cuma bugün!

                Ilık ve güneşli günler başladı, sanki doğa insanların yaşadığı şu çaresiz duruma inat tüm albenisiyle ortaya çıktı. Belki de hakkı var, özlenen temiz hava, temiz sular ve temiz sokaklar insansız ne de güzel. Bizim İzmit körfezi fabrikaların yoğunluğundan çok kirlidir ama şu corona günlerinde onlarca yunus dansetmeye başladı denizde. Çalışma kapasitesini düşüren fabrikaların etraftan elini ayağını çekmesiyle doğa nefes alıyor. 

Ve özlenen Ramazan geldi. Öyle bir gücü var ki ramazanın, inananlara moral oluyor, rahmet oluyor, bereket oluyor. Hatta 8 gününü geçirdik bile.

              Ramazan gecelerinde ıhlamur, yeşil çay içmeyi seviyorum. Şu sıralar fazla hamur işi de yapmak istemiyorum. Çünkü iftardan sonra yemek gerekiyor ve üst üste biniyor her şey.

               Gün içinde bahçede oturuyorum.Çay, kahve içememek zor oluyor. Keyfi de olmuyor insanoğlu yemeden içmeden ama bunun da değerini anlıyor insan.

             Kaktüslerimi bahçenin köşesine koydum ve bu sene ilk kez sümüklü böcek ilacı attım her yere. Öldürmeye kıyamıyordum daha önce. Her şeyi yemeye başlayınca bunu yapmak zorunda kaldım. Kaktüs bile yiyorlar, çok ilginç.

            Mor salkımlarım açtı nihayet ve bu sene en güzel açtığı zaman. Geçen sene çok budadığımdan bana küsmüştü, hiç açmamıştı. Bu yıl ki haline bayıldım.

Bahçenin bir köşesinde kendiliğinden çıkan galalar.

Evde geçirilen günler olunca bol bol bahçe fotoğrafı oluyor ama içimiz açılsın biraz..

Bahçe de dergi ve kitap okuma saatlerim..

    Balkonumdan kiraz ağacımı çektim. Artık baharları dökülmeye başlıyor ve yaprakları çıkmaya başlıyor.

Bahçe de güneşi tüm kış özleyenler olarak sırtımızı verip saatler geçirdik bu hafta .

Doğanın gücü şehir içinde de muhteşemdi. Alışverişe çıktığım gün çektim bu ağacı. 

Ara ara gittiğimiz yerlerin magnetlerine bakıp özlem duymak da vardı..

Ramazanın geleneksel tatlısı şaklak dediğimiz tatlı biz de çok yapılır. Diğer adı sanırım yassı kadayıf. Ahçı olan dedem çok yapardı, kızlarına da öğretmişti, şimdi de annem yaparak bizlere gönderiyor.

Gökyüzü her zaman ki gibi çok güzeldi bu hafta...

Cuma yazımı Gökhan Özcan'ın ramazan yazısıyla bitiriyorum:

''On bir ayın kurtarıcısı… İrkilme ve yeniden şekillenme mevsimi… Hayatı geri yaşayıp ana rahmine geri dönme zamanı… Kıvrılarak can tohumuna, varlığı yeniden öğrenme zamanı… Canın bütün arzuları, bütün açlıkları, bütün hırsı, şehveti kolordularını gönderirken üstümüze, bir fısıltıyla bu koca yalana direnebilme gücünü otuz gün otuz gece hissedebilme zamanı. Otuz gün otuz gece süren eza cefa şöleni… Varız, buradayız, acıkıyor yalanın her türlüsüne ruhumuz, arzularımız zorluyor gemlerini, ama buradayız, ayaktayız, kuruyan dudaklarımızla dualar fısıldıyoruz. İşte bu bizim en güçlü zamanımız. Biz burada hayata değil sadece, zamana, zamanın üstümüze yığdığı ağır kire, koca yalana direniyoruz. Üstümüze bulaşan pisliğe bakmadan Allah’a sığınmaya sığınıyoruz. Dünyada gidilecek hiçbir yere gitmeyerek gidilecek en sahih kapının, rahmet kapısının eşiğinde toplanıyoruz. Avuçlarımızı açıp bekliyoruz. Beklemeyi başarmak bile, aceleci ruhlarımıza karşı kazandığımız bir büyük zafer… Durup beklemek, geceleri imsak vaktini, akşamları iftar vaktini, anların içine gizlenen rahmet vaktini… Rızkın boğazın düğümlerinde kazandığı lezzete merhaba diyoruz. Rahmete dikilmiş gözlere merhaba diyoruz. Gökyüzünü dolduran kandillere merhaba diyoruz. Hayr için alınan soluklara merhaba diyoruz. Sabrın, metanetin, teslimiyetin insan kılığına girip sokaklarda dolaşmasına merhaba diyoruz. Vicdanları dolduran engin muhasebeye, yanlışı mahkum eden pişmanlıklara merhaba diyoruz. Merhaba diyoruz on bir ayı şereflendiren bir aya, zamanın boynundaki emsalsiz gerdanlığa merhaba diyoruz. Merhaba ey şehr-i Ramazan!