Cuma Gelmiş

                     Okuldan  eve dönerken tam bahçe kapımdan giriyordum ki kulağıma bir kaç küfür geldi. Sağa doğru baktığımda okuldan yeni çıkmış dört çocuk gördüm oniki-onüç yaşlarında. Uzun bir boru bulmuşlar, caddenin ortasında kırmaya çalışıyorlar, başarılı olmadıkça basıyorlardı küfrü.. Böyle oğlan çocuklarını her gördüğümde aklıma Truffaut'nun o meşhur filminde ki Antoine geliyor. Paris'te okuldan kaçıp hep sinemaya giden, yatağında mum ışığında Balzac okuyan minik kahramanımız anne baba ilgisizliğinden serseri olma yolundadır. Şu oğlan çocuklarının kaderi hep aynı mıdır tüm coğrafyalarda.. Öğretmenliğin getirdiği alışkanlıkla hep müdahale ederim çocuklara. Bu sefer ''abla sen öğretmen misin ? '' diye sordular. ( hala abla diyorlar :)  Evet deyince bir toparlanma görüldü. Saygılı konuşmaya başladılar. Okullarda binlerce çocuk var ve biz öğretmenler aynı ebeveynler gibi ulaşamıyoruz çocuklara. Bizi hep şu işlenmesi gereken dersler, konular, mevzuat engelliyor. Belki emekli olduğumda farklı koşullarda yardımcı olabilirim şu çocuklara diye de düşünmeden edemiyorum. Suzanna Bier'in Haevnen filminde bir konuşma vardır, şöyle;

-ona vurduysan o da sana vuracak, bunun sonu gelmez. anlamıyor musun christian? savaşlar böyle başlar.
-yeterince sert vurursan başlamaz. bu konuda hiçbir şey bilmiyorsun baba.

                      Şiddetin oyunla kendini gösterdiği sokaklarda ki çocuklar evde pekiştiriyor bunu. Ekranda akan görüntülerle, anne babanın birbirine davranışınıyla, ellere sussun da otursun diye verilen telefonlar sayesinde de kök salıyor. Çok uğraşmamız , çok dert edinmemiz lazım bu konuları. 

                   Hafta boyunca ev okul arasında gidip geldim, fazla kendimi yormayayım, iyileşmem hızlansın istedim çünkü bir hafta öncesi beş gün rapor almıştım. Ağrı, ateş, öksürük yani grip bizi de vurdu geçen hafta. Kendimi güçsüz hissettim, iyileşmek niye bu kadar zorlaştı diye düşündüm. Pandemiden sonra ki bu yıl herkes için zor geçen bir dönem. Bir türlü iyileşmeyen çocuklar, ağır geçirilen gripler, güçten kuvvetten düşünce toparlanamayan bedenler.. Eve gelip etrafı düzenleyip battaniyemin altına girip giden ağzımın tadıyla ıhlamur içtim günlerce.

                                                                       görsel

                  Judi  Dench ve Maggie Smith'in başrollerinde olduğu Ladies İn Lavander filmini seyrettim dinlendiğim sıralarda. Renoir tabloları tadında, aşk her yaşta başınıza gelebilir ama genç birine yönelikse ve sizde yaşı ilerlemiş hele de kadınsanız ne yazık ki şansınız hiç yok temalı güzel ve sakin bir film. O kadının çaresizliğini tüm kalbinizle hissediyorsunuz. Deniz kenarında ki evlerine, nazikçe yaşamalarına, giyim kuşam her şeye yüzümde bir gülümsemeyle seyrettim. 

Siyah -beyaz Paris filmi seyredeyim diye  La Maman Et La Putain seçtim. 1968 yılında gerçekleşen Paris öğrenci olayları sonrasında ki kadın -erkek ilişkilerini baz alan filmde düşünmeden edemedim. Taa o yıllarda insanlar özgürce ilişkiler yaşamak isteyip bir çok sevgilisi olsun, kimseye de hesap vermeyeyim mantığıyla bir şeyler yapıyorlar ama sonuçta elde tatmin edici bir yaşam oluşmuyor. Fazlasıyla keyfi yaşam sonuçta daha acı bir tat bırakıyordu ağızda. Diğer taraftan da kadınların o yıllarda bile hangi ülkede olursa olsun bir ilişki yaşadıklarında ki roller hep aynı. Erkeğin paçasını toplayan, ona yemek yapan, yediren içiren anaç roller hala aynı değil mi..

                  Hafta içi Marc Auge'nın  Yaşsız Zaman kitabını okudum. Auge önemli bir sosyolog ve yazar. İnsan bedeninin içinde bulunduğu yaşla sınırlandırılmasını, yaşlılık döneminin kendine has zorlayıcı özelliklerini ele almış. 

Sonrasında çok merak ettiğim Huzursuzlar kitabına başladım. Biliyorsunuz Bergman'ın kızı Linn Ullman'ın kısmen otobiyografik romanı '' Görmek, hatırlamak, kavramak. Hepsi nerede durduğumuza bakar..' diye başlıyor. Büyük bir merak ve keyifle kitaba başladım, Bergman'ın neredeyse tüm filmlerini seyrettim. Hatta her aralık ayında tekrar izleme gibi anlamsız bir ritüelimde var çünkü hepsini ayrı ayrı seviyorum. Farö adasında ki yaşamını anlatan belgeselini seyrettikten sonra o adaya gitmeyi de kafaya koymuştum, tüm hazırlıkları yaparken pandemi çıktı ve iptal oldu. Bergmanın özel yaşamında çok çocuklu olup, kadınlarla olan ilişkisini öğrenmem bireysel olarak soğutsa da filmleri hep ayrı değerde benim için.

Sabah saat sekizde kapıdan çıktığımda gökyüzünü böyle yakalıyorum bazen. Aralık ayı oyunları bunlar. Sabah ayazında yola çıkmak her seferinde çok zor olsa da aradan geçen beş dakika sonra 'ohh ne güzel bugün diyorum'' . Yürüyerek gitmeyi seçtiğim için kendimi kutluyorum, keşke çok koşturmadan gidebilseydim diye de düşünüyorum her gün.

Günlerin ne getireceği hiç belli değil, ama son belli. Şu içinde bulunduğumuz gün de sağlıklıysak, önemli bir sorunumuz yoksa işte en güzel şey bu. Çok istemekten vazgeçeli daha huzurluyum sanki.

Mutlu haftasonu geçirmemiz dileğiyle!