Bugün Cuma!

                    Evet bugün cuma.  Günaydın cumaseverler!

Geçen haftayla başlayalım o zaman. Pazartesi de bayram tatili olunca bu fırsatı kaçırmayalım dedik. Kızım da çalıştığı kafeden izin alınca artık deniz sezonunu açalım, şöyle otel tatili olsun, fazla hareket etmeden, yemek derdi olmadan , denize havuza girmeli bir tatil olsun istedik, kendimize uygun bir otel seçip yola koyulduk.

Artık uzun yol yapmayı sevmediğim ve çok yorulduğum için yakın yerlere baktık ve Foça'da karar kıldık. Oraya gitmek için otobanı kullanmamıza rağmen 4,5 saat yol yaptık. Otoban bile öyle yoğundu ki anlatamam. 

                Bir yere yola çıkacaksak sabah ezanıyla çıkıyoruz günü öldürmemek adına. Saat 10 civarı Foça'ya gelmiştik. Kahvaltı için küçük bir sepet hazırlamıştım, masa ve sandalyelerimizi de koymuş sıra güzel bir yerde kahvaltı yapmaya geldi.

Eski Foça çıkışlarında böyle bir yerde kurduk kahvaltı masamızı. Cumartesi  günü çok rüzgarlıydı ama burası korunaklı bir yer olduğundan rahatça oturduk. Hatta arka tarafta fırından simit, börek vb . aldık ve uzun süre burada keyifle kahvaltımızı yaptık.

Sonrasında 3 km ötede ki otelimize gidip yerleştik.

Bir yerde otel seçerken kriterlerimin başında az katlı olması, doğanın içinde, bol ağaçlı ve güzel bir denizinin olması geliyor. Yeme içme, oda, restoran yorumlarına da bakıyorum. Bu otelde bol ağaçların içinde , temiz bir otele benziyordu.  Mark Warner Phokaia Beach Resort adı merak edenlere.

                             Otel kriterlerimin biri de masa, sandalye koltuk vb. gibi eşyalarının görüntüsü de geliyor :) Evet gülmeyin ama durum böyle. Plastik sandalye, masaya dayanamıyorum ama böyle ahşap olunca çok mutlu oluyorum. 

Oda olarak en ucuz odayı seçiyoruz çünkü tüm gün dışarıda vakit geçiriyoruz. Oda fiyatları da çok farklılık gösteriyor , üç kişi için odamız o fiyata çok küçüktü ama önemli olan diğer faktörler benim için. Parası olan için ağaçlar arasında villalar da var, bakabilirsiniz.

                       Hava sıcaklığı 20-23 civarıydı biz orada kaldığımız üç gün boyuınca. Cesaret ettim ve her gün denize girdim. Tahmin edeceğiniz gibi buzz gibiydi ama ilk dakikayı atlatırsanız buna alışıyorsunuz. Deniz ve kumu çok seviyorum. Sabah erken kalkarak kumlara basarak deniz boyunca yürüyüş yapıyordum sonrasında kahvaltıya geçip bizimkilerle buluşuyordum. Uzun süren çaylı kahveli kahvaltımızı hala unatamıyorum.

                             Her zaman köşeleri  seçeriz masa olarak. Çünkü etrafta ki insan sayısını ne kadar azaltırsak iyidir. Otel böyle boş değildi tabi ki. Bizim gibi resmi tatil olunca gelen çoktu. Şöyle bir yaş ortalamasına baktım, 30-45 yaş arası, genelde 3-10 yaş arası çocuğu olana genç evbeveynler. Ama ne yazık ki şunu söylemek istiyorum, saygı bitmiş insanlarda. Parada olsa eğitimde olsa saygıyı kaybetmiş bu toplum.  Yemeklerde çocukların önlerine mutlaka tablet konuyor ve sonuna kadar sesini açıp öyle yemek yemelerini sağlıyorlar. Kendileri de yemekte bile uzun uzun iş görüşmeleri yapıyorlar telefonda. 

Şezlongta kafa dinlemek için yatarken yan tarafımıza gelen bir grup insanın tüm gün konuşmlarını dinledik hem de küfürlü. Bu insanlar sonuçta bir yerlerde çalışan beyaz yakalı anladığım. Ne hale gelmiş bu insanlar, biz de bu ailelerde yetişen çocuklara edep, haya, saygı öğretmeye çalışıyoruz öğretmenler olarak. Zaten toplumca yüksek sesle konuşma sorunu var, sınıflarda da bunu sürdürüyor çocuklar.

                  Akşamları bu güzel kafede oturduk. Hafif müzik eşliğinde biraz kafa dinleyelim isterken odalardan postalanmış ortaokul çocukları gelip tabletlerinde bağıra çağıra oyun oynadılar mesela. Bir ben mi bunu dert ediyorum diyorum kendime. Gidip her seferinde çocukları uyarıyorum, bir de yılların öğretmeni olunca hep görülen yanlışları düzeltme güdüsü oluşmuş. 

Otelde 19 MAYIS Gençlik ve Spor Bayramını büyük bir coşkuyla kutladık..

Salı günü işbaşı. Üç günlük güzel bir tatilden sonra zor oldu tabi. Okul sonrası elimde ki kitapları geri vermeye kütüphaneye gidip yeni kitaplar aldım. Çok sevdiğim bu kütüphanede biraz bir şeyler okudum sonra sahile inip bir çay içip kitap okumaya devam ettim.

Bu hafta okuduklarım..

                                    Okulda bana gelen güller..Renkli çocuk dünyası 💜

Sınıfta ektiğimiz tohumları bahçeye geçirdik. Geçen sene diktiğimiz ağacın boyuna bakar mısınız?

                      Sınıfımızın kapısının önünde elimle diktiğim ceviz ağacı büyümüş ve altında çocuklarla ders yapıyorduk sıcak günlerde . Ama biliyorsunuz geçen sene köylüler bize söylemeden kafasına göre kesmiş, aşılama yapmıştı. Bunu görünce çok kızmıştım, müdür arkadaşta aman hocam abartma falan deyince kıyameti koparmıştım. Ağaç bu sene biraz kendine gelmeye başladı.

                          Sokakta rastladığım bahçe kapıları..Sayıları her geçen gün azalıyor...

                                Vee kapanışı kardeşimden gelen fotolarla yapalım. Kendisi biliyorsunuz erken emekli olup hayatını yaşayanlardan. Sabah bisiklet sürme, kahvesini içme ve basketbol oynamayla başlıyor. 💛

Ne yazık ki şu günlerde acımasızlığını ve zalimliğini arttıran İsrail'in yaptıkları beynimin içinde dönerken yaşadığım bunca güzellik üzerime çöküyor bir taraftan. Onca insanın isyanına, protestosuna rağmen bu vahşet yaşanırken zamanında Avrupa'nın göbeğinde 4 yıl süren kıyımı, insanlık dışı savaşı hatırlıyorum. İçim hep kan ağlıyor. 

                 Sakinleşelim arkadaşlar, insan yönümüzü çokca besleyelim, her an elden gidebilir çünkü. Bugün ki yazısında Fatma Barbarosoğlu ne güzel yazmış;

                    ''Ki ben telaş ile yürümeyi hayata hakaret sayanlardanım. Telaş etmeden yolda olmak için vakitli çıkarım. Kendimi vaktin ritmine bırakırken sanki dünyanın bütün yükünden azat olurum. Şuradan gelen bir ses, kaldırım taşlarının arasından başını uzatmış bir kara hindiba, boynu bükük papatya, kendisini görmediğim ama havada kokusunu hissettiğim bir hanımeli. ''

                    Velhasıl yürümek benim için yürürlükte tutulan ve tadına bakılan, tadına varılan hayatı yudumlama bahsidir. Yürürlükte tutulan hayat kötü bir Türkçe gibi mi geldi kulağınıza. Gelmesin. Hayatlarımızın tadı bile yürürlükte olan ya da yürürlükten kaldırılan bir kanun maddesi gibi elimizden alınıyor. Yürümek, elden alınanlara karşı bir direnme biçimi. Yürürken sağa sola bakmak, selam vermek, eski ile yeniye, insanların temposuna dikkat kesilmek. Her bir yüzde hüznü ya da coşkuyu yakalamak. Yakalayamayınca o depresif, öfkeli, birbirine benzer ifadelerin ardındaki kesintisiz geçirilmiş ekran zamanlarına dair düşünmek.