Hoşgeldin Cuma!

                             Bir cuma gelmişken yazımı yazayım, hayata devam edelim, dertleşelim konuşalım hatta şöyle bir soluklanalım diyorum, ne dersiniz? Evlere kapanacağımız bu hafta sonu bitmeyen salgının gölgesinde aralık ayının ruhsuz günleriyle birleşti. Dünyanın başında ki bu illet hala devam ediyor. Her gece vaka sayısı kaç olmuş, aşı geliyor mu gelmiyor mu, hangi aşı daha iyi haberlerini aylardır seyrediyoruz. Ölen hastaların bir sayı olarak ekranda bir iki dakika gözükmesi dünya da ki değerimizi ortaya koyuyor. Kafayı yememek imkansız. 

                           Elden bir şey gelmiyor. Devlet büyüklerimiz ne derse onu yapıyoruz. Hadi evlere kapanın tamam, hadi anaokulları açılsın tamam yok olmaz onlar da süper bulaştırıcı yeniden kapansın tamam, şu saatlerde dışarı çıkın tamam.. Böyle böyle kaç ay geçti değil mi? Evlerde de gayet mutlu ve huzurlu değiliz tabi ki. Devamlı beraber olan ev ahalisi olarak sinir patlamaları, üzüntüler, ağlamalar ,sızlanmalar eksik değil evimizde. Ama bunları anlatmayı sevmiyorum güzellikleri odaklanalım diyorum yine.

                               Karavanla bir yere gidemiyoruz çünkü herkes evden internetle çalışınca yine bir yere çakılı kalıyorsun. Haftasonu da çıkış yaşağı olunca iyice hapsolduk evlere. Ama ara ara karavana gidip yalnız başıma bir şeyler içip geleni geçeni seyretmeyi seviyorum.

                        Bu hafta içi bazı günler yağışlıydı. Sokaklarda kimse olmayınca yürüyüş çok güzel oluyor. Sonrasında bahçeme geliş mutluluğu da çok güzel.

Geçen sene ektiğim portakal ağacım :)

Yine geçen sene ektiğim kumkuat ağacım bu sene o kadar çok meyve verdi ki..

Pasta, kek, kurabiye yapmadan geçmez mi bir hafta..

Arkadaşlarıma hediyeler hazırlama günleri...

Bu hafta iki güzel kitap okudum. Elimde kitap kalmayınca kütüphaneye giderek aldım.

Sahiden sohbet tadında bir okuma oldu. Zaten Dursun Gürlek yazılarını internetten takip ediyorum devamlı. Özellikle İstanbul'da ki camiler hakkında öyle güzel bilgiler veriyor ki..

Cuma çiçeğimi de pazardan aldım. Sehpamda yerini aldı..

Vee bitirirken yazımı Gökhan Özcan'a kulak verelim;

İnsana ve hayata uzun süre dikkatle baktığınızda bütün bu gündelikler dökülüyor yavaş yavaş üstünden, kalabalık bir gezegen ve ıssız bir insan kalıyor sadece ortada. En çıplak haliyle hayatın hikâyesi bu… Gerçeğin kapımıza dayanması ve er ya da geç kendi yalanlarımızla yüzleşmememiz kaçınılmaz. Ama bu yüzleşmenin vakti, her şey için çok geç kalmış olacağımız bir güne denk düşebilir. Bütün yalanların farkına vardığımız ve fakat hakikate hiç vaktimizin kalmadığı bir güne… Kim ister kendiyle böyle yakıcı bir randevuyu?