Evde ki Cuma

                            Bir anda bizi yakalayan, süregelen hayatımızı alt üst eden, dört duvar arasına hapseden durumla karşı karşıyayız. Panik olup ne yapacağını bilmeyen, olumsuz senaryolarla hem kendini hem başkalarının içini şişirenlerden misiniz, yoksa aman ne olacak bana bir şey olmaz diyenlerden mi? Kendime bakınca dengesiz olduğumu görüyorum; sabahları boğaz ağrısıyla uyanıyorum tamam bugün hasta olacağım galiba diyorum ama sonra mantığımı devreye sokup kontrolü elden bırakmamayı tercih ediyorum. Hayat böyle bir şey işte, bir gün de insanın düzeni tepetaklak olabiliyor görüşündeyim. Hiç bir şeyin garantisi yok, bakalım haftaya yazabilecek miyim bu satırları. Çokta karamsar olmamak için güzel şeylere bakışımı çeviriyorum. 

                  Geçen hafta okullar bir anda kapanmadan önce köyde gezmiştim. Bahar her yeri sarmış, hava ısınmış, tomurcuklar patlamış ben de bu tablo da mutlu mesut yerimi almıştım.

                     Yemyeşil olmuştu kırlar iki günde. Doğa yine gerçeği fısıldıyor bize. Dün bak kuru ve ölüydüm bir güneşle ne hale geldim. Çok güvenme haline, her an her şey olabiliyor.

           Cuma okul kapanmadan önce hemen toplandık, hamurumuzu yoğurduk, minik kalpler yaptık.

               Hatta bir gün önce hava öyle güzeldi ki, arkadaşlarla ilk bahçe sezonunu açıp oturmuştuk.

Sonra ki gün evlerde kalmaya başladık şimdi ki gibi. Yurt çapında 1 kişinin öldüğü haber verildi. Mesajlar gruplar arası uzun uzun akmaya başladı ve hala öyle. Nedense paniğe hiç kapılmıyorum. Ölüm dahi olacaksa istesen de istemesen de göreceksin. Durumu kabullenip önlemlerini alıp yaşamaya 'mecbursun'...

Arada çıkıyorum markete gitmek için. Yolumu uzatıp deniz kenarına gidip şöyle bir derin nefes alıyorum. 17 Ağustos depremini görüp neredeyse 3 ay çadırlarda yaşamış olmamız belki güç veriyor. 7 Katlı apartmandan sağ çıkmayabilirdim, üzerine 20 yıl yaşamayabilirdim şimdi de ne olacaksa göreceğiz sakinliği içindeyim.

                            Sevdiğim kapıya bakıyorum her seferinde. Yanında ki evi yıktılar yerine apartman gelecek ve belki bir gün buna da sıra gelecek, bir daha göremeyeceğim diyorum. Hem çok seviyorum o bahçe kapısının orada olmasını hem bir gün başka şeyler gibi onunda yok olacak olmasına üzülüyorum.

Evde ki klasik köşem. Saatlerce oturabiliyorum; kimi zaman örgü örüyorum kimi zaman kitap okuyorum kimi zaman bir şeyler seyrediyorum..

Vazgeçilmez ikilim çay ve bir motif bazen de kahve..

Bugün doğum günüm. Kısmet evde izole olarak kutlamaktaymış. Anacığım pasta yapmıştı bir kaç gün önce. Yedik bitirdik tabi. Bugün değil de yarın kendime çilekli pasta yapacağım. Sevdiğim bir şey olsun istedim, kakaolu kek ve üzerinde çilekleri çok seviyorum. Pastane işlerini sevmem ev yapımı tercihimdir daima..

                    Okullar kapanmadan bir öğrencim hatırlamıştı ve çok mutlu olmuştum. Minik ellerden alınan çiçekler gibisi yok. İnşallah sağlıkla kavuşacağız.

Bugün çıktım kendime çiçek aldım bir de. Şimdi yanı başımdalar, belki bir tane fotoğraf çekip instagrama da koyarım, hatıra kalsın diye. Bu yaşıma da herkesten kopuk girmek varmış, ne yapalım her şey insanlar için. Bugün bu hallerimizle ilgili güzel bir Gökhan Özcan yazısı okudum, sizinle de paylaşayım:

''Hayatın bu körelten ritmi, bu kusurlu kısır döngüsü, bu arsızca kurgusu, herhangi bir doğal ya da kasıtlı sebeple aksadığında, durmadan akan şeyler durduğunda, normal dediğimiz gidişat anormale çevirdiğinde, bir virüs, bir hastalık, bir deprem, bir kriz, fazlasıyla ısırgan bombalar, istenmeyen bir mülteci akını ya da başka herhangi bir ‘arıza’, insanlarla hazza bağlanmış bu yeni hayat döngüleri arasına girip ‘her şeyi berbat ettiğinde’ yaşamaya mecbur kaldıklarımız nasıl da boğar hale geliyor bizi. Nasıl da ‘ne yapacağını bilemez’ oluyoruz hepimiz. Ölmekten, sahip olduklarımızı yitirmekten, konforumuzu kaybetmekten, acılara gark olmaktan korkuyoruz, evet! Ama asıl korkumuz bunun ötesinde bir şey... Biz, şunca kalabalığın içindeyken ıssızlaşabilen bir yeryüzünde çaresizce köşeye sıkışmaktan, gerçeğin gelip yakamıza yapışmasından ve her birimizin yüzüne tek tek yaşadığımız şeylerin toplamının bir hayat etmeyeceğini haykırmasından korkuyoruz asıl! İllüzyonu sona erdiren ve gerçeği bütün çıplaklığıyla yüzümüze vuran o kaçılmaz, kaçınılmaz, o dehşetengiz komuttan...''