Merhaba Cuma!

                          Hafta pazartesiyle bir başlıyor bir anda cumaya ışınlanmış gibi oluyoruz. Çocukken zaman kavramı hiç yoktu, gençken farkına vardık zamanın; mutsuz olduğumuz o ergenliğin karanlık günlerinde hiç geçmez gelirdi sonra bir anda büyüdük ve yetişemiyoruz kayıp giden günlerimize. Her gece uyumak üzere başımı yastığa koyar koymaz vay be bugünde bitti diyorum ve bu sözü sanki iki dakika önce zaten söylemiştim gibi geliyor. Her defasında tekrarlanan bu zamanın ele avuca sığmayan haline umutsuzca bakıyorum yalnızca. 

                     Bugün haziranın sonlarına geldiğimiz bir gün. Neler atlatıyor insan, neler görüyor .. Pandemiyle geçen bir yaz daha yaşayacağız , büyük bir belirsizlik var yine. İnsan umut ettikçe yaşar, bizde bırakmayalım . 

Umudumu , yaşama sevincimi sürdüren unsurlardan biri öğrencilerim. Okulda bu hafta gelen öğrencilerimle güzel saatler geçirdik, doğa da vakit geçirdik, güldük eğlendik.

                         Bir öğrencim bu hafta gelemedi, büyük ihtimal hiç gelmeyecek. Evde oynarken elini kırmış. Hastaneye giderken artık okula gidemiyeceğim diye ağlıyormuş. Biliyorsunuz bu iki hafta da isteyen öğrenciler okula gidiyor. Bizim tüm okul geliyor :)

                  Kendi okulum tüm hızıyla devam ederken kızımın okulundan mesaj aldım haftabaşında. Çoğunluk sağlanmadığı için okulu tatil ediyoruz, herkese iyi tatiller diye. Öyle tepem attı ki anlatamam. Kimse tepki göstermedi hatta bir iki kişi teşekkür ederiz falan yazdı. Gözlerime inanamıyordum. Zaten tüm yıl ekran başında olan bu gençler şurada iki hafta okula gitmişler ve gerisi gelmiyordu. Öğretmenler de buna boyun eğmiş, ee öyle olsun bizde kapatalım bu yılı diyorlardı. Hemen müdürü aradım, bir öğrenci olsa bile eğitime devam etmek zorundasın vb. gibi bir çok şeyi saydırdım. Benden başka da bunu takan yok herhalde. Müdür de her zaman ki politik cevaplarıyla bir şeyler geveledi ama sinirden gözüm dönmüş ağzıma geleni söylemiştim bile. Sonuçta özel okul, para veriyorum ve bu öğrenciler üniversite sınavına girecekler. Sonra ne mi oldu?

Bu ülkede biliyorsunuz hakkını ararsan birşeyler elde edebiliyorsun ( bazen ). Bu hafta kızım gibi telafi eğitimi isteyen 4 çocuğa yüz yüze eğitim ayarladılar.. Her gün de beni arayıp rapor veriyorlar :)

                     Can sıkıcı olaylar biter mi? Hafta içi uzun bir aradan sonra bisikletimle yola çıktım. Belediye oldukça güzel çalışıyor çevre düzenlemesi için. Yeni yeni yürüme ve bisiklet yolları yapılıyor ama bu küçük sahil beldemizin harika kumsalına yaptıkları düzenleme hiç hoşuma gitmedi. Yaya kaldırımı oldukça genişletmişler ama burada sıra sıra olan ağaçlar tamamiyle kesilmiş. Görünce ne üzüldüm. 

Öyle kolay ağaç kesiliyor ki bu ülke de .. Mesela her gün okula gitmek için bu yolu kullanıyorum. Karavan için mecburen araba da almıştık yoksa öyle sıkı çevreciyiz ki yıllardır ulaşım için toplu taşımayı kullanıyorduk. Arabamla rahatlıkla okula gidiyordum ama benim için vicdan azabı yaratmaya başlamıştı. Bende bıraktım ve yine minibüsle gitmeye başladım. Minibüse binebilmem için bu yol kenarından otogara gitmem gerekiyor her sabah. 

Bu yol da yeni yapıldı ve burada ki neredeyse yüzyıllık en az yirmi tane çınar ağacı kesildi. İşte son durum böyle.

Sabahları okula gitmeden Simitçi Maviş teyzeye uğruyorum. Yıllardır bu işi yapıyor ve piyasadan daha ucuza satıyor. Simitleri diğer fırınlardan daha güzel. Arabayla okula giderken bundan da mahrumdum. Şimdi iki dakikalık sabah muhabbeti bile ne iyi geliyor bana.

Bisikletimle gezdiğim güzergah çok güzel. Yemyeşil parklarımız, yan tarafta denizimiz. Ne yazık ki artık müsilaj dolu. Öyle üzülüyorum ki. Deniz kenarına atılmış pet şişeleri , sigara kğıtları, naylon ıvır zıvırı gördükçe üzüntüm daha da artıyor.

Geçen medya da yabancı bir kadın galiba 52 sahili tek başına temizlemiş hem de yetmiş yaşını geçkin . Acaba ben de başlasam mı diye düşünmüyor değilim. Tek kişi bile ne yapabiliriz diye düşünme ve eyleme geçme zamanı geldi artık. Bir yerlerden başlamam lazım.

Hafta sonu kek değil de çilekli galette yaptım bu sefer. Enfes oldu..

Bahçede oturduğum zamanlar çoğunlukta artık. İnstagramdan da paylaştım. Sattığım battaniyelere  yenilerini ekledim. Burada görülen de dahil. Daha önce sattıklarımı hayır kurumlarına yatırmıştım. Bu sefer yine satarsam bu sfer çok önemsediğim Yeryüzü Doktorları hesabına yatıracağım. Sizde hem hayrım olsun hem de battaniyem olsun isterseniz sevinirim.

                                             Geçen hafta İsmet Özel okumasını bitirdim. Anlamaya çalışmak, düşünmek zorluydu. Üzerine daha daha hafif ve anlaşılır anlatımlı ama etkileyen Kemal Sayar kitabını bitirdim. 

                                Bu hafta Arkadaşım Stanley belgeselini izledim bir de. Kubrick'in 30 yıllık şoförünün  gözünden yönetmeni ve ilişkilerini izliyorsunuz. Yaşam hikayeleri kimin olursa olsun hep ilgimi çeker. Bu belgeselde de  ünlü yönetmenin bu kadar yakın şoförü olma yolu çok ilginçti, tavsiye ederim.

                Bu hafta içinde iki güzel sofrada bulundum. Çarşamba günü bizim kızlar bahçeme gelerek mini bir pizza saati yaptık. Herkes okuldan çıktıktan sonra ikindi vakti bir araya gelerek arkadaşımın kendi elleriyle yaptığı pizzayı yedik hararetli dedikodular eşliğinde :)

                       Perşembe  günüde okuldan sonra saat 14 de ilçede genel toplantı vardı. Bu zamana kadar köyde kalayım, hatta bir öğrencimin bahçesine gideyim dedim. Onların bir çok koyunu ve kuzuları var , onları da görmek istedim. Ben gidince hemen sofra hazırladılar, çaylar demlendi. Kısa bir zamanda olsa balkonlarında kuzuların sesleri eşliğinde oturduk.

Ve sonrasında cuma tekrar geldi. Şükürler olsun ki sağlık ve esenlikle ulaştık bu günlere de. Daha ne olsun ki. Herkese hayırlı cumalar diler, mutlu bir hafta sonumuz olsun derim..