Mutlu Cuma

                 


               Şems suresinin  başlangıcı ile cuma yazıma başlamak istiyorum;
                         Yemin olsun, güneşe ve kuşluğuna;
                         Işığı onun ardından geldiğinde aya;
                         Onu (dünyayı) aydınlattığında gündüze;
                         Onu karanlıkla örttüğünde geceye;
                         Göğe ve onu kurana;
                         Yere ve onu yayıp döşeyene;
                         Nefse ve onu (insanın özü olarak) şekillendirip düzenleyene;
                         Ona kötü ve iyi olma kabiliyetlerini verene!
                         Nefsini arındıran elbette kurtuluşa ermiştir.
                        Onu arzularıyla baş başa bırakan da ziyan etmiştir.
          Ramazan ayının ortalarına doğru ilerlerken yaptığım her eylemin, düşüncenin bu kutsal günlerin ruhuna uygun olmasını istiyorum. Şems süresinde geçen bu ayetlerde özellikle belirtilen kavramların üzerine düşünmeye itina ediyorum kaç gündür. 
          Zaman geçti, tekrar cuma geldi ve tüm hafta olağan akışında aktı. Buna şükrediyorum çünkü rutinliğin bile çok değerli tarafı var. Sağlıkla, muhtaçlık duymadan, ağız tadıyla yapılan her şey varsın büyük bir rutinlik içinde aksın gitsin..

               Geçen haftasonu malum anneler günüydü. Çokta önemsemem bu tür günleri ama büyüklerimiz bekler diye de hediyemi alırım. İki yıldır kızımda benim için hediye alıyor. Bu sefer bana mesajla yolda çektiği bir gelincik fotoğrafı göndermiş, çok sevdim !

           Pazar günü arkadaşım elinde menekşesiyle geldi, oturup hasret giderdik. Ne zamandır kimseyle görüşmüyordum , aslında tehlikeli böyle durumlar çünkü tek başınalığa alışıyor insan ve kolayca kopuyor.

                       Okulda ektiğimiz meşe palamutlarına bakıyoruz her sabah. Sınıfa girmeden bir adet oldu bizim için. Yeşil ve diri nasılda hayat fışkırıyor bir boya kabından. İnsan durup bakakalıyor. Nereye eksek diye düşünüyorum, belki bir gün kocaman olup sincaplara, kuşlara ev sahipliği yapacak..

                     "Niye hep çok önemli bir şey varmış gibi geliyor da bana, sonradan hiçbir şey olmuyor? Neden kalbim ağrımaya başlıyor?"
diye sorar ya Platonov o güzel kitabı Can'da. Bu mayıs ayında kalbime ağır gelen şeylerle karşılaştım. Veli ziyaretleri yapıyoruz ikinci dönemden itibaren. Bir velimizin evine gittik ve çok üzüldük. Tek bir çekyatta 3 çocuğuyla yatıyordu. Hiç eşyası yoktu ailenin. Ne yazık ki başlarında içkiye kendini vurmuş ve ailesini umursamayan bir baba vardı. Bitmemiş evlerinin bir köşesinde 3 çocuğuyla mücadeleye tanık olduk. Bu görüntüler çok ülkemizde. Bize düşen hemen yanıbaşımızda ki insanlara el uzatmak. İki öğretmen el birliğiyle birşeyler yapmaya çalışıyoruz. 
                        Çocuklar birşeyin farkında değil oturuyorlar bahçede. Öyle mutlular ki. Oyuncaklara, hamburger, pizzalara boğduğumuz çocuklarımızın tatminsizliği yok onlarda, inanın. 

                      Köyde öğretmenin en güzel tarafı doğada yaptığımız dersler. Minik temacı olan sınıfımla böcekleri incelemeye tarlaya çıktık. Zaten hemen okulun yanı böyle. Toprakta ki böcekleri, karıncaları aradık, kuşların sesini dinledik, ağaçlara sarıldık.

        
                                Çocukluk hayreti bu olsa gerek. Ne zaman kaybettik bu duygularımızı.Ne zaman bitti bu enerji. Gözlem dürbününde ki böceği kocaman gören çocukların çığlığı..

                          Hayat devam ediyor şükür. Her halimde en güzeli yaşıyorum daha ne isterim ki. Ailemin, komşumun,akrabalarımın sağlığı yerinde.Ülkenin gündemi , şu bu bıktım zaten ama yolumuza bakalım ve en yakın çevremizden başlayarak iyiyi işaret edelim ve paylaşalım. Başka yolu yok artık..
                                         Hayırlı cumalar, hayırlı iftarlar !