Bayram Cuması

                   

                   Sabahattin Kudret Aksal'a kulak verelim bu güzel günde;

Bir sabah ellerin cebinde çık evinden Ceketin iskemleye asılı kalsın Bekliye dursun dostun Kahvede İşe gitmekten de Bugünlük vazgeç Öylece dolaş çiçek kokan sokaklarında Güzel şehrinin Yeniden tat gökyüzünü Ağaçlara selam ver Apartmanların hatırını sor Senden başkaları için değil Bu güzel gün Mavi gök.

 

             Bugün Kurban Bayramının birinci günü. Sabah bayram namazına gitti erkekler. Ben de annemin evine, kızım garsonluk yapıyor biliyorsunuz o da kafeye görevinin başına. Kardeşimde eşiyle bayram kahvaltısına gelince çaylar demlendi, sofra kuruldu. Annem yine bizi dinlememiş oturmuş sarmaları sarmış, simit dolması kızartmış. Büyük sofranın çevresinde uzun bir kahvaltı yaptık. Öğleye doğru Allah kabul etsin kesilen kurbanlar geldi. Uzunca bir etleri bölme ve yerlerine hemen götürme sürdü. Komşulardan kesemeyen, mali durumu iyi olmayanlara çokça koyduk. Akrabalar da aynı şekilde, unutulmadı. Çok çocuğu olanları bulmaya çalıştım. Biz dağıtım yaparken annem kavurmayı da pişirmeye başlamıştı.

      

                          Çok sevdiğim bir velim baklava açıp bir tepsi bize de verdi arife günü. Özlemişim ev baklavasını, aklımıza geldikçe yemeye başladık.

           Bu hafta hızlıca geçti yine. Sabah güllerle karşılandım yine. Öğrencilerim bana şöyle diyor; '' Öğretmenim ne çok seviyorsunuz çiçekleri, kuşları.'' Büyük birisinden bu kadar bir şeye yönelmiş bir sevgi göremiyorlar bence.

Çocuklarım yine harika resimler yaptılar. Karınca yaptık dairelerden. Sonrasını hayal edin karıncaları ve ailelerini diye konuştuk. Sene başında karalamaca yapan bu çocukların şu resimlerine bakın, ne kadar harika değil mi? 

                         Okul sonrası köy yolları.. Bir kaç gün sonra kesilecek inekler 😔

Üzülüyorum ama başka bir yolu da yok bu dünyanın hali işte. İnek, koyun yetiştirsem hiç satamazdım herhalde.

Mahalleden manzaralar..

                          Sardunyada ki yazıya bakar mısınız! Ne yapsın artık insanların koparma huyuna çare yok bari doğru yönlendirelim diyorlar. Benim bahçeden de çok şey koparıyorlar hatta bahçeye girip ellerini kollarını çiçekle dolduranı yakaladım. Saksılarım da çalınıyor çok.

                          

                                          Okula doğru giderken gördüğüm hoş manzaralar..

                              Ne yazık ki kaldırımda ki ağaçlar tekrar sökülmüş..Yerleri boş.

Balkonumda kendi başıma saatlerimi çok seviyorum biliyorsunuz. Kahvemi alıp nakış yapmak terapi gibi. İşlemeli defterlerimden çok satın alınıyor, ben de yapmaya devam ediyorum. Bir çok edebiyatseverin evinde defterimin olduğunu bilmek de çok güzel bir duygu.

                        Çok kalın bir kitap olan K.Mansfield hikayelerini de baya bir okudum ama insanın elinde bu kadar kalın bir kitap olup okumaya çalışması sinir bozucu gelmeye başladı. Ben de yarıda bıraktım. Yeni bir kitap alıp okudum dünden beri de okuyorum. 

Niçin Ağlıyorsun Elizabeth Mutlu Değil miyiz? Selahattin Yusuf'un edebiyat denemelerini içeriyor. Keyifle okudum ama bazı yerlerde yazara da sinir oldum.

Kitabın ismi , Friedrich Nietzsche ölüm döşeğindeyken kız kardeşinin yanında ağlaması üzerine söylediği bir sözmüş. Kitaptan bir paragraf;

''Olayları ve parlayan renkleri istiyorsun. Yaşamın göz alıcı ambalajını istiyorsun. İşte sana binlercesi! Ama bil ki biraz sonra bunlara bakmaktan yorulacaksın. Yaşam üzerine sana daha genel bir bakış kazandırabilsin diye kendi içindeki derin temaşayı aramaya koyulacaksın.

                                          Bu hafta iki harika film izlendi ve önerilir..

                                           Biraz da benim bahçeden görüntüler..

                             

Hafta içi arkadaş buluşmaları oldu.

                   Bunca güzel şeyden sonra bu hafta içi yaşadığım çok sinir bozucu bir olaydan da bahsetmek istiyorum. Bağ evimizin hemen yan tarafında ki arsaya da ev yapılıyordu. Koskocaman bir ev yaptı sahibi ve sonrasında da aramızda ki teli çıkararak taş duvar yapmaya başlamış . Bizden habersiz de bana ait olan küçük ağaçları kesmişler, bitkilerimin üzerlerine basıp iş yapmışlar son olarak da zeytin ağacını kepçeyle çıkaracaklarını söyledikleri bir telefon ettiler. Biz de hemen koşa koşa oraya gittik, durum karşısında moralim çok bozuldu. İlk foto onlar gelmeden önce benim taş sedirimin olduğu yer. Nasıl bitki dolu ve sonrasına bir bakın. Zeytin ağacını zor kurtardık.

Tam dibimizde artık böyle bir ev var. Varın siz düşünün..

Neyse bayram günü sinirlerimi bozmak istemiyorum. Kardeşimin haftalık bisiklet fotolarıyla sizlere veda etmek istiyorum. 

Hayırlı ve mutlu bayramlarımız olsun!