Kasaba Sıkıntısı

                         Sabahattin  Ali'in   Kağnı Ses Esirler   kitabında  Arap Hayri  diye  güzel  bir  öykü  vardır.  Şöyle başlar :

''  Mektep  kitaplarındaki  haritalarda  bir  insan eli  kadar küçük  görünen Anadolu , çeşit çeşit birbirine benzemez insanlarla  doludur. Öbek  öbek  kasabacıklar, kendi içlerine  kapanmış  birer  küçük  dünyadır.Gerçi,  bozkırları  altmış  kilometre  ile geçen  trenin  arasıra  durduğu  tenha  istasyonlardan  ve ya tenezzüh  otomobillerinin  yarım saat için  mola  verdiği  ağaçlı  hükümet  meydanlarından bu  dünyayı  görebilmek  kolay, hatta  mümkün  değildir,  fakat  yirmibeş  yolcu  taşıyan bir  Şevrole kamyonla  buralara  gelip üç dört  gece  kıraathanenin  üstündei  otel  kılıklı yerde  yahut  avlusu   çamur  ve  benzin kokan handa  kalanlar,  eğer  gözleri kör  değilse,  hayatın  akışına  sessizce  uyup  giden  ,  başlıbaşına  bir  dünya  görürler.   Fakat   bu  da  görmek  değildir.  Oralarda  uzun  zaman  oturmak ,  akışa  kapılarak  yaşamak lazımdır. Birkaç büyük  şehrimizi  dolduran ve  dünyayı  oradan  ibaret  sananlar  bu  kasabalara  geldikleri  zaman,  ne  kadar  ayrı  bir  alemin  insanları olduklarını  anlarlar.  Kendileri  için  ehemmiyetli olan  birtakım şeylerin buralarda  adının  bile  anılmadığını,  senelerin burada  ancak  resmi  binada  ve kahvenin  mermer  masasının  üzerinde  çay  lekeleriyle  yatan  bir  iki  gazetede   yürüdüğünü,  yaylı  arabanın yerini  tutan otomobilin  ,  küçük  bir  daire  üzerinde  ağır  ağır  dönen  hayatta bir değişiklik  yapmadığını  fark edince  şaşırır  ve hemen  kaçmak  isterler . ''

                            Ne  güzel  anlatmıştır bir kasabada yaşamanın ne demek olduğunu,  yavaşlığını,  sıradanlığını, küçücük olayların ne kadar  önem teşkil ettiğini.. Bir  kasabada  yaşıyorum. Yıllar  önce  ,  lise zamanlarında üniversiteye kapağı atmayı, bu  sıkıcı yerden  kurtulmayı nasıl istiyordum. Bir  daha dönmemek üzere büyük şehirlere  gidecektim. Ya şimdi?  Evet,  üniversite ile  Ankara'da  dört yıl  yaşamıştım, sonra Sinop'ta   dört yıl  ve sevmediğim ,  kaçmak istediğim bu  kasabaya  geri  dönmüştüm. Şu an elimde  imkan var. Herhangi  bir şehirde de yaşayabilirim  ama istemiyorum.

                 Bugün bu sahilde oturup bunları yazdım.   Herkes  tarafından  tanınmayı sevmiyorum aslında. Kasabalarda ki  beni  etkileyen en olumsuz şey bu herhalde. Ama dışarı  çıktığımda tanıdıkları  görüp  konuşmakta ayrı bir zevk derim.  Belki de sakinlik aradığım.  Artık bir çok  şey komik  geliyor.  Olduğu  yerden sıkılanlar, insanların düşüncelerini dert  edenler,  dedikodular, kıskançlıklar, dalavereler,  yersiz sıkıntılar..Küçük İskender' in  bir  kitabında  şöyle der  :
 ''  Yüzyıl sonra dünyada şu an dolaşan insanlardan belki de hiçbiri hayatta olmayacak; başkaları yönetiyor, başkaları acı çekiyor, başkaları seviniyor olacak hep.  "Zaman geçmiyor, çok sıkılıyorum" diyenlere bu yüzden kızmışımdır; oysa ne büyük bir şans o. Zamanı hakettiği hatıralarla yeniden tanımlayabilme eziyeti ve memnuniyeti."
               Ne kadar haklı  değil mi?   Kasabalar sıkıntı demektir,  yavaşlama demektir, zamanı durdurmaya çalışmaktır. Varsın birçok olanaktan mahrum olayım, haftasonu  avm lerde gezmemiş olayım, istediğim an sergi, sinema, müzeye gitmemeyim,  güzel  kafelerde oturmayayım.. Şu  yukarıdaki  manzaraya  on adım yürüdükten sonra kavuşuyorum. Kalabalıklardan uzağım,  trafik, belediye otobüsleri, kornalar,  koşturan yığınları bilmem, arka bahçede öten  bir horozumuz bile var,  daha  ne olsun !