Paterson Diye Bir Adam

               Geçen gün saat  ikide toplantım vardı ve bir saat vaktim olduğundan sahile gidip oturayım dedim. Bir çay bahçesinde değil de bankta oturmayı seçtim. Yaşlı bir teyzeden izin isteyip yanına oturdum. Böyle bir durumda beş on dakika sonra konuşmaya başlamak kaçınılmaz. Benim de yaşlıların dertlerini dinlemeye yatkın bir yapım var. Sonrasında da üzüntü içinde kalıyorum o da başka.  Onun da başından geçenler ve sonucunda hayatta yapayalnız kalması hayatta ki acımasızlığın en büyük örneğiydi. O birşeyler anlatırken aklıma bir gece evvel seyrettiğim Jim Jarmusch filmi Paterson geldi.
                Jim Jarmusch karakterileri  sıradan hayatın sıradan karakterleridir. Son filmi Paterson'u  izlediğim gece aynı şeyi romanlarında yapan yazarları  düşündüm. Böylesine basit ve rutin hayatları anlatıp ciğerimizi sızlatan kaç kişi var ki. Paterson kasabasında yaşayan benzer adlı otobüs şöförü Paterson  kendi yaşamımızda ki zavallıllığı gösteriyor. Her gün aynı saatler de kalkıp aynı şeyleri yaptığı iş hayatı, kendine göre seçtiği siyah-beyaz yaşam stiliyle daha renkli olan sevgilisiyle olan rutin aşk hayatını görüyoruz günlere böldüğü filmde. Onu yaşama tutunduran, diğer şöförlerden ayıran yine sanat aşkı. Elinde ki deftere her gün şiirler yazıyor. Filmde ki sevgilisi olan kıza sinir oluyorum tüm film boyunca. Bu kadar mı iyimserlik olur, bu kadar mı elindekiyle yetinir insan. Tüm gün evin içinde kalıp böylesine yaratıcı ve mutlu  olamazdım herhalde. Jarmusch yalnız karakterler yaratmada usta. Bu kızın Paterson'u hayata bağlama çabalarını meleksi yetkelerle yapması sinirimi bozuyor tüm film boyunca. Acaba bir ben mi bunu hissettim ?

                          

                Daha yaşlanmadan ve başıma kötü olaylar , kayıplar gelmeden böylesine hüzün dolu olmamı açıklayamıyorum. Sonumuz bankta karşılaştığımız teyze gibi olacaksa bunca çaba neden? Niye böylesine kötümserlik içindeyim? Okuduğum kitaplarda bunu yazan yazarlarla karşılaşınca bu konuda tek olmadığını anlamak insana biraz teselli veriyor belki de. Bir hafta önce bitirdiğim  Nazan Bekiroğlu kitabı Cümle Kapısı'nda bu duygulara rastladım. Şöyle diyor yazar :
                 ''Her şeyden  vaz mı geçmişim? Kasvet mi sirayet etmiş  içimin her yerine. Şimdi ben, ömrümün zula ustura ağzı, bıçak sırtı yerinde. Yazı, çizi, bilim, düşünce. Ne yapsam yetmiyormuş. Ne hissetsem daha ilerisi ölüm , diyormuşum da ileri geçemiyormuşum.''
                Eksiklik duygusu hep bizle. Paterson'un yalnız karakteri neler açtı başıma..