Merhaba Cuma !

                          Tanrıyı inkar eden hiç bir şeye inanmaz hale gelmez, her şeye inanır hale gelir demişti Umberto Eco. Tek bir Yaradana inancım sayesinde anlam buluyor yaşamım diye düşünüyorum. Gittikçe de O 'nun istediği şekle bürünmesi için çalışıyorum. Başta yol göstericim Peygamberimiz, diğer müslüman büyüklerimiz. Abdullah b. Ömer şöyle dermiş;

'' Ey Mümin! Akşama eriştiğinde sabahı , sabaha çıktığında akşamı bekleme . Hastalanmadan önce sıhhatinin kıymetini , ölmeden önce de hayatının değerini bil.''

                     Yaşadığımız şu dünya da ki bir çok kötü olaylar, savaşlar, farklı coğrafyalar da ölen binlerce çocuk, katledilen gencecik kızlar, kadınlar hep gündemimizde. Biraz kendimi iyi hissetsem beş katı kalbim daralıyor, nefesim kesiliyor. Bir çoğumuz gibi elim kolum bağlı hissediyorum. Hayattan biraz keyif alsam bu bana artık utanç veriyor. Şu anda binlerce insan ne halde sen biliyor musun diyen bir ses var devamlı içimde. Öyle bir zamandayız ki bunları yaşamayan insan yok herhalde. Bu durumda yine inancıma sarılıyorum. Peygamber Efendimiz insanın elini kolunu bağlayıp onu felç eden üzüntüden Allah'a sığınmıştır. Böylesi durumlarda Rabbimizin bir üzüntüyü unutturacak başka üzüntüler verdiği Kuranı Kerim de bazı ayetlerde geçiyor. 

Bu yüzden acıların elimi kolumu, umudumu bağlamamasına çalışıyorum. Elimden gelenleri yapmaya devam ediyorum. 

                      Gün içinde çokca şükrettiğim en büyük şey canım anneciğimin sevgi dolu mesajları. Öyle güzel bir anneye sahibim ki. Ne yazık ki bunun farkına çok geç yani bu yaşlarımda vardım. Gençken bir çok şeyin farkında olmadığınız gibi ebeveynlerinizin kıymetini de uzun yıllar sonra anlıyorsunuz. Çünkü herkesin anne babasının aynı olduğunu, herkesin çocuğuna fazlasıyla mecburi bir değer verdiğini sanır, yaşadıklarınızı hayatın normal akışı olduğuna inanırsınız hep. Sonrasında gözleriniz açılır , aslında her anne babanın çok da nitelikli olmadığını kavrarsınız.Meğer anne babam benim en büyük hazinemmiş bu dünya da. 

                     O yüzden şu an hayattayken onlara daha fazla ilgi, alaka göstermeye çalışıyorum. Eskiden aramak bile aklıma gelmezken şimdi mutlaka haberleşiyoruz yüz yüze görüşemezsek de. 

                  Ah anacığım öyle hayat ve neşe doludur ki. Bitmeyen bir iyimserliği vardır ki ben ona çekmemişim. Geçen hafta kar tekrar geri gelince camının önüne bir kardan adam yapmış , fotoğrafını çekmiş ve göndermişti.

               Sabah namaza kalktığında biz uyuyor olsak dahi pencereden etrafın videosunu çeker, bir çok tatlı emoji barındıran mesaj ve dualarını gönderir. Bu güzel karlı sabahın fotoğrafı çekip gönderdi cumartesi sabahı.

Gece yağan karın tuttuğunu görünce ben de sabahı zor ettim..

                                      Cumartesi sabahı uyanır uyanmaz - galiba saat 9 civarıydı - iyice giyinip sokağa çıktım. Eşim ve kızım uyuyorlardı. Daha kimselerin bozmadığı kar dolu yollarda yürüdüm. Sonra yaşadığım şehrin tepelerine çıktım. Zeytin ağaçlarının olduğu bir yer var, oraya geldiğimde kar kalınlığı da yükselmişti. Neredeyse iki saat yürüdüm, gezdim, dolaştım. Dönüşte ekmek alıp eve geldiğimde sofra hazırlanmış, çay demlenmişti. Şükürler olsun ki hayatın her alanında yanımda olan, beni düşünen bir eşim var. Bencilleşen şu dünya da bu tür şeyler ne büyük lütuf.

               Kahvaltıdan sonra çayımı alıp battaniye altına girdim ve saatlerce böyle oturdum. İnsan buna nasıl ihtiyaç duyuyormuş anlatamam.

           Sonra salonumda en sevdiğim cam kenarına geçip kahve içip kitap okudum. Manzaram evlerle dolu olsa da çam ağacımı kıyıdan köşeden görüyorum.

                        Pazar günü doğum günümdü. Canım arkadaşlarım geldi, oturduk yedik içtik.     Şükürler olsun ki yeni yaşıma sağlıkla, ailem ve arkadaşlarımla girdim.

Pazartesi günü yeni yaşımı kuzenlerle kutladım.

Pazartesi okula gittiğimde sabah manzaram..

Sınıfımda çocuklar..

Okul çıkışı minibüs beklerken..

                   Hafta boyunca köyde kar yağmaya devam etti. Bizim kasaba da karlar erimesine rağmen köyde uzun süre kaldı. Soba da mısır patlatmak en sevdiğimiz. Çocuklarla bu heyecanı yaşamalısınız.

                             Bu hafta içinde Yaşlılara Saygı Haftasını kutladık. Onlar için çocuklarla hediyeler hazırladık. Kendi anneanne, babaanne ya da dedelerine götürüp ellerini öperek verdiler.

                     Karlı soğuk günlerde en sevdiğim içecek ıhlamur. Okula gelir gelmez demliğimi hemen sobaya koyuyorum. İnstagramdan biri öğrencilerim  ve ortamımız için sanki 80li yıllar diye yorum yapmıştı. Gerçekten de o eski , özlediğimiz günleri tekrar yaşıyorum gibi geliyor. Köye tayinimi istediğimde bu herkese çok garip gelmişti, bazıları hatta sürüldüm falan sandı. Ama bunu yaşayacağımı biliyordum. Şükürler olsun ki 7 senedir durumum hiç değişmedi.

Cuma yazımı Peygamberimizden bir hadisle bitirmek istiyorum;

 “İyilik güzel ahlaktır. Kötülük ise vicdanını rahatsız eden ve insanların bilmesini istemediğin şeydir.”