Kendi Blogumun Seyyahıyım

           Leyla İpekçi '' Kendi defterlerimin seyyahıyım '' demişti kitabının ön yüzünde. Ben de blogumda uzun bir yoldayım yıllardır. Bir moda gibi başladı, sonra söndü  gitti çoğu insanın hayatında bu blog işleri. Akımların etkisinde olmadım genelde, heveslerin kölesi de olmadım zaten muhafazakarım çoğu konuda, kolay kolay bırakmam alışkanlıklarımı.  Blogumda belki bu yüzden devam ediyor. Kendim ve kızım için yazıyorum. Bir gün gelecek neler yazmış, neler düşünmüş anacığım diyecek ve sayfalarımda gezecek diye hayal ediyorum. 

Güzel arkadaşlıklar edindim artı olarak bu sanal dünyada. Birbirimizi takip ettik, yazmayı bırakanların boşluğunu hissediyorum, keşke dönseler diyorum ama yapacak bir şey yok..

                           Seviyorum; kızımı. Onunla yaptığımız yolculuklara hele, bayılıyorum. İnanmayacaksınız ama o hiç sevmiyor gittiğimiz yerleri. Beni ananeme bırakın diyor, gelmek istemiyorum diyor ama bunların geçici şeyler olduğuna inanıyorum. Dediklerine aldırış etmiyor görünüyorum ama keşke ailesiyle birçok şeyi yapmaktan zevk alan o çocuklardan olsaydı diyorum için için..

                       Bakmaya Doyamıyorum ; gökyüzünün her mevsim, her saniye, gece gündüz şekilden şekile girmesine doyamıyorum.  Hele denizin üzerinde gezen bulutlara, semanın  sudan yansıması rengine, dalgaların coşkusuna bayılıyorum..

                      İşliyorum ; Bir zamanlar annemin öğretmeye çalıştığı, bana zulüm gibi gelen istemeye istemeye yaptığım el işleri, etamin şimdi beni dinlendiriyor ve zevkle yapıyorum. İnsan meğer ne çok değişirmiş..

                       Boyuyorum ; Özellikle deniz kenarından düzgün taşlar bulup boyamayı çok seviyorum. Biriktirip evime gelenlere hediye ediyorum, kim neyi beğenirse alıyor.

                 Okuyorum ; Okuldan bir öğretmen arkadaşım günlük yeni şafak gazetesi alıyor. Bazı köşe yazarlarının yazılarını dört gözle bekliyorum. Bunlardan biri Fatma Barbarosoğlu. Yazılarını kesip saklıyorum, zamanı gelince paylaşmak amacım..

                            İçiyorum ; Uzun kış günlerinin vazgeçilmezi ıhlamur ve adaçayı oldu benim için. Hala demleyip içmeyi çok seviyorum. Bol limon dilimleriyle..

                             Yürüyorum ; köy sokaklarında. Nuri Pakdil'in dediğini yapıyorum. Bir kitabında şöyle demiş ya :'' ”Bütün yalınlığıyla hayatı kucaklayabilmek, tartıya vurabilmek akıp giden suları, saat şöyle dursun, dakikaların değerini anlayabilmek, ateşi avucumuzda tutabilmek açıkçası sükûnette mümkün. Yeryüzünün en melodik dili, sükûnet.”

                                        Bahçedeyim , devamlı.. En huzurlu olduğum anlar. Ektiğim ağaçların gün gün büyüyüşünü, yeşilin her tonunu, açan rengarenk çiçekleri, dökülen yaprakları süpürmeyi, akşam saatlerinde hortumu çıkarıp sulamayı çok seviyorum..

Haftanın sözü; Atölyem mabedimdir diyen ressam Balthus'dan olsun. 

“İnsanoğlunun ömrünün sonlarına doğru çıplak ve temel bir şeye, can sıkıcı ve düşünsel sorunların hiçbirini umursamayan bir sadeliğe ulaştığına inanıyorum. Romantizm ve çektirdiği acılar, gençliğe özgüdür; yaş ilerledikçe her şey bir çözüme ulaşır ve sadeleşir. Her şey Çin alfabesinin simgeleri gibi yeniden biraraya gelir.