Ekimin Son Cuması

                  ''Koştum koştum yetişemedim   

                  Sanki önümü kapatan bir sütundu zaman..    ''      S.Karakoç  

          Ekimde bitti işte. Hayatın su gibi akıp gitmesine de alıştım artık. Belirli bir yaşa gelince -galiba bu ellili yaşlar- hayatta ki bir çok amacınız, umudunuz ve heyecanınız sönüyor. Herkes için geçerli değil tabi ama doğal bir gerçek bu. Gençlik geçip gitmiştir, iş, çoluk çocuk, ev, araba eğer düzenli bir hayat sürmüşseniz bunlarda olmuştur. Ee şimdi ne olacak? Çocuklarda teker teker evden uçtuysa kendinizi avutacak işlere, gençliği elden kaçırmamak için acınası hallere geçersiniz. Bunlar bana öyle komik ve gereksiz geliyor ki. Tabi normal olan aslında kendinize yeni amaçlar edinmeniz, siz bana bakmayın. Hayatın akıp gitmesinde ki gerçek öyle bir şekilde içimi kemiriyor  ki bir çok avutucu işi saçma buluyorum. Böyle düşünsem de tam tersi hareket ediyorum, içimde ki köklü umutsuzluğa rağmen dünyevi halleri fazla fazla yaşamaya çaba gösteriyorum.

                      Her gece haberlerde seyrettiğim, elimden bir şey gelmeden donup kaldığım ekranda ki vahşet sinirlerimi alt üst etti.

                               Doğa, bitkiler, güzel bir bahçenin huzuru insana çok iyi geliyor. Be de insanım, ruh sağlığımı kurtaracak çabalar oluşturuyorum. Küçük şeyler hayatımın merkezinde. Bir yandan uçurumun eşiğindeymiş gibi hissederken minik bir görüntüyle huzuru buluyorum.  Cuma pazarına gittiğimde bu harika kabağı görünce almalıyım ve bahçemde gözümün önüne koymalıyım dedim. Eşim pazarda hayır almayalım, bu ne saçmalık falan dedi ama sonuçta kucağımdaydı :)

Bahçemde ki köşeme minderlerimi de koyarak tüm haftasonunu burada geçirdim diyebilirim. 20 Ekim annemin doğum günüydü ona çiçek ve pasta alarak ailemin diğer üyelerini de haberdar ederek bahçede toplandık cumartesi günü.

                              Kasımpatı zamanı.. Pazardan sonbahar sehpama kondular bu güzde. 

          Pazar günü hava çok güzeldi. Minik kuşum İstanbul'dan gelmiş, annem ve babamı da kahvaltıya çağırmışız, mis gibi havada kahvaltı yapmışız uzun uzun. Bizden mutlusu yok çok şükür. Kasıma girerken yazdan kalma günler devam ediyor.

Ceren bu hafta sonu karşıma ne çıktı bak :)

Okulda ...

Köyde okulun olmasının faydaları..

Velilerimizin tarlalarına küçük bir gezi, mısır toplama, tenizleme sonrasında mısırların haşlanıp bir güzel yenmesi..

Bu hafta üç güzel kitap okudum. İlki Osamu Dazai'nin Koş Melos. Daha önce İnsanlığımı Yitirirken'i okuyup beğenmiştim. Yine güzel bir kitap okumuş oldum. Tolstoy'un Sevgi Neredeyse Tanrı Oradadır'da ki öyküler tadından yenmeyecek nasihatlar veren bir kitaptı ve anında okundu.

Üçüncü kitap Denizi Yitiren Denizci'ydi. Yukio Mişima daha önce okuduysanız bilirsiniz. Uzak doğunun güçlü kalemlerinden. 

"Yaşamın bir iki basit belirti ve karardan oluştuğunu; ölümün doğum anında kök saldığını ve insanın ömür boyu bu kökü sulayıp yetiştirmekle yükümlü olduğunu düşünüyordu."

 İnsanı, yaşam döngüsünü böyle kuvvetli anlatan insan azdır sanırım. Masum diye nitelediğimiz çocuk doğasını ergenlikle beraber yanlış bir yola sapabildiğini, yapılanların kanınızı dondurduğu ve çaresiz hissettiğiniz olaylar örgüsünü okuduğunuzda dünyada ki bunca savaşın, kötülüğün insanoğlunun nüvesinde olduğunu düşünmeden edemiyorsunuz.

Bu hafta oldukça etkili kitaplar seçmiş ve okumuşum.

                        Bu hafta boyunca çok sevdiğim, mutlaka yazılarını takip etmenizi önereceğim Öyle Şeyler  blogunun önerdiği ve benim hiç seyretmediğim bir yönetmen Christian Petzold sinemasından dört film izledim. 

Filmlerde genelde Nina Noss'un harika oyunculuğu, yönetmenin hayata bakışını kayda değer buldum. Yönetmenin Barbara (2012) ve Yüzündeki Sır (Phoenix, 2012) Wolfsburg filmlerini izledikten sonra da dün gece Transit'le devam ettim.

Yahudi komünist yazar Anna Seghers tarafından yazılan romandan yola çıkılarak çekilmiş bir film. Filmin konusunda mekan, insanlar, ülkeler farklı olsa da günümüze de uyarlandığında tam yerine oturan birfilm. 

Kitaplar, filmler iyi ki var hayatımızda. Dünyanın niye böyle olduğunu anlatmaya çalışan, bizi insan olmaya zorlayan, iyi kötü tüm yönlerimizi açığa çıkaran, birbirimizi anmaya zorlayan unsurlar. 

Ruhumda ki eksiklikleri filmlerle, kitapla, müzikle buluyor, zenginleştiriyor ve hayat doyumuna ulaşıyorum. 

                          İş çıkışı arkadaşlarla çay içme, sohbet edip dertlerden tasalardan bahsetme, hava da güzelse içimize büyük bir huzurun dolması kadar güzel bir şey var mıdır? 

Bu cumada en büyük dileğim savaşların, kötülüklerin bitmesini istemek.. İnsanların içlerinde ki vicdanı, merhameti ortaya çıkarmalarını, iyiye yönelmelerini istiyorum.

Bugün ki yazısını okuyalım  F.Barbarosoğlu

                         ''Gazze’de çocuklar bedenlerine isimlerini yazıyor. Hatıra defterine birkaç cümle yazacak vakitleri yok. Onlar bir dakika sonrasını bilmeden hayata tutunmaya çalışıyor.''

Öyle haklı ki..

                                                                       Hayırlı Cumalar ..