Duvara Asılmış Soğan Çuvalı

                           Tatar Çölünde ki Giovanni Drogo'nun kendini kaderin akışına bırakması, Camus'nün hiç bir şeyle mücadele etmeyen Yabancı'da ki kahramanı Meursault'nun bıkkınlığı,  Canetti'nin Körleşme romanında ki Peter Kien'in kendine kitaplardan dünya kurmasına benzer hayat anlayışım var. Çabalayıp alın yazısını değiştiren, iyileştiren ve belki de mutlu olanlar vardır  tabi ki. Ama hayat boyunca didinip daha iyisine ulaşmanın anlamsızlığına karar vermiş durumdayım. Drogo çölün ortasında ki kaleye geldiğinde geri döneceğine dair inancı vardı da ne oldu?  Genç teğmen Giovanni Drogo hayatın anlamı üzerine kafa yormamış, biraz hayatın akışına teslim olmuştu romanda. Otuz yıl boyunca güvenlikli bir şekilde düşman beklemekle ömrünü geçirir. Ama farkında olmadığı bir şey vardır, fanilik duygusu. İhtiyarlayıp da kaleden gönderilince başka bir savaşın içinde bulur kendini. Ölümü kabullenme ve fanilik duygusuna teslim olma. 

                          Nereden mi geldi şimdi bunlar aklıma. Her şey hatırlatıyor faniliğimizi bana; ister güneşli bir gün olsun içimi ısıtsın yumuşacık, bir şey duruyordur diplerimde beni huzursuz eden. İster kahkahalarla güldüğümüz sohbet meclisimiz olsun bir saat sonrası yine elimde kalan ıpıssız yalnızlık duygusudur. İster ailece yaptığımız uzun seyahatler yaşamış olalım, çok yakındır elimde bugünlere ait fotoğraflarla hüzünleneceğim günler. Hepsinin nedeni işte bu fanilik duygusudur.

                      Geçen gün hava yağmurlu olsa da müthiş enerjik kalktım yataktan. Hemen şemsiyemi aldım çıktım fırına doğru. Bize uzak olanı seçtim fazla yürümek için. Kahvaltı öncesinde yaptığım yürüyüşleri çok seviyorum, küçük mutluluklarımdan biri diyorum. Hayat bu işte mutluluğunuz bir anda duvarda gördüğünüz soğan çuvalıyla yarım kalıyor. Aman Allahım öyle çok üzüldüm ki anlatamam. Bu bir gün önce ölen teyzenin ve gelininin çuvalıydı. İlk önce teyze covid oldu hastaneye kaldırıldı mahallemizde. Sonra elli küsür yaşında ki oğlu ve gelini oldu, karantinaya girdiler. Sonra teyzenin öldüğü haberi geldi. Oğlu ve gelinini de hastaneye yoğun bakıma aldılar. Dün Geçen günde gelini vefat etti geri de iki evlat bırakarak. Dün de evin babasının acı haberi geldi mahalleye. Bugün evlerinin önünden geçerken gördüm balkonda ki çuvalı. 7-8 kilo almışlar belki tüm kış kullanırız demişler ve tüm hayalleriyle birlikte duvara asmışlardı.

                         Nasıl da fani değil mi, nasıl da korkunç bir çaresizliği var insanın. Bunca çıplaklığıyla acımasız gerçekliğe rağmen mutluluk peşinde koşmamız ne kadar da gülünç..

                      Ey nefsim! Anladım ki, dünyanın nimet ve lezzetlerine alışmışsın ve kendini onlara kaptırmışsın! Cennet''e ve Cehennem''e inanmıyorsan, bari ölümü inkâr etme! Bu nimet ve lezzetlerin hepsini senden alacaklar ve bunların ayrılık ateşi ile yanacaksın! Bunları istediğin kadar sev, istediğin kadar sıkı sarıl ki, ayrılık ateşi, sevgin kadar çok olur. O hâlde, yazıklar olsun sana ey nefsim! Dünyaya niye sarılıyorsun? Bütün dünya senin olsa ve dünyadaki insanların hepsi sana secde etse, az zaman sonra sen de, onlar da toprak olacaksınız!”

İmam-ı Gazalî