Ağaçlar ve Şiirleri

                     Ağaçları öyle  çok seviyorum ki.  Çocukken arkadaşlarımla oynarken onlardan  ayrılır, kiraz ağacına  tırmanır,  çeşitli hayallere dalardım. Zamanımın  çoğunu o ağaçta geçirirdim.  Öylece oturup bakardım  diğer ağaçlara.  Şimdi farkettim ,  bir ağaca  çıkmayalı yıllar olmuş. Ne çok şey  uçup gidiyor ellerimizden.  Ama ağaçları fotoğraflamak en büyük zevkim. Hepsi  ayrı ayrı güzel..Her  ağacın  hikayesi farklı. Sokaklara sıkışmış olandan ,  dağlarda , ormanlarda hür yaşayandan tutun, bir  bahçeye neşe verenden tutun  deniz  kenarında olan, manzarayı seyredenlere  kadar  çeşit çeşit olanları vardır. Aşağıda  çeşitli zamanlarda severek  çektiklerim  var. Mesela şu  ağaç  ,  İstanbul   Fenerbahçe parkı.  İnsanları , denizi izleyen ,  yeni  yeni yapraklanan bir  ağaç..

Tanıdığım bir ağaç var.

Etlik bağlarına yakın..

Saadetin adını bile duymamış.

Tanrının işine bakın.

Geceyi gündüzü biliyor. 

Dört mevsim, rüzgârı, karı...

Ay ışığına bayılıyor.

Ama kötülemiyor karanlığı.

Ona bir kitap vereceğim.

Rahatını kaçırmak için.

Bir öğrenegörsün aşkı,

Ağacı o vakit seyredin." 

Melih Cevdet Anday

Yine  aynı  parkta baharı müjdeleyen mimoza  ağacı.  Her güzel  şeyin  bir sonu  var. Ömrü çok az ama  yine de sonsuzcasına  neşeyle sapsarı açmış..

''Ceviz Ağacı'' adlı şirinde şair Nazım Hikmet.
Çıkamaz çocukluğundan dışarı
Kimse.
Oynamamız bundandır.
Kara toprakla binlerce yıl.
Çıkamaz çocukluğundan dışarı
Kimse.
Bundandır sevmemiz
kiraz ağaçlarını.

Düş  Sakinleri Sokağı 'nın   Ağaçlardaki   Düş  Sevdalım  diye  bir  şarkısı  vardır ,  bilir misiniz?

Aynı kaldı düşümdeki ağaçlar 

Açtım gözlerimi çiçek açtılar 
Aynı kaldı düşümdeki ağaçlar 
Açtım ellerimi sevda oldular 

Yukarıdaki ağacı  bir  Abant  gezisi  sırasında  çektim. Ormandan  uzak  göle  yakın  tek  başına duruyordu. Yanından  geçip  giden onca kişiye  rağmen  nasıl da  güzel..

''Sitem'' adlı şiirinde yârini zeytin ağacının arkasında betimlemiştir değerli şairimiz Bedri Rahmi Eyüboğlu… Sonbahar, ağaç ve sevgili… Paha biçilmez bir resimdir adeta…


Sizleri görüyorum, bahçemizdeki çamlar,
Bütün gün gölgesinde oynadığım dost badem.
Derken dallardan, ılık, iniveren akşamlar:
Evine dönen babam, camda bekliyen annem.

Ah bütün sevdiklerim, bütün kaybettiklerim!
Neyi arayım, yerde kurt, göklerde yıldız mı?
Babam, annem, evimiz, bahçem, çitlenbiklerim,
Sizler rüyamıydınız, sizler yaşamadınız mı?

''Kara tarafında çınar, kestane, zeytin gibi insanı düşündüren ve dalgınlık içindeki hayale lacivert gökyüzünü gösteren yüksek ağaçlar, güneşin ışığını dalgalandırarak uzun gölgeleri ve güzellikleri hiçbir tarafla irtibatı olmayan bahçeye ruhun aradığı bir sükûn ve asayişi verirdi''.

İlk dönem romanlarımızdan biri olan Sergüzeşt'te Samipaşazade Sezai bu sözlerle ağaçları tasvir ediyor.