Cuma Şükür Günü

           Cuma geldi şükürler olsun; hayata, acısı tatlısıyla günlere, her sorunsuz nefes alışımıza, sabah yataktan kalkışımıza güne başlayışımıza, ailemiz, arkadaşlarımızla geçen günlerimize. Güzel yönlerini görmek istiyorum hayatın, ağladığım, bunaldığım günleri hatırlamak istemiyorum tabi ki benim de çok bunaldığım bir zaman dilimi ama neşeye odaklanmak istiyorum. Canımı sıkan bir dolu şey var şu sıralar, dibi bulduğum ve kendimi çaresiz hissettiğim. 

Yine de güzel anlar yaşadım, yine de sağlıklıyım diyorum kendime. Ben böyleyim işte diyorum bazen neşeli bazen karamsar çoğu zamanda oyuncu. Daha da batmamak için kendine küçük kandırmacalar icat etmiş biri. 

Gökhan Özcan şöyle yazmış dün çok sevdim;

''Herkesin önemli olmak adına büyük bir telaşla yapmaya çalıştığı şeyler, herkesi herkese benzettiği için insanları sadece aynılaştırıyor, dolayısıyla da önemsizleştiriyor. Kendi anlamımızı bulmakla, kendi dilimizi konuşmakla, kendi içimizdeki güzellikleri keşfetmekle dünyaya yeni bir şeyler katabiliriz ancak. Kendimiz olmadan, herkesin yaptığını herkesin yaptığı gibi yapmakla kapıldığımız aynılaşma girdabından çıkamaz, önemli insanlar olamayız.''

Beni mutlu edenlerden biri bir şeyler pişirmek, evin içinin pişirdiklerimle kokması, sonrasında kendime bir bardak çay yapmam ya da keskin bir kahve. 

Bu hafta sonu çok mutluydum şükürler olsun çünkü bizim kızlarla erken yeni yıl kahvaltısı yaptık. Sonrasında da bolca muhabbet. Hepimizin ümitleri, sevinçleri, üzüldükleri var ve her seferinde bunları konuşuyoruz uzun uzun. Bazen gözlerimiz doluyor bazen kahkahalar kaplıyor her yeri.

Manzaramızın ve kahvemizin güzelliği...

                                  Sabah uyandığımda odamın camını açıyorum hemen. Kiraz ağacıma merhaba diyorum ve diğer ağaçlarıma bakıyorum. Her seferin de şükrediyorum nasıl güzel bir yerde yaşıyorum diye.

          “Bir pencere yeter bana bir tek pencere

Bilince ve bakışa ve suskunluğa

          İşte öylesine boy atmış ki ceviz fidanı

                               Anlatabilir artık genç yapraklarına tüm bir duvarı..                        Ah canım Furüğ'um...

Bahçem de aralıkta olmamıza rağmen uzun sürmüş güzün etkisi var hala. Renklerim güzelliğine bakıp şükretmemek nasıl büyük bir hata..

İyi ki ekmişim şu japon akçaağacımı bir zamanlar. Çok büyümese de en güzel renginde şu an. Her eve gelişimizde arka bahçeye geçip ona bakıyorum.

Okulda bir çok taş boyadık bu hafta..

                       Sevdiklerime yeni yıl paketi hazırladım, hediyeleşmek sünnettir diyerek buna çok önem veriyorum. Belki de en sevdiklerimden biri hediye vermek..

Fihi Mafih eserinde Mevlana'da şöyle diyerek bitiriyorum cuma yazımı;

“İnsan acı çeker, ısrar eder ve talep eder. Yüz binlerce dünyaya sahip olsa da huzur bulamaz. İnsan kılı kırk yarar. bir biçimde her türlü işle ve zanaatla uğraşır; çok çeşitli görevlerle kendisini meşgul eder. Arzu ettiği arzu nesnelerine ulaşamadığı için astronomi ve tıp alanlarını öğrenir. Normalde insan sevdiğine ‘kalbimin huzuru’ der. Hal bu olunca insan, başka bir şeyde nasıl rahat ve huzur bulur. Bütün bu zevkler ve meşguliyetlerin hepsi merdiven gibidir. Çünkü insan merdivenin basamaklarına yerleşip yaşamaya kalkışmaz, geçicidir oraları; ne mutlu ona ki, bu gerçeğin farkına varmak için yeterince erken uyanır. Böyle biri için uzun yol kısalır ve hayatını merdiven basamaklarında boşuna harcamaz.”