Şu Sıralar..

                           Okuyorum...
              Tabi ki her daim okuyorum. Hayatta en saplantılı olduğum, hiç ara vermediğim ve hiç bıkmadığım eylem okumak. İnsan içinde okuma geniyle ya doğuyor ya doğmuyor. Bu sevgi ya var ya da yok. İçinde kitap okunan bir aileden gelmedim ama okumayı öğrenir öğrenmez delicesine başladım okumaya. Annem elimden alır yasaklardı hatta aşırıya kaçıyorum diye. Şimdi kızıma bakıyorum, doğduğundan beri beni ve babasını elinde kitapla görüyor ama bu sevgi onda yok. Tamam okuyor ama benim gazabımdan korktuğundan. Bilmiyorum kitap okuma alışkanlığı nasıl kazandırılıyor. Benim gözlemlerime göre ya vardır ya da yoktur. İçinden gelen bir dürtü okumaya yönlendirir.
               Ne mi okuyorum şu sıralar. Thomas Bernhard'ın otobiyografik serisinin ilk kitabını almamıştım. Onu alıp bitirdim. Biraz Norveç havası almak istedim, beni sıkmayacak yazar Karl Ove bu. Kavgam serisinin 4. kitabında 18 yaş civarında ki halini anlatıyor. Tüm ergen erkekler mi böyle bilmiyorum ama ayrıntıları sık sık vermesi tiksinti yarattı bu tür üzerine. 

                         İzliyorum...
          Tabi ki hep izliyorum. Film, belgesel, söyleşiler en sevdiklerim. Çocukluğumun ilk beş yılında yaşadığımız ev kasabamızın sinemasının tam yanındaydı. Biz de ikinci katta otururduk. Yazlık sinema oynarken balkondan bizde seyrederdik. Demek 3-4 yaşında ki bu zamanları hatırlıyorum. Balkonda küçük teyzem, annem ve ben oturur özellikle İnek Şaban filmlerini nasıl da büyük zevkle seyrederdik diye hatırlıyorum. Bir de elimde biberonumu hatırlıyorum. Annem hatta her zaman şu anımızı anlatır. Bir gece ev de süt kalmamış, bana da hatırlatmamaya çalışıyorlar sonra balkona oturup filmi beklemişler. Filmde süt çocuğu şaban diye bir söz söylenir söylenmez başlamışım ağlamaya süt isterim diye..
           Şu sıralar Alice Grace adlı diziyi izliyorum. Çokta özellikli değil bence ama başladım bir kere devam ediyorum. 1800’lü yılların sonunda yaşamış ve iki kişinin ölümüyle suçlanıp, bir süre akıl hastanesinde, otuz yıl da hapishanede yatan Grace Marks’ın hikayesini, The Handmaid’s Tale’in de yazarı olan Margaret Atwood kaleme almış.

Mutlu Oluyorum..

Her sabah dünyanın en temiz ve saf yüzlerini görmek, onlarla vakit geçirmek, aralarında ki ilişkiyi keyifle seyretmek belki bu dünyanın en zevkli işi. Her zaman diyorum, sınıfının çok kalabalık olmaması öğretmenin verimi ve mutluluğu açısından çok önemli. Şükürler olsun ki bunu yıllar sonra bir köy okulunda yakaladım.

Üzülüyorum..

Tüm çocukların benzer haklara, imkanlara sahip olmadıklarını görmek her zaman beni üzmüştür. Para dilenen bir kadının kucağında ki bebek, çöpleri karıştıran adamın arkasında ki çocuk ya da bir tv programında seyrettiğim dünyanın bir ucunda evi olmadığı için akranlarıyla kıyıda köşede kalan 13-14 yaşında ki genç kızlar  öyle karanlık boşluklar yaratıyor ki ruhumda. Geçen Yalova pazarında çektim bu fotoğrafı. Ne düşünüyorsunuz.. Ev de ki bin bir çeşit ayıcıklarıyla oturan kızımı ve bu çocuğu düşündüm ben. Bilemiyorum...

Yemeyi seviyorum..

                     Hiç bıkmayacağım şey belki de bir dilim pasta ve sütlü kahve. Evde yaptıklarımı daha çok seviyorum. Hafta sonu mutlaka bir kek olmalı her evde ..

Hissediyorum..

                        Mevsim geçişlerini, bulutları, yaprakların renk değiştirme döngüsünü, rüzgarı,sıcağı soğuğu, denizin yaydığı iyot kokusunu, havada ki güz aromasını her zaman hissediyorum. Hissetmek, görmek zamanla oluyor. Gençken bastığı yeri görmez bu yüzden deniyor belki.

Yaşıyorum..

Ve son olarak yaşıyorum demek istiyorum. Şükürler olsun ki hayattayız ne olursa olsun. İnsan yaşadığı için varolduğu için umutlu olmalı, mutlu olmalı. Nazım Hikmet'in şiirini çok severim , bakın ne güzel anlatmış bunu..

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yaşamak, yani ağır bastığından.