Biraz Okuma Biraz Film

                                           Evinizde  kitapların olması, çantanızda kitap  taşımanız  , özellikle  mutsuz zamanlarınızda  elinize  bir tanesini  alıp okumanız , sizi  mutlu edecek  bir  öteki dünyaya  geçmek  demektir.  Zevkle  okunan bir  kitabın  varlığı  benim için zorunluluk  halinde oturulan kalabalık içinde, anlamsız gelen  kahkahalar  arasında,  sıkıcı  insanlar içinde bana güç veren  teselli kaynağı oldu hep. Okumayı  bir zorunluluk değil de kendi seçtiğim bir mutluluk kaynağı olarak  gördüm daima.  Orhan Pamuk'un  şöyle bir  söylemi  vardır, çok hak verdiğim :
          
Kelimeler   ve  edebiyat  ,  karıncalar  ya da  su  gibidir.  Çatlaklara , deliklere,  görünmez  aralıklara herşeyden  önce  ve  en iyi  şekilde  kelimeler  girer. Hayat  hakkında  ,  dünya  hakkında  asıl merak  ettiğimiz şey de,  önce  bu görünmez  çatlaklarda  belirir  ve onu  herşeyden  önce iyi  edebiyat  görür. Yeni  ve  iyi  edebiyatın  , hayat  hakkında hiç  söylenmemiş  parlak  bir  söz gibi ,  vazgeçilmez  bir  haber  niteliği  vardır  ve  bugün kitap okumaya beni  en çok  bağlayan şey bu ..''

                                  Büyük  romanlar  gibi ,  hayatın anlamı da  mutlulukla  sıkı sıkıya  ilişkilidir.  Romanlarda  olduğu gibi, hayatta  da  mutluluğa doğru bir istek, bir  koşturmaca vardır.  Hayatı anlamdırma  çabası ,  kendini  tanıma arzusu  vardır.  Elime  yıllar  sonra tekrardan  aldığım  kitapta Dostoyevski'nin  İnsancıklar 'dır.   Dostoyevski'nin   ilk romanı  olan  İnsancıklar'a  ,  ilk  yazıldığında  büyük  tepkiler gösterilmiş.  Dosteyevski  kitabı  24  yaşında yazmış..Dosteyevski  kitabı yazınca arkadaşı  edebiyatçı  Grigoroviç'e  veriyor. Grigoroviç'te  kitabı  beğenince  başka  bir  yazara  veriyor.  Bu  iki  yazar  ,  Dostoyevskinin  kahramanları olan  orta yaşlı  katip  ile  uzak  akrabası genç  kadının  yalnızlıklarla  dolu  hikayesinden öylesine  etkilendiler ki,gece yarısı  Dostoyevski'nin  evine gittiler.  Dosteyevski  daha sonra hatıralarında  bu olayı  oldukça  heyecanlı bulduğunu  anlatır..


                                           


Gelelim  seyrettiğim filmlere.. Bu  hafta  kendime  Bunuel filmleri  haftası  yaptım.  Aldığım  Bunuel  filmlerimden  ilk olarak    "Tristana''  yı  seyrettim.. "Tristana"   Buñuel'in  bütünüyle İspanya'da  çektiğ i iki filmden biri. Olayların geçtiği toledo ise Buñuel 'in    gençliği boyunca her hafta mutlaka bir kere bu şehre gidip  vakit geçirdiği  şehir  olmuş.Tabi  yakın  arkadaşları  Dali ve Lorca ile..
Tristana, Catherine Denueve - Fernando Rey ikilisinin bir araya gelişiyle oluşan doğal gerilimden beslenen bir Bunuel filmi. Luis Bunuel’in burjuva yaşantısını mizahi ve yıkıcı şekilde ele aldığı filmlerinde görülen müdahaleci tarzıyla çekmediği filmlerinden biri sayılabilir. Benito Peréz Galdós'un yazdığı bu romanı, başkahramanı Don Lope’den etkilenmesi üzerine filme çekmek isteyen Bunuel tüm yaşantısı boyunca duyarlılık gösterdiği birçok şeyi bu filme eklemeye çalışmış.


                                             



  Seyrettiğim ikinci  film    Altın Çağ     (  L'age  D'or )..      Film,  1930'da Paris'te "Stüdyo 28" adlı sinema salonunda ilk gösterimi yapıldığında, sağcı örgütlerin saldırısına uğradı.   Perdeye atılan bir bomba gösterimi yarıda kesti.   Bu olay sonucunda filmin Fransa'da gösterimi hükümetçe yasaklandı. Fransa'dan sonra tüm ülkelerde de bu yasak uygulandı ve bu yasak tüm dünyada elli yıl sürdü.   Bunuel bu filmde, toplum düzeninin hemen hemen her yönünü; gelenekleri, dini, kiliseyi, uygarlığı, kısaca burjuvazinin kutsal saydığı tüm öğeleri yerle bir etmişti..
Bu filmde Buñuel’in toplumsal saldırganlık isteği güçlü bir biçimde görülür.  Film her türlü geleneği reddetmesi bakımından bir manifesto sayılabilir. İnsanın toplumsal ve ussal bilinçliğindeki esaretinden kurtaran, özgürleştiren aşkı amour fou’yu anlatan film  gerçeküstücü sinemanın en doruktaki başarısıdır.



                                                         


Seyrettiğim  diğer  Bunuel  filmleri ,  bir daha  ki   postum da  :))