AYLAKLAR

                                  En son  Melih Cevdet Anday'ın  Aylaklar  romanını  bitirdim.  Yalın dille yazılmış, sizi  İstanbul konaklarında ki  yaşamlara götüren bir kitap.  Şükrü  Paşa'dan  kalmış  Osmanlı konağında oturan  geniş bir ailenin  uzun  soluklu yaşamını okuyoruz . Kitabın  birinci  bölümünde konakta  oturup sırtını Leman Hanıma dayamış bir  avuç insanın  hayatını,  ilişkilerini,  bir  dönemi  gorüyoruz. Başlangıçta vasat bir  dönem romanı  gibi  gelmesine  rağmen ikinci  bölümde  romanın  kalbi ortaya  çıkıyor   bence. İkinci  bölümde torun  Muammer'in günlüğünü  okuyoruz.  Bu  bölüm  ilk  bölüme  göre daha derin  özellikler  içeriyor. Varoluşsal düşüncelere  sahip  satırları okumak  beni  son anda  kitaba  daha çok  bağladı.
                             ''Bir zamanlar bu köşkün belki her odası bir sevişme yuvası olmuştu. Sanki eskiden yalnız sevişilir, yalnız gülünür, yalnız söylenir, yalnız oynanırdı. Hadi bağdadi çürüyor, hadi eşya eskiyor, para azalıyor, insanlar ölüyor, yaşlanıyor, fakat sevgiler, aşklar ne oluyor, nereye gidiyordu? Eskilikten, parasızlıktan onlara ne idi? Bir yoksul evini bile cennete çeviren sevişme, hangi uğursuzluk yüzünden bu köşke yüz çevirmişti?''

                                                           

                             Kitabı  okumaya  devam   ederken  Fellini'nin  1953  yapımı  i  Vitelloni  isimli   filmi  aklıma  geldi.  Tekrar  filmi  bulup  seyrettim. Fellini'nin  Aylaklar'ı  olarak  dilimize  çevrilmiş.  Fellini’nin ‘La Strada’   filmiyle dünya çapında ün kazanmadan bir önceki adımı olan ‘I vitelloni’, yönetmenin uluslararası alanda tanınmaya başlamasını sağlamış.  Fellini’ye dair otobiyografik ögeler barındıran film, başrol oyuncularından Alberto Sordi’ye şöhretin kapılarını açıp dönemin en tanınmış aktörü haline getirmiş. Film, Adriyatik Denizi’nin kenarında küçük bir kasabada düzenlenen Deniz Kızı isimli güzellik yarışmasıyla başlar. Bu esnada bir dış ses, filmin 5 ana karakterini sırasıyla tanıtmaya başlar bize. Bu 5 karakter, toplumsal ve bireysel sorumluluklardan yoksun, eğlence dışında hiçbir şey düşünemeyen, günlerini aylaklık ederek geçiren; doğal olarak hiçbir alanda dikiş tutturamayan bireylerdir. Gitmek en kolay olandır, tanımadıkları, bilmedikleri yerlere gitmek isterler; gidemezler. 

                   Kitapta  bir  evin  içinde  yaşayan  insanlar,  filmde  ise  beş  arkadaş  aylaklık edenlerdi.  Kim olursa olsun  tembellik , aylaklık  yapmak  iyi  karşılanmadı.  Özellikle  filmde  son dakikalarda  Fausto  aylaklığı  yüzünden  babasından  kemerle  öyle  bir dayak yedi ki,  siz de  içinizde 'oh iyi oldu' diyorsunuz.  
                Merak  eden olursa  tavsiyemdir...