Mustafa Kutlu'dan, Ezanı Beklerken kitabında şöyle der;
"Zaman, nehir gibi akıp gidiyor. Ne geri geliyor, ne duruyor. İşte ömür dediğin de bu akışın içinde bir damlacık... Bazen sadece oturup susmak gerekir. Sözün kifayetsiz kaldığı anlar vardır. O anlar da hep bir bekleyişin içindedir... Acele etme. Her şey vaktini bekler. Ezan da, namaz da, hayat da, ölüm de. Hiçbir eylemin nasıl neticeleneceğini bilemeyiz. Bekleyeceğiz. Beklerken ne yapacağız? Dua edeceğiz. Desene işimiz Allah'a kaldı. Allah'a kalmayan iş mi var?”
Bu paragrafı okuduğumda diğer yazılarında olduğu gibi büyük bir ferahlama hissettim. Zaman ve kader istediğin kadar karşı çık, çabala, inkar et yoluna devam ediyor. Yaşadıkların ya da yaşayacakların yarına gebe bir kenarda bekliyor seni. Olacak olacaktır, olan da olmuştur. Pasif bir kabullenişten bahsetmiyorum, yapacağımızı ya da yapabileceğimizi gerçekleştirmeye bakacağız, elimizden geleni yapacağız ama bir yerde de kabullenmek gerekiyor yoksa hayatla çok savaş halinde olursun. Ee bunun kime yararı olur, sadece bu savaşta mutsuz ve yorgun düşersin. Mustafa Kutlu'nun dediği gibi acele etmemek, beklemek gerekiyor. Bu sırada umut dolu dualardan yoksun olmamak.
Kendi seçimimle bu yaşta gurbetlere geldik, olmadı dönüyorum da diyecek pozisyonda değilim çünkü öğretmenlikte emeklilik zamanı yaz aylarında. O zamana kadar çalışmaya devam etmem lazım, bu yılı doldurmam gerekiyor. Kendimi motive etmeye, küçük mutluluklar bulmaya çalışıyorum. Meslekte ki 32 yılın yorgunluğu gurbette yaşamla daha çok üzerime çöküyor. Yine de bir bekleyiş içindeyim sabırla.
Köyde öğretmen olmayı çok seviyorum çünkü şehirden her gün köye gitmek bile güzel. Okulumuz kocaman bir bahçenin içinde. Bu köyünde kendine has yanları var, onları gördükçe mutlu oluyorum. Ama son bir kaç yıldır gördüğüm köy çocuklarını da sanal dünya ele geçirmiş. Ailelerin çocuklara bilinçsizce ellerine verdiği telefonlar yüzünden çocukların bir çok olumsuzluğa sahip olduğuna şahit oluyorum.
Öğrencilerime doğa ve hayvan sevgisi vermeyi, empati geliştirmeyi, duygularının farkına varmasını, merhametli ve sevecen olmalarını, sevgi ve saygının temellerini atmayı amaçlıyorum. Bunun için çabalıyorum tüm sene. Ama veli profilimiz her yerde aynı. Herkes ödev var mı, bugün hangi harfi öğrendiniz ( ki bizde harf öğretimi yok ) matematikte ne öğretiyorsunuz? bla bla dolu istek.
Bahçede güzel havalarda zaman geçirmeyi seviyoruz, aman hocam yine mi çıktınız bahçeye, çocuklar devamlı hasta oluyor dışarı çıktıkça, kızım yine mi üzerini kirlettin cümlelerini duymaktan her sene her sene gına geldi.
Aslında sene başı yaptığım toplantıda günlük programı anlatıyorum, şu şöyle olacak açıklıyorum ama inanmazsınız her sene hep aynı problemler. Yani veli istek ve şikayetleri hep benzer.
Bizim dezavantajımız yani okulönceci öğretmenlerin, her sene sil baştan yeni öğrenci grubunu almamız, her sene yeni velilerin olması. Kendimizi anlatana kadar yıl bitiyor hoop yeni bir sınıf !
İlkokulda bu istekler olmuyor ama. Sadece çocuklarla değil aileleriyle de devamlı bir uğraş içindeyiz.
Allahtan çocukların o saf sevgileri, masum halleri var. Sınıf içinde saatlerin nasıl geçtiğini anlamıyoruz. Yoğun bir tempo halinde çıkış saatine geliyoruz. Eşyalarımı alıp çıktığımda işte köyün o mis gibi havası ilaç gibi geliyor.
20 Kasım evlilik yıl dönümümüz. Beş on derken yirmiyi de devirip 26. yılımızı doldurduk. İnsanın inanası gelmiyor çünkü gençlik, orta yaş derken yıllar beraberce geçip gidiyor. Ailemizle bile bu kadar çok beraber yaşamadık. İnişler çıkışlar, mutlu, mutsuz derken bunca yıl gelip geçmiş. Artık duraklama dönemine girdik hissediyorum çünkü iş, çocuk, eğitim derken her şeyi yaşadık ve artık huzurla yola devam etmemiz lazım. Ama kader ne gösterir bilinmez. Umudum, hayalim sağlıkla yaşlanıp hayata devam etmek.
Buu hafta boyunca okuduğum kitaplar..
Her şehrin pazarı birbirine benzer ama yöresel ürün farklılıkları da oluyor. Buranın perşembe pazarına gidiyorum her hafta. Çok kalanalık oluyor benim gittiğim saatte ama o renkleri görmek mutlu ediyor beni.
Chantal Akerman'ı bilir misiniz? Belçikalı yönetmenin daha önce bir filmini izlemiştim aklıma gelince geçen hafta bulabildiğim diğer filmlerini de izledim. Farklı bakış açısıyla , annesine olan sevgisi ve ölümünden bir yıl sonra intihar etmesiyle beni çok fazla düşündürdü bu hafta. İzlediğim filmler aşağıda. Keşke diğerleri de bir yerlerden bulabilseydim. Filmleri öyle bol aksiyom içermiyor hatta kamera açıları bile durgunca ilerliyor, fazla mesaj verme kaygısı da yok gibi. Mesela Jeanne Dielman filmi tam 3 buçuk saat uzun uzun bir kadının ev yaşamını konu ediyor. İzleyenler aman bu ne her gün yaptığımız işleri çekip durmuş diyebilir ama acı gerçek işte bu; acınası hallerimiz tüm çıplaklığıyla önümüzde..
Annemden gelen fotolar. Bizim bahçeye gidip kendi kendine olan mahsulleri toplamışlar. Ah gözümde tütüyor bahçemiz. Yabani pırasalar her yeri sarmış, 4-5 tane daha kabak varmış biz onlarla börek yaparız, toplayıp eve getirmiş annem.
Bu hafta içi burada bir instagram arkadaşı edindim, uzun zamandır yazışıyorduk. Buluşup tanışmaya karar verdik ve salı günü bir kafede oturduk. 30 yaşlarında sempatik ve konuşkan bir kız. Eşiyle birlikte 3 yıldır burada oturuyorlarmış onlarda gurbetçi yani. Gerçi bu şehirde yaşayan çoğu insan başka illerden çalışmak, iş güç için gelen insanlar.
Güzel keyifli bir tanışma yaşadık, daha sonrası için sözleşip ayrıldık.
24 Kasım günü velilerim ve öğrencilerim sürpriziyle güne başladım. Her sene bugün heyecan ve mutlu anlar yaşıyoruz. Sembolik günler de olsa bu kutlamalar birlik beraberlik sağlıyor bence. Öğretmenlere küçük ellerle uzatılan çiçekler sevincimizi çoğaltıyor. Meslekte geçen bunca yıl kaç öğrencim kaç velim oldu diye hesap yapınca neredeyse beş yüze yakın. Hangi meslekte bu kadar iletişim bu kadar uzun zaman da oluyor diye düşünürsek gerçekten kutsal bir meslek. Çocukların ikinci anne babasıyız çünkü her şeyleriyle ilgileniyoruz..
Haydi bugün beni çizin dediğimde yaptıklarına bakın 💖
Kitaphaber sayfasında yazılarımı paylaşıyorlar. Böyle bir mecrada benimde yazmamı istedikleri için çok mutluyum. Sürekli olmasa da yazılar gönderiyorum. Bunlar genelde gezi yazıları. Çarşamba günü son yazım paylaşıldı, okumak isterseniz burada Kasım ayı da böylece bitti. Sağlık olduğu sürece hayaller ve bunun için çalışacak güç olduktan sonra her şey mümkün geliyor. Bizi besleyecek hayallerimiz, umutlarımız hiç eksik olmasın arkadaşlar.
Herkese mutlu hafta sonları 💗
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder