Cuma Gelmiş!

Merhaba !

Bir cuma daha gelmiş durumda. Şükürlerimi sunmak istiyorum tekrar tekrar. Hayat devam ediyor sağlıkla, tamam rutin bir şekilde gidip geliyorum herkes gibi ama daha ne olsun. Yaşamak güzel ve değerli ne olursa olsun. Bu hafta okuduğum kitap bir taraftan beni üzerken diğer taraftan da düşündürdü ve motive etti. Yazar psikoterapist Viktor Frankl  Auschwitz toplama kampında geçen yıllarını anlatırken hayatı sorguluyor. Bir insanın başına gelebilecek en kötü şey bu olsa gerek. Yine de hayatta kalmanın güzelliğini bize gösteriyor.

Yazar şöyle diyor ;

“İstediğim tek şey somut bir örnek yoluyla okura, yaşamın her durumda, hatta en acınası durumlarda bile potansiyel bir anlam taşıdığını anlatabilmekti” 

İnsan olarak şu dünya da her yönüyle varız, iyiliği seçenler gibi kötülüğün peşinde olanlar da mevcut. Bunu şöyle dile getiriyor:

“Bizim kuşağımız gerçekçi bir kuşak, çünkü insanı gerçekte olduğu şekliyle tanımaya başladık. Her şey bir yana, insan, Auschwitz’in gaz odalarını icat eden varlıktır; ama dudaklarında duayla ya da Shema Yisrael ile gaz odalarına dimdik yürüyen varlık da insandır.”

                  Kitaplar demişken bu hafta okul kütüphanesinde bulduğum şu iki kitap yüzümü güldürdü..

                           Eve dönüşte geçtiğim yolda bir zamanlar içinde lise arkadaşlarımızla oturduğumuz apartmanı görüyorum. Ne var bunda diyeceksiniz. Üzülüyorum tabi ki çünkü aslında bu apartman 3 katlıydı, bahçesi, ağaçlarıyla gençliğimizin bir parçasıydı. Sonra yerine kocaman bu apartman dikildi yalnızca geriye önünde ki çınar ağacı kaldı. Onu da diğerleri gibi katletmediklerine seviniyorum her geçişimde. 

                              Beni mutlu eden saatler... Okulda çocuklarla. Bu hafta içi okula geldiğimde beni bir süpriz karşıladı. Elinde bir kabak ve Miranaz :)

                 Sınıfta geçirdiğim çoğu zaman güldüğüm bir çok olayın olduğu, etkinliklerin yapıldığı sıra bol sohbetin olduğu zaman dilimi..

Arada bana yapılan küçük hediyeler ..

Okul sonrası köyde küçük yürüyüşler...

Karşıma çıkan süprizler..

    Doğada geçirdiğim her an benim için çok değerli. Şükürler olsun ki buna sahip olduğum işim var. Bahçesine çamaşır asılmış ev..

Bir kamyonun arkasında ki resim ..

                                            Son olarak Gökhan Özcan'ın sorduğu ve üzerinde çok düşünmemiz gereken yazıyı paylaşmak istiyorum. 
                           ''Her gün yapıp ettiklerimize bir bakalım... Bir soralım kendimize... Yaptıklarımız arasında ona harcadığımız vakti hak eden bir şey var mı? Onun için gözden çıkardığımız dakikaların karşılığında bize değer atfedeceğimiz herhangi bir şey kazandıran var mı? İnsanlığımızı zenginleştiren, bildiklerimize yeni bir şey ekleyen, yeni bir ufuk açan, hayatımızdaki, kişiliğimizdeki, zihnimizdeki, duygularımızdaki bir boşluğu dolduran ufacık bir kazanım elde ediyor muyuz? Bütün bu meşguliyetlerden sonra elimizden kalanlar, elimizden kayıp giden vaktin yerini tutuyor mu? Harcadığımız bütün bu vaktin ağırlığını çekecek bir birikim elde ediyor muyuz? Dağarcığımıza, hafızamıza, idrakimize sadra şifa, derde deva yeni bir şeyler ekleniyor mu? Yoksa az sonra unutup yenisine geçeceğimiz uçucu kaçıcı şeylere mi gidiyor bizim bütün kıymetli vakitlerimiz? Günü gülüp eğlenerek, itişip kakışarak geçirip gecenin sonunda kendimize eli boş mu dönüyoruz? Bir soralım kendimize: Vaktimizi alan ne? Her şeyin sonunda elimiz boş kalıyorsa, her bir anı ömürden düşülen vaktimizi çalan kim?''