Hoşgeldin Cuma!

                             Ağustos sıcaklarının bastırdığı bu hafta yazı yazmakta, yaşamakta zorlanıyorum. Geçen gün ilk kez artık yazı sevmediğimi düşündüm bu sıcak havadan dolayı. Aslında dört gözle yaz mevsimini, denize girmeyi, ağustos böceklerini, birbirinden leziz yaz meyve ve sebzelerini çok severim. Artık böylesine sıcak hava da yapılan her iş sonunda aşırı terlemeye, yorgun düşmeye, biraz gezsem akşamına baş ağrısının oluşmasına tahammül edemiyorum. Ne değişti? Bu sıcak günler, yaz mevsimi, ter, bunaltı hep oldu ama yaş ilerledi arkadaşlar yaş!

                        Gerçekten de kırkbeş yaşına kadar her şey daha toleranslı ve güzelmiş. Yavaş yavaş zorluklarla  dolu yıllara geçiş yaptım bence. Yoksa bu kadar yazdan rahatsız olmazdım. 

                      Sabırsızlıkla beklediğim yaz tatilimde bitmek üzere. Neler neler yapacaktım halbuki. Boyalarımı okuldan getirmiştim, bahçe de bir çok boyama yapacaktım. İnanın hiç bir boyaya elimi değdirmedim. Sadece nakış işi beni dinlendirdiği için onu daha çok yaptım. Bir kaç tane küçük örtü işleyip instagramdan sattım bile. Yine nakışlara devam edeceğim, basit işlemelerde olsa bittiğinde mutlu oluyorum.

                   Bu yaz hiç dinlemedim dersem abartmam. Yaptırdığımız 50 metre kare ev için öyle koşturuyoruz ki. Prefabrik olsun istedik hem maliyet açısından hem zaman açısından. Ama hiçbiri doğru değilmiş. Bunda da yapılacak işler bir apartman yaptırırken kinin aynısı. Belediyeye elli kere gitmelerden tutun, prefabrik kurulumu sırasında ustalarla cebelleşmek, sonrasında içini tamamlamaya çalışmak ve daha bir çok iş çok yordu bizi. 

Bir de arsanın bir yönüne duvar yaptırmak zorunda kaldık, aman sormayın sadece bir kenarının duvarına ev kadar para istediler. Haa para olsa bile yapacak usta yok, onlar da karaborsa.

İşte evimizin iki odası ve salonu. Elli metre kareye her şeyi sığdırmaya çalışıyoruz bakalım nasıl olacak. Bir de şöyle bir şey oluyor. Bir usta geliyor diğerinin işini beğenmiyor, niye böyle yaptınız diyor. Biraz iş yapılıyor hemen para istenmeye başlıyorlar. Valla bilmiyorum, şu yorucu zamanlar bir bitse. Neyi nasıl yapıyoruz tam da bilmiyoruz işin aslı.

                      Her yorgunlukta kaçtığım yer  evim. Şehrin kalabalığından, gürültüsünden, havanın sıcaklığından kendimi attığım yer evim, bahçem , balkonum. Bahçede ki bitkilere bile bakım yapmak, sulamak öyle zor geliyor ki bu sıcakta. Ev içi kadar  bir de dışarıda temizlik ve uğraş gerektiriyor. 

Balkonumu da aşıp çatıya kadar ulaşan çam ağacımla oturduğum yerden konuşuyorum. Mesela sabah kalkar kalkmaz balkona çıkıp bir günaydın derim. Karşısına geçip kahvemi içerim. İçine kargalar yuva yapmıştı geçen sonbahar. Bu sene hiç ortada yoklar. Ben konıuştukça çam ağacım daha coşuyor gibi geliyor. Komşuların ağaçlarıma dadanmasını anlatmıştım. Biri önümüzü kapıyor tepeden kesseydiniz demişti, biri bu sıcaklarda önümüzü kapıyor o yüzden hiç esinti gelmiyor demişti. Geçenlerde biri gelmiş dibinde ağacın, uzun uzun bakıyor. Hayrola deyince bunu bi budasanız, benim var bir testerem vereyim mi dedi. Vallahi bıktım bu insanlardan. 

                   Bu hafta içinde iki kitap okudum. Birini canım arkadaşım Sonat hediye etmişti. Murat Gülsoy'u blog zamanlarından takip ediyordum bir ara. Hiç kitabını okumadım. Sevinç Çokum zaten çok severim. Bütün kitaplarını okumaya kararlıyım.

                        Bazı sabahlar evdekilere haber vermeden çıkıyorum dışarı. Kitabımı, hazırladığım kahvaltılıkları, suyumu da alıp bisikletimle yan kasabaya gidiyorum. Yeni yeni uyanan insanları özellikleri dedeleri izleyerek bir çay ısmarlıyorum kendime. Denizde öyle güzel, öyle sakin oluyor ki. Uykuya tercih etmesem aslında sabahın daha erken saatlerinde çıksam aslında.

Maviş teyzeden de simidimi alıyorum gitmeden.

Cuma geldi bile tekrardan. Pazara gitmeden önce evde ki naylon poşetleri, yumurta kaplarını da pazar arabama atıyorum her hafta. Köy satıcılarına veriyorum kullansınlar diye. 

İşte böyle geldi bile haftasonu. Tüm haftasonumuz sağlıkla ve huzurla geçmesi dileğiyle.