göğe bakalım

                         

                               Durma kendini hatırlat.
                               Durma göğe bakalım.. 

          Diye biter şiir. Bilmeyen yoktur. Göğe bakma Durağıdır..

Bu durağın şiirlerde değil de gerçek hayatta olduğunu biliyor muydunuz?  
                    Yıl 1958..  Turgut Uyar 32 yaşındadır. Samsun'un Terme ilçesinde askeri memurdur. Yıllık izni için Emirgan'da ki bir arkadaşının yanına gelir. Reşitpaşa'dan Emirgan  sırtlarına gelen yan sokakların denize ulaştığı Boyacıköy mahallesini gezer her gün. Denizin  '' yol kesen bir Bizans eşkiyası gibi önüne çıkmasına '' bayılır.  Küçük taşlı sokakların, balkonlarından çiçekler sarkan evlerin , önünde kedilerin uyuduğu dükkanların içinde dolaşır durur. Gider gider ve Boyacıköy Durağına ulaşır. Burada göğe bakıp 
                     '' İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım'' der. 

                                 

                     Nisan ayı gökyüzünün en şahane gözüktüğü aydır. Bulutlar kendisini getiren rüzgar sayesinde bazen dağların doruğunda bazen masmavi denizin üzerinde bazen de şehirleri kaplayan kırmızı çatılara denk akıp giderler. 

             Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar der şair, gözlerimizin yükünü hatırlatır. Maviyle beyazla yıkanan  gözlerin ağırlığı ne fazla.

                     Gökyüzüne bakma duraklarında durup etrafa bakanlardan mısınız?
                      Avrupalı gezgin Edmondo De Amicis 'in en büyük zevki Galata Köprüsünden  güneşin doğuşunu ve batışını seyretmekmiş. İstanbul'da ancak doğma büyüme İstanbulluların bilebilecekleri özel anları da farketmiş. Mesela sonbaharda şafak vakitlerinde Haliç hemen daima ince bir sis tabakasıyla örtülür ve şehir bu sisin arkasında hayal meyal belirir. Üsküdar da kalın bir sis tabakasının arkasında sadece tepeleriyle  belli belirsiz şekiller halinde  seçilebilmetedir. Bu manzaranın yalnızlık ve sessizlikle daha da debdebeli göründüğünü söyleyen Amicis '' İstanbul uyur !'' der.Beşir Ayvazoğlu  Geceleyin Dersaadet kitabının bir bölümünde anlatır tüm bunları..

                 Soğukta olsa dışarı  çıkıp göğe bakmak istedim bugün. Kahvaltı bile etmeden, daha fazla kimse yoktur deyip saat 10'a doğru yürüdüm bu nisan ayının pazar günü. Birazcık üşüme hissi, koyu mavi dalgaları, gri gökyüzünü görme mutluluğuyla kafam her zaman ki gibi nedenini bilmediğim allak bullak haliyle yürüdüm. Rüzgar iyi gelir bana, değdikçe yüzüme tüm endişelerimi, kaygılarımı alır gibi hissederim. Yine öyle oldu.

"Rüzgâr, içimde ıslık çalıyor.

Çıplağım. Hiçbir şeyin, hiç kimsenin efendisi değilim, kendi inançlarımın bile. Rüzgâra karşı duran, rüzgârın çarptığı şu yüzüm ben yalnızca; yüzüme çarpan rüzgâr da benim."

E. Galeano   Kucaklaşmanın Kitabı 

Biraz soğuk biraz güneşli çoğu zaman bulutlu aynı hayat gibi bu gökyüzü. Durup bakmak, derin bir nefes almak, rüzgarı ciğerlerime çekmek iyi geliyor. Eve gitmeliyim diyorum, kitaplarıma sığınmalı. Yarın iş başı, şükürler olsun yine de gideceğim ya işimin başına. Düşünceler, duygular bir öyle bir böyle hücum ediyorlar yine de  bizi hiçe sayarak.
Görmeli, anlamalı, hissetmeliyiz daha fazla. Kendimiz için değil yalnızca birbirimiz için de bu gerekli.
Biraz daha fazla göğe bakalım belki işe yarar..