Bir Cuma Daha

                       Hangimiz karışık duygular içinde şu hayatı sürdürmüyoruz ki? Gün içinde bile inişli çıkışlı ruh halleri, temelde ki mizaçla birleşince hayata bakışınızı etkiliyor. İşe doğru sabah yola çıktığımda kafamda bir dolu düşünce, plan, endişe, umut yumağıyla yürüyorum. Hatta dışarıdan baktığımda başımın üzerinde kocaman bir düşünce balonu olduğunu görüyorum. Acaba her insanın başı üzerinde ki bu balonu görseydik hayat nasıl olurdu? 

Endişelerim daha çok kızım üzerine. Eskiden hastalık, ölüm endişelerimle hipokondrik bir hayatım vardı. Kendi kendime yendim çok şükür. Ama şimdi İstanbul'da okuyan kızıma dair yoğun endişeler içindeyim. Deprem ve buna hazır olmayan İstanbul gerçeği yüzünden uykularım kaçıyor. Acaba yurdunun sağlamlığı nasıl, odasında uzunca üç dolap vardı onlar duvara monteli mi? ( yurt sahibine sormalıyım arayıp ) Deprem olduğunda eğer binadan çıkarsa o sokak çok dar ve binalarla çevrili, ya o binalar yıkılmış olup yolu tıkarsa, hadi canını kurtardı ya bir şeyi mi unuttum deyip almaya geri dönerse? Bunlar bitiyor aklıma daha bir yıllık ehliyeti olan arkadaşının onları alıp idmana götürmesi geliyor. Kızım sakın binme desem de bindiğini, bineceğini biliyorum. Hadi al buradan! Ya da şu istanbul'da gece gündüz gezerken manyak birinin saldırısına uğrarsa.

                       Böyle endişeli olmak normal mi bilmiyorum. Fournier Otopsim kitabında doktora götürdüğü eşini arabada beklediğini, saatler geçmesine rağmen gelmediğini, o binadan her çıkanın ellerinde ki çantalarda aslında karısını kesip bunlara doldurup taşıdıklarını hayal eder ve büyük endişe içine girer. Endişelerin mantığa uygun tarafları olmaz ama olma ihtimalini de barındırır.

                       Sadece endişe değil, sorumluluk duygumda fazladır. Tabi çok salaş bir ülkede yaşadığınız için yıpranan siz olursunuz. Mesela sokağımızda  bulunan dış çöpün kapağını kökünden koparıp atmışlar, içini görüyoruz hep. Bunu gören çöpçüler, komşular görmezlikten geliyor, çare aramıyor. Hadi arayan ben oluyorum belediyeyi. Yine sokakta ki bisiklet tamircisi tüm pisliğiyle apartman altına yayılmış, demir parçaları, plastikler, tekerlekler dağ oluşturmuş etrafa yayılmış, bir ben mi görüyorum ve rahatsız oluyorum bu pisliği? Hadi yine belediyeyi arama işi! Etrafta kedi köpek besleyeceğiz diye yemedikleri tencere tencere yemekleri etrafa dökenlerle tartışan yine ben! Geçen gün karşı apartmanın ikinci katında oturan komşum neredeyse üç metre uzunluğunda ki balkon demirlerine her renk poşet asmış. Büyük ihtimalle kuşlar gelmesin diye yapıyor. İşin ilginç tarafı bu komşu yılda bir geliyor evine. Yapan kişi de oldukça zengin. Eşi pilot hatta, bir kaç evi var. Konuştuğunuzda oldukça düzgün insanlar. Görünce şok oldum, sıra sıra poşetler balkonda dalgalanıyor üstelik tam karşımda. Bina da şehrimizin en lükslerinden. Tam karşısında iki katlı evde 8 çocukla Urfalı bir aile oturuyor. Onlar zaten bahçeli evin tüm güzelliğini katledip kafalarına göre takılıyorlar. Bahçede her türlü atık eşya var. Sebze yetiştirceğiz diye her yere ağ gerdiler. Valla bıktım artık bu sefillikten. Belediye olarak izin olmaması lazım ama...

İnsan olmak hatta insanca yaşamak için çaba sarfediyorum. Çektiğim fotoğrflar kadar güzel değil buralar, ben sadece en kötü alanların güzel yerlerini kareme sokuyorum.

                   İnsanlar yokken çekiyorum çoğu kareyi. Daha temiz ve daha güzel ortalık. Sabah aydınlanma başladığında iş için yola çıkıyorum. Sonbahar artık her yerde kendini gösteriyor. Sahil kısmında 3 kattan fazla bina yapmak yasaktı 99 depreminden sonra. Bakın bu yeni yapılan bir bina. Nerede kurallar nerede o ders almışlığımız?

                        Şu küçücük ev ve bahçede gerçekten çok mutluyum. Haftasonu gelsin de oraya gidelim diye can atıyorum. Cuma günü yine ağaç alıp ektik. Odunları yığdığımız bir yer vardı, oradan taşıdık odunları çünkü o alana da bir nar ağacı ekmek istiyorum. Sonbaharda yaprakları sapsarı oluyor, çok seviyorum..Kenarda ceviz ağacı vardı, onu da baya bir kestik. Çünkü çevresinde ki ağaçları yaşatmıyormuş.

                   Taş sedirime minderleri koyup tüm günümü burada geçirdik. Haftasonu hava sıcaklığı 23 dereceydi.

                           Bahçemizin bu hafta ki mahsulleri. Yer elması ne kadar çok çıkmış. Hem çiğ olarak da yeniyor hem de yemeği yapılıyor. Videosunu çektim bu haftasonun, hatta yer elmasını pişirdim, son da link veririm seyredersiniz..

                    

                     Anneciğimde bizimleydi. Migrostan dışı pembe kabaklardan almıştık. Bu hafta onu kesip tatlı yaptık ama bizim Adapazarı kabağı gibi tatlı değil. Kendine has bir tadı var. Tohumlarını yaza sakladım, ekerim kısmet olursa. Artan kabakları da dondurucuya koydum çorba yaparım onlarla.

Nakış işi beni en dinlendiren hobilerden biri. 

                      Okulda unun yolculuğunu öğrenip biz de bir ekmek yaptık.

Arkadaşlarla buluştuk iş sonrası, nasıl iyi geliyor oturup sohbet etmek.

                           Bu hafta boyunca Fournier kitapları okudum. Daha önce ilk kez okuduğumda çok sevmiştim. İçten ve sade yazıyor, kolay okunuyor. Hepimizin bildiklerini anlatıyor, vay be böyle ünlü insanlar bile aynı şeyleri yaşıyor diyorsunuz. Bu dört kitabı da kolayca okundu bitti. Zaten toplasan bir kitap ederler, çok aralıklı yazılmış. 

Videomu seyretmek isteyenler