Eylülün İlk Cuması

                      Kitap okurken beğendiğim yerlerin altını çizmem, yan taraflarına notlar almam, kitaplarım ilk alındığı gibi tertemizdir. Sayfalarının birinin bile ucundan kıvrılmamış, ön kapakları kırılmamış, kütüphanemde askeri nizamda dizilmiş dururlar. Herkesin huyu farklıdır işte.. Ama okurken kendi işlediğim defterlere not alır, kimi zaman burada kimi zaman instagramda paylaşırım. Paylaştığım her paragraf bir zamanlar okuduğum  bir kitaptandır.

Bugün de bloguma yazımı yazarken bir alıntı yapayım bakalım şansıma ne çıkacak deyip defterimi açtığımda 9-10 sene önce okuduğum İsmet Özel'in Henry Sen Neden Buradasın kitabından;

                 ''Dünyada olmadığını bildiğimiz şeyi niçin dünyada arıyoruz? Yaşadığımız sürece ele geçirmemizin imkansız olduğundan emin olduğumuz şeyin peşini niçin bırakmıyoruz? Bu sorunun cevabını içinize sindirebilen bir kişiyseniz, bir müjde daha vereyim, en büyük ikramiye size isabet etmiştir. Ele geçirmemiz imkansız olan şeyin peşini aradığımız o şeyi bulmaya layık bir kişi durumuna yükselebilmek için bırakmıyoruz. Ömrümüzde hasretini çektiğimiz şeye asla kavuşamayacağız, bu kesin; ama ömrümüzü o şekilde sürdüreceğiz ki her aşamada aramayı göze aldığımız şeyi hak eden biz olacağız.''

                  Ele geçirilmek istenen şey nedir, herkese göre farklı mıdır yoksa mutlak bir olgu mudur?  Bence ne yaparsak yapalım içimizde tatmin olmayan bir arayış var. Dediği gibi yazarın,  bu dünyada ele geçmez ama onun içinde çabalamaktan vazgeçmeyiz.

                 Benim için bir çok dünyevi duygunun gelip geçici olduğunu görmem bir kaç sene önceye rastlar. Şu an dünyanın getirdiği görevleri yapıyorum, umutlar besliyor, hayaller kuruyor, hayattan yine de zevk almaya çalışıyorum. Ama bütün bunların faydasız uğraş olduğunu söyleyen bir iç sesimde var. Asıl olana doğru çabalamam lazım. 

                Artık en tatmin edici duygum ne iş, ne mal mülk ne de eğlence. En yakınlarımla geçirdiğim anlar bu dünyada ki hediyem. Bu yüzden daha fazla annemle babamla vakit geçirmeye çalışıyorum, eşimle ortak hayaller kuruyoruz gün içinde ki tüm zamanın kendimize ait olduğunu ve şunu şunu yaparız beraber diye. Kızımla ne yazık ki bu gençlik dönemi yüzünden uzak kalıyoruz, hep arkadaşları, odası, telefonu öncelikli olan. Buna alışmaya çalışıyorum bir kaç yıldır, çok ağladım, kötü davrandım ona ama artık onun dünyasının da oluştuğunu kabul ettim. Hala çok üzülüyorum buna ama yapacak bir şey yok..

             "Hayat bir yokuş. Tırmandığı sürece doruğa bakan insan kendisini mutlu hissediyor; ama en tepeye vardığında aniden inişin ve ölüm demek olan sonun farkına varıyor. Tırmanış ağır ağır, ama iniş hızlı oluyor. Sizin yaşınızdayken, şen şakraktır insan. Asla gerçekleşmeyecek olsa da bir sürü şey umut eder. Benim yaşımda ise hiçbir şey beklemez olur... ölümden başka."

             Diyor  Guy de Maupassant Güzel Dost'ta.

                         Ah annem.. Gezmeyi, güzel yaşamayı, üretmeyi çok sever. Ama ne yazık ki eşi de hiç evden çıkmaz, seyahat etmez hele şimdi yaş yetmişi de geçti sadece market , pazar için evden çıkıyor. Bunca senedir sadece bir kez onları tatile götürebildim, hatırlıyorum onda da günlerce yalvarmıştım babama. Fırsat buldukça annemi yakın yerlere ben götürürüm. Sahilde yürürken fotoğraf peşinde koşan genç kız kalpli anacığım :) İnstagram ve feysbuk ondan sorulur. Gün içinde dolu gönderi paylaşır, altlarına da içinden ne geliyorsa yazar. Çok seviyorum bu hallerini..

Bu tarz fotolara sinir olanlar çok ama ben çok seviyorum :) 

Evimden yirmi adım aşağıda, deniz kenarında otururlar annemler. Tatilin en güzel tarafı sabah kahvaltılarında birlikte olmamızdı. Kızı, torunu, oğlu gelecek  diye mutfaktan çıkmayan bir bizimki mi acaba? 

Sabah çarşı, belediye işlerini yaptım bu hafta içi sonra saat 10 gibi kahvaltıya annemlere gittim. İşte bu beraberlikler dünyaya bedel. En büyük zenginliğim.

                               Giderken parktan geçtim, çınar ağaçları yapraklarını yavaş yavaş dökmeye başlamış. Hava hala çok sıcak ve aşırı nemli. Yağışlar olacağı söyleniyor, hava kararıyor, bulutlar yoğunlaşıyor ama bizim buralara bir kaç damla düşüp gidiyor. Sonrasında daha da yapış yapış rutubetli bir hava kalıyor. 

Balkonumda otururken bu bulutları görür görmez kahve yapıyorum kendime. Hele fırtına çıkıp gök gürül gürül gürlerse değmeyin keyfime. En sevdiğim havadır. Köye gideceğim günler yakındır, orada da sisli havalara kavuşacağım diye şimdiden mutlu oluyorum.

               

       Bu hafta içinde kütüphaneden üç kitap aldım. Sadık  Yalsızuçanlar'ın Deli Tomar'ını okumaya başladım ilk. Daha önce yazarın hiç kitabını okumamıştım. Dili güzel, okunması kolay ama sayfalarca delilerin, meczupların hikayelerini okumak sıkıcı geldi. Bu yazılanlar kurgu mu gerçek mi bilmiyorum ama etraftan duyduğumuz hayat hikayeleri genelde. 

Diğer Fatma Barbarosoğlu kitabı daha önce okumadıklarımdandı. Her kitabı gibi bu da güzel ve okunası bir kitap. 

Üçüncü kitap Claudio Morandini Kar, Köpek, Ayak.. Kitabın başlar başlamaz İtalya Alplerinde geçmesi, dağlarda yaşayan yalnız bir adama ait olmasıyla zaten baştan sempatiyle başladım. Güzel, hızlı okunan , fena olmayan bir kitap.

Bahçemde beni mutlu eden bir köşe ..

Bu sıralar seyretmeye başladığım dizi. Güney Kore de bir anda patlama yapmış, tüm dünya da 400 milyon kez seyredilmiş. Otizmli avukat bir kızın hikayesi. Hoş ve kafa dinlemelik bir dizi. 

Bir hafta daha biterken bugün sabah erkenden pazara gittim son kez. Haftaya artık okullar açıldığından erken pazara gitmelerim bitecek ne yazık ki. 

Herkese bu hafta sonunun mutlu ve huzurlu geçmesi dileğiyle.