Ekim Cuması

                           Ekimi eylülden çok sevdiğim doğrudur. Yazdan iyice çıkılmış, havalar serinlemiş, yapraklar daha da kızarmış ve enn sevdiğim kabak alemi çeşitlenmiştir. Her sene sil baştan kabaklar sevilir mi, övgüler düzülür mü? Bence olur. Renkleriyle, formuyla, tadıyla ne güzel şeydir şu kabaklar. Saatlerce fotoğraflarına bakabilirim. Tabi her halini bulup fotoğraflamayı da çok severim. 

Bu ekim ayında da bizim köyde çok güzel kabaklara rastladım, sabah yürüyüşüne çıktığımda. Hatta onlarla hatıra fotoğrafı bile çektirdim :)

            Sabah okula gelip sınıfıma girdiğimde mutlaka bir bardak bergamotlu çayımı içiyorum. Sabah ayılması bu çayla gerçekleşiyor. 

             Köye gelmek için minibüse bindiğimde yirmi dakika yol gitsem dahi mutlaka kitabımı açıp okuyorum. Yarı yolda öğrenciler binince beni her sabah elimde kitapla görüyorlar ve niye kitap okuduğumu soruyorlar. Çocuklar böyle bir şey görmediğinden çok garip geliyor. Genelde insanların elinde telefon var, biliyorsunuz.

Geçen gün öğrenciler benim resmimi yapmışlardı :)

                        Hiç okumadığım bir yazarı okudum bu hafta. Hans Fallada'nın  Herkes Yalnız Ölür oldukça hacimli bir kitap. Hitler Almanyasının acınası yönlerini etkili bir dille ortaya koymuş. Üzerinde konuşulacak bir roman. Yazarın diğer kitaplarını da okumak isterim.

Pazarda ne buldum Ceren :)

Asma dallarını budayınca ne yaptım..

                         Pazar günü kızımı İstanbul'da ki yurduna götürdük, eşyalarını odasına yerleştirdik. Yanına dolu oyuncak almış :)

Allahım daha bunlar çocuk diyorum içimden, nasıl yapacak, ne olacak diye kafamda milyon soru. Ama sonra da otuz yıl önce onca mahrumluk içinde sen de Ankara'ya gitmiştin, istediğin zaman aileni arayamıyordun, kasabandan bile ilk kez çıkmıştın, şimdi düşündüğün şeye bak diye kendime kızıyorum. 

Şimdi burnumun dibinde, telefonlarla aynı odadayız, konforlu odalarda kalıyorlar daha ne olsun..

Ama çok zormuş, ev öyle sessizleşti ki. Akşama yemek yaparken bile aman Pelin yok zaten ne gerek var diyorum. Meğer çoğu şeyi kızım için yapıyormuşum . Tadı tuzu yok evimizin şu sıralar.

                   İstanbul'dan eve dönmeden önce hep beraber bir kahve içip son nasihatleri de verip yola koyulduk ama öyle bir yağmur başladı ki  anlatamam.Çok zor eve döndük, o kadar çok korktum ki. Şükür kazasız belasız evimize ulaştık.

Ertesi gün yani pazartesi okullar başladı. Kızım da ilk gün yeni okulundan bir foto gönderdi..

                             İnsanın üzüntüsünü dostları alırmış. Sevgili Sonat'la buluşmalarımız hep iyi gelmiştir. Yine bir araya gelip çok güzel vakit geçirdik, uzun bir yürüyüş yaptık, yedik içtik. Hava da çok güzeldi, deniz kıyısında ki keyfimizi hiç unutmayacağım. Ama onlarda artık döneceklermiş Ankara'ya, umarım yaza tekrar sağlıkla bir araya geliriz..

Dönemin son dondurması Sonat'la mı oldu acaba?

Bu hafta da böyle geçti hatta cuma bile bitmek üzere. Herkese mutlu haftasonları!