Cuma Geldi

                      Haftanın en önemli olayı İzmir oldu hepimiz için. 99 depremini kanlı canlı yaşamış biri olarak artık herşey ben de korku yaratıyor, endişemi arttırıyor, üzüntü zaten kalıcı. Bu yüzden tv seyretmiyorum, deprem anı videolarına ben de baktım bir kaç kez ama yıllarca iyileştirmeye çalıştığım kaygılarım artıyor onu da bıraktım hemen. Olanın sonrasında yapılan eleştirilerin, tepkilerin  kimseye hayrı yok. Olmadan önce yapılmalı her şey. Binalar sağlam olmalı, elektrik, su , kalorifer için içine girip inşaata devam edenler usulune uygun yapmalı, işlerine geleni yapmamalı, bunları denetleyen mekanizmanın çalışması gerekiyor. Bu adamları da biz yetiştiriyoruz ana, baba, öğretmen olarak. O zaman biz de işimizi iyi yapacağız. Bizi kurtaracak olan herkesin işini iyi yapması, Kusura bakmayın ekran başına geçip elimizde çay göz yaşı dökmek değildir olması gereken.

              İnsanın hayatında tat bırakmayan olaylar arkası kesilmeden geliyor. Her şey öyle üst üste geldi ki ,  birbirimize ne oluyor böyle diye sormadan geçmiyor bir günümüz.

Bu hafta iki arkadaşıma sonbahar hediyesi hazırladım, içimden geldi bilmiyorum. Ne zamandır heddiye vermek istediğim kişilerdi. Küçük paketlerin büyük mutluluk içerdiklerini herkes bilir :)

                       Annem gibi babamda ekim ayı doğumlulardan. Ekim sonunda onunda doğum gününü kutladık. En sevdiği hediye de bu sene her yıl aldığımın aynısı; bir kutu çikolata!

Bu hafta okuduğum kitap Mahremiyet. Aslında Nazife Şişman yazmamış içinde bir çok yazarın mahrem alanımız, özel hayatımızın günümüzde yok olan yönünü internet üzerinden olumsuzluklarını anlattıkları oldukça güzel bir kitap.

                  Yaptığım yürüyüşler sırasında zeytin ağaçlarına rastlamak bizim burada oldukça olağan bir şey. Bu ağaçların bereketi, uzun yıllara kök salması göz önüne alındığında hiç bir zaman kesilmelerine izin verilmemesi gerektiğini savunanlardanım.

Orta sehpamı kabaklar ne zamandır süslüyordu. Onlara bakmak bir terapi inanın bana. Turuncu, sarı renkleri neşe içindeler sanki. Bir sepet kabak insanı rahatlatır mı? Evet, yapıyor...

Yürüyüş rotam bu hafta sonu balıkçı barınağındaydı...

Dinlenmek isteyenlere güzel bir köşe...

                      Yürüdüğüm yol öyle güzel ki. Her yürüyüşüm şükürlerle geçiyor. Bu dünya da cennetteyim diyorum her seferinde. 

                          Corona falan dinlemeyip evde iki arkadaşımla buluştuk, hepimiz farklı bir köşede oturduk ama bilmiyorum bu pandemi de artık iyice paranoyak olduk gibi geliyor. Bazen böyle her şeye boşveriyoruz bazen de sıkı tedbirler alıyoruz. Etrafta da o kadar çok hastalanan haberi almaya başladık ki bu daha başlangıç gibi geliyor.

                             Okulda az öğrenciyle eğitime devam ediyoruz . Çocukların yaşı küçük olmasına rağmen kurallara çok güzel adapte oldular. Aralıksız üç saat eğitimde maskeleri hiç çıkarmıyorlar.

                                  Herkes evden bir kaktüs getirdi bu hafta. Bu sene de küçük bir bitki alanımız oldu pencere önü. Çocuklar öyle sevdiler ki bitki bakımını, her sabah koşa koşa gidip günaydın diyorlar saksılarına.

Okul çıkışı köyde yapılan yürüyüşte karşıma çıkanlar...

Bu hafta böyle geçti şükürler olsun; ailem, arkadaşlar, konu komşu herkes iyi diyorum. Kasım ayına da girdik hatta ortası bile gelmek üzere. Koşarcasına giden aylara yenisi eklenecek, iyilik güzellik hayatımızdan eksik olmasın...

Mutlu hafta sonları!