Cuma Geldi!

 '' Evler vardır, kaçıp canını kurtarmak istersin..

   Evler vardır; yalnız, soğuk, buz gibi..

   Evler vardır; her gece bir çift cesedin üstüne, bir mezar taşı gibikapanır kapısı..

   Evler vardır; sofrası kurulmayan yarım ısıtılmış bayat pilavdan ayaküstü bir kaç kaşıkla hemen kahveye koşulan..

   Evler vardır; penceresinin kırık camına yastık tıkılmış..

   Evler vardır; sobası tüten ve bir türlü yanmayan ve saati durmuş...

                      Pazartesi okul çıkışı kütüphaneye giderek bu hafta boyunca okuyacağım iki kitap seçtim kendime. Aslında bu hafta kendime dört yeni kitap satın aldım. Aradığım bazı kitapları kütüphaneden bulamıyorum çünkü. Kitapları çantama koyarak - bir sene oldu vefat edeli- kayınvalidemlerin evine gittik bir şeyler almak için. Hem biraz da havalandırırız dedik. Çok gitmiyoruz, her eve girişimizde onları odada oturuyor bulacağımızı düşünüyorum istemeden. Eşyalar bıraktıkları gibi. Hala capcanlı, hayat dolu duruyorlar. Saat durmuş sadece. Okudukları Kuran ve Yasin kitapları büyük masada. Tespihleri kapı koluna takarlardı, hala orada. Açıp içinden kahve fincanlarını aldıkları büfe aynı duruyor. Hele ikisinin devamlı oturdukları koltuklara bakınca yine gözlerim doluyor. Alışmak mümkün değil...

                          Eşim evin boğucu havası temizlensin diye pencereleri açarken ben de kütüphaneden aldığım kitabı okumaya başladım. Hemen bu üzüntülü ruhumu yatıştırmak istiyordum. Daha ilk sayfada yukarıda alıntıladığım yeri okuyunca üzüntüm katlandı. Hayatımızda ki anlar nasıl diziliyor böyle, çok ilginç..

                    Ceviz Ağacı Solmaz Kamuran tarafındann yazılmış bir roman. Olaylar Edirne, İstanbul, Paris ekseninde geçiyor. Paris'ten Edirne'ye gelen Garo köklerinin peşine düşüyor. Bir zamanlar annesinin oturduğu eve gelip anıları yakalamaya çalışıyor. Bu evde üç farklı etnik köken oturmuş, onların hikayelerini öğreniyoruz. 

Bu hafta biten diğer kitap satın aldığım Kumdan Yürek. Abdulrazak Gurnah okumak istediğim bir yazardı çünkü 2021 yılında Nobel ödülü almıştı. Gerçekten de çok etkileyici bir kitaptı, üç gün içinde bitirdim. Yine dünyanın bir köşesinde sürgüne uğramış, sömürülmüş insanların öyküsü. Aile içinde ki sorunlar, durumlar insan yaşamını nasıl etlilediğine bir kez daha şahit oluyorsunuz.

Kitapları bu yüzden çok seviyorum. İnsan olmayı öğretiyor, insanları ve hayatı anlatıyor. Alain de Botton Görmek ve Farketmek  kitabında çok doğru bir tespitte bulunuyor;

“Kitapları başkaları yazmış olsalar da onlarda kendimizle ilgili bir şeyler buluruz, garip bir paradokstur bu. Kitaplar bize kendi hayatımızın fark edemediğimiz yönleriyle ilgili bir şeyler anlatır. Başka birinin kaleme aldığı kitaptaki sözcükler, kim olduğumuzu ve nasıl bir dünyada yaşadığımızı tüm derinliğiyle kavramamızı sağlar.”

                    Mevsimi geçmeden yaseminlerimi şöyle bir sergileyim. Kapıdan geçmek zorlaştı ama ben bunu çok seviyorum. Yaseminler böyle çok güzel ama o kadar çok dökülüyor ki. Aynı ev gibi bahçeyi de iki üç günde bir süpürüyorum. Ama gelen giden, sokaktan geçen herkes fotoğraf çektiriyor.

Tahrir Vazifeleri'nden not aldığım güzel söz var, hep paylaşırım;

“Haksızlık karşısında susmam ne kadar kötüyse; güzellik karşısında duyarsız kalmam da o kadar kötü olur.”

                         Haftasonu hadi çıkalım sahilde kahvaltı yapalım dedik. Kahvaltılıkları, termosu, simitleri alıp bisiklete atlayıp sahile indik. O gün hava kapalı ve biraz serindi ama o deniz havası öyle iyi geldi ki. Hem bisiklet sürmek, açık havada olmak, sabah ıssızlığı ve deniz havası dünyanın en güzel şeyi olsa gerek..

                                                 Akşam üzeri bizim mahalle..

''Savaşlar hepimizin oturma odalarında sükûnet içinde seyredilip dinlenen görüntü ve seslere çoktan dönüşmüş durumda.’ Başkalarının Acılarına Bakmak’ta böyle diyor Susan Sontag. Biz bu güzellikleri yaşarken, paylaşırken Gazze'de aylarca yaşanan vahşet, soykırım kafamın hep bir köşesinde. Yüreğim de bir sıkıntı..Nasıl bu halde bu insanlık, bu yüzyılda bu acımasızlık..

Annem akşam güneşini çekip paylaşmış bizimle geçen gün. Evinden güzel saatleri yakalayan benim güzel annem..

Geçen hafta Evil Does Not Exist filmini yazan Ekmekçi Kız bana Mubi'den bu filmi hediye etti. Sayesinde iki gün boyunca film seyrettim. Sıbyl yine bu platformda seyrettiğim filmdi ve idare eder seyredilebilir düzeydeydi bence. 

Neslihan Kültür'ün Köşebaşı Beklerim belgeseli bu hafta seyrettiklerimden. İnsana dair belgeselleri seviyorum. 

Kadın yönetmenlerin yaptıklarını daha çok seviyorum.

                                      Akrabalar günümüzde bu ayda bir kuzenimizde buluştuk..

Perşembe günü okulun yan bahçesinde ki amca gelin kiraz toplayın deyince hemen gittik. Okulda bir kek çırpıp kirazlı pasta yapıp tüm öğrenciler yedik.

              Bugün yazımı Turgenyev'in Babalar ve Oğullar romanından bir bölüm ile bitirmek istiyorum. ( Ben de bu romanı lise yıllarımda okumuştum, aklıma düştü tekrar okumak istiyorum. )

           Romanın zamanı 1859 Mayıs ayında başlar. Yirmi yaşlarında neşeli ve iyi huylu oğul Arkady üniversiteyi bitirdikten sonra babasının çiftliğine döner. Yanında büyük hayranlık duyduğu Bazarov adında bir tıp öğrencisi de vardır. Bazarov, Arkady’nin babasının ve amcasının aristokrat alışkanlıklarını küçümseyen, hiçbir şeye değer vermeyen, nihilist bir gençtir. Bazarov eskiye ait olan her şeyi gülünç bulur ve küçümser. Baba Nikolay ve amca Pavel, Arkady’nin arkadaşının davranışları karşısında kendilerini hakarete uğramış hissederler. Arkady’nin amcası, ilk andan itibaren Bazarov’un hiçbir şeye değer vermeyen tavrından hoşlanmaz. Başlangıçta amcasının bu tavrını yadırgayan Arkady zamanla amcasına hak verir:

“Amcama hak vermeye başlıyorum,” dedi Arkady, “sen Ruslar hakkında kesin olarak kötü düşünüyorsun.”

“Ne önemli bir şey! Rus insanının bir tek şeyi iyidir, kendisi hakkında kötü düşünür. Önemli olan, iki kere ikinin dört etmesi, geri kalan her şey saçma.”

“Doğa da mı saçma?” dedi Arkady, uzaklara, artık iyice tepeye çıkmış olan güneşle güzel ve yumuşak bir biçimde aydınlanan renk renk tarlalara dalgın bir şekilde bakarak.

“Senin anladığın anlamda doğa da saçma. Doğa bir mabet değil, bir atölyedir, insan da orada çalışan bir işçi.” Tam bu anda bir viyolonselin ağır sesleri evden ta onlara kadar geldi. Birisi Schubert’in “Bekleyiş”ini acemice de olsa şevkle çalıyordu ve tatlı bir melodi sanki bal dökülüyormuş gibi yavaş yavaş havaya yayılıyordu.

“Ne bu?” dedi Bazarov hayretle.

“Babam.”

“Baban viyolonsel mi çalıyor?”

“Evet.”

“Kaç yaşında baban?”

“Kırk dört.” Bazarov birden bir kahkaha attı.

“Ne gülüyorsun?”

“Bağışla! Kırk dört yaşında bir adam, pater familias, bilmem ne kazasında viyolonsel çalıyor!” Bazarov kahkahalarla gülmeye devam ediyordu; ancak üstadına karşı ne kadar büyük saygı duyarsa duysun Arkady’nin yüzünde bir tebessüm bile yoktu. 

(Babalar ve Oğullar, s. 63-64)

                              Ben bu yazıyı bugün Fatma Barbarosoğlu'un şurada ki yazısında okudum. Yazı başından sona çok iyi, okumanızı tavsiye ederim. 

                                    Herkese mutlu haftasonları !!