  konuşmalar ben de kusma isteği  yaratıyor.  Kimisine  göre  olaylara  kayıtsız kalma,  vatandaşlık  bilincine  aykırı  birşey  olabilir  ama dediğim gibi  konuş  konuş  ,  herkes şikayetçi.  Peki  netice?
                           Neyse ,  aslında  ben  bunları  anlatmayacaktım.  Bloguma uygun konsepte  geçelim.  Hiç  merak etmeyin,  ben de insanım  ve  bir çok dertle  karşılaşıyorum .  Ama  bu  sayfa  kaçış yerim. Mutlu olmak için yaptıklarım, uğraşlarım  falan filan.
Dün  gece  bir  film  izledim,  evet buna dönelim  ;  sinema  çıkışı  arafta  kalan insanlar durumunda kaldım  bir kaç  dakika.  Güzel  bir  duyguydu  bu.  Filmin  adı  The  Visitors  .  Thomas  Mccarthy  yönetmeni.  Yalnız  yaşayan,  hayatla  bağını  koparmış  bir profesör  var.


                                                     


                        Karısının ölümü  üzeri  yıllarca  yalnız  yaşamış, işe gidip gelmiş  ama sıkılıyor ve  mutsuz. Bir gün  başka bir şehirde ki evine  gidiyor  ve olaylar  başlıyor.  Her zamanki  gibi  battaniyemin  altında güvenli  dünyamda  yalnız  bir  adamı  seyretmek  kolaydı.  Aynı zamanda   yeni yılla  birlikte  yeni okumalarım başladı.  İlk   kitabım  Demir  Özlü' nün   1979  yılında çıkan  Bir  Küçük Burjuvanın  Gençlik Yılları  adlı  roman. Kitabın  kahramanı  Selim,  o yıllarda  yaşamakta olan  bir  aydın.  Selim'in  ve  onunla  ilişkisi  olan  kadınların  yaşamakta  olduğu  sıkıntıyı  konu alıyor roman.. Mensubu  olduğu  Türkiye İşçi Partisinden ihraç edilmiş  Selim,  hayatında boşluk ve  sıkıntı içindedir, toplumsal  yapıyı eleştirmektedir. Asıl  sıkıntısı, bir entelektüel  olarak  kendisini  “burjuva”  sınıfının da  ''  proleterya ''  nın da  dışında  hissetmesi;  yani  kendisini iki  sınıfa da  ait  hissetmemesidir.  Yazarın dediği  gibi  o  '' küçükburjuva'' dır.  Selim'in  varoluşsal sıkıntısını  okumaya  devam ediyorum.  Daha  kitabın  yarısındayım.  Demir Özlü  kitaplarını  okumam  gerektiğini  de  not  aldım  bir taraftan.
                  Bu  soğuk  ve  gri  kış  günlerinde  okumalar,  filmler,  evlerde  arkadaş  oturmaları bize  eşlikçi.  Diğer  taraftanda  iş ,  çocuğun okulu,  dersleri,  ihtiyaçları , ızın  bir  koşturmaca.  Dört  gözle  sömestr   tatilini  bekliyorum.  Geçen günlerde  buralarda  yoğun  bir  sis  oldu  ama  fotoğraflayamadım  ne yazık ki..  Bu  havalara  güzel  bir şiir  gider  :

                                                            "kirli sarı bir sis kaplardı her yanı
                                              bir kahraman gibi sinirleri çeliksi
                                              ağır arabaların sarstığı yolu izlerdim
                                             şimdiden yorgun ruhumla kavgalı."

                                                                                             baudelaire

Kedi Sevenler ve Sevmeyenler..

                                       Böyle  bir genelleme  yapılır mı  bilmiyorum ama  okuduğum  Enis Batur kitabı  Kediler  Krallara  Bakabilir de  böyle  bir bölüm  var.  Ben  bu konuda  sevmemeye  yatkınım.  Daha  doğrusu  onları  elleyememekten  gelen  bir  korku. Hee  bir  de  bahçemde  sevgili  çiçeklerime  yaptıkları  eziyete  kızmam da  neden.  Bir  güzel  en  sevdiğim  bitkilerin  üzerine  oturup  gün  boyu  güneşlenirler. 

                            Nurullah  Ataç'ın  Kedi  isimli   denemesini  bilen var mı?  Orada  şöyle  der  yazar :  '' Kimsenin  zevkine  karışılmaz ,  kedileri  ille  herkes  sevsin  demeyeceğim,  ama ben,  kedi  sevmeyenlerle  anlaşamam. ''   Gerçekten  de  yazarlar  ve  şairlerin  her zaman sevdiği bir  hayvan  olmuştur  kedi.  Edebiyata da  yansımıştır çoğu  zaman.  Bilge  Karasu'nun  Göçmüş kediler  Bahçesi' ni  ,  Ece Ayhan'ın  Bakışsız Kedi  Kara' sı,  Orhan  Veli'nin  Ciğercinin  Kedisi İle  Sokak Kedisi   şiirini  bilmeyen  yoktur.  Kedi  sevmeyi  Bilge Karasu  şöyle  anlatır :  ''  Kedi  sevmek,  kedinin,  kendisini  seven (  kendisinin de sevdiği)  kişi  karşısındaki  umursamaz  bağımsızlığını  baştan  kabul etmek demektir ''  .   Kedileri  kendi  kelimelerimizle  tanımlarız  ;   bencil,  umursamaz,  miskin,  nankör.. Köpek  gibi  vefalı,  dost  olmadığından  yakınırız  çoğumuz..Yazara göre  kedi  sevmek  ,  aslında  sevme  konusunda  önemli bir aşama  katetmektir.  Sevmek,  kendine maletmeden  sevmek  apayrı  bir  olgunluktur. Belki  bir  çoğumuz  bu  yüzden  sevemeyiz kedileri  ..

 Anatole France için kediler kitaplar kentinin sessiz bekçileridir. Aldous Huxley hele “yazmak istiyorsan, kedi besle” buyurmuştur. Henry James omzunda bir kediyle yazmıştır. George Sand bir kediydi inceden inceye, kedisiyle aynı kaptan yemek yerdi. Ya Baudelaire?

“Yığınların kedileri neden sevmediklerini anlamak kolay” diyordu: “Kedi güzeldir, seçkinlik düşüncesi aşılar insana, temizlik, şehvet.”

                     Edebiyatta  olduğu  gibi  kedi  resimde de  çok anılır.  Bazı  ressamlar  için  ayrı  bir  yeri  vardır kedinin.  Leonor Fini yi  bilir misiniz?  Hani  şu  onlarca kedisiyle  yaşayan  ve onları  resmeden Arjantinli  ressam kadın. 

                                           

                   Balthus 'un  kedilerini de  unutmamak  lazım.  Hani şu genç kızları  resmettiğinde  yandan  yana  o kızlara  bakan  kediler.  Klee,  Jacques Prevert,  Orhan Peker  'in   kedili  resimleri..  Louvre  müzesinde  VII. yy  Mısır  sanatının  ürünü  bronz  kedi  durur  bir çok  izleyicisinin  önünde.  Daha  yazamadığım  bir  çokları  var.  Bunları  nereden mi  öğrendim?  Yine  çok  çok  sevdiğim  yazar Enis  Batur'dan .  Yazımı  Mallerme 'in  bir  şiiriyle  bitiriyorum:

                 “Gereklidir

                  bir iç mekana kedi 

                  tamamlar görüntüyü 

                  parlatır mobilyaları 

                  yuvarlar açıları

                  ve nihayet bir biblodur

                  en muhteşem taçtır kedi.”