Ekşi Böğürtlenler

                      Nihayet Karl Ove okumaya başladım. Sevip sevmeyeceğimi bilmediğimden beşleme serisinin ilk kitabı Kavgam'ı aldım yalnızca. Daha elli sayfa okumadım ama ilk sayfalar beni içine çekti, tuğla gibi kitabı acaba nasıl okuyacağım telaşına düşmedim. Çünkü akıcı bir dille sizi kendine bağlıyor ve sayfalar elinizde eriyor. Kitabın ilk sayfalarında bir bölüm var,her insanın sorunu zaman nasılda çabuk geçiyor umutsuzluğuna değiniyor Karl Ove, size de hemen yazmak istiyorum.
                '' Tüm çocukluğumuz ve ilk gençlik yıllarımız, nesneler ve fenomenlerle aramıza doğru mesafeyi koymaya çalışmakla geçer. Okuruz, öğreniriz, tecrübe ederiz, düzeltiriz. Sonra bir gün öyle bir noktaya geliriz ki, tüm gerekli mesafeler konulmuş, tüm gerekli sistemler kurulmuştur. İşte o nokta da zaman daha hızlı akmaya başlar. Önüne hiç bir engel çıkmaz, herşey ayarlanmıştır, zaman hayatımızı kateder,  günler göz açıp kapayıncaya kadar devam eder, ne olduğunu anlamadan bakarız ki kırk ,elli, altmış yaşımıza basmışız... Anlam, birikim; birikim, zaman; zaman ise direnç gerektirir. ''
              Zamanın hızlıca akıp geçmesini, yaşın alıp başına gitmesini herkes sorun ediyor. Çocukken ya da gençken bunun farkında olmayışımızı sistem kurmaya çalışmakla geçen yıllara bağlıyor Karl Ove. Dün gece izlediğim belgesel Minimalizm de hayatımızın ne kadar çok kullanmadığımız eşyalarla çevrili olduğuna, hep daha fazlasını almaya yönelten bitmeyen ve devamlı beslenen iştahımıza dikkat çekiyordu. 

                        Bir şeyleri satın aldıkça çevremiz nesneler ile doluyor ve bunların esiri oluyoruz. Etrafımız doldukça ve kalabalık oldukça mutsuzlaşıyor, zamanın esiri daha fazla oluyoruz. Sonra da ne çabuk geçti bu hafta, ay, yıl diye sızlanıyoruz. Üzerimizden şu fazlalıkları bir atarsak zaman bizi hapsetmeyecek gibi geliyor. Çünkü şu maymun iştahımız kesilince, arzularımız azalınca zamanı yönetebiliriz sanırım. 
Her gün, yaşanmamış zamanın ilk parçası, bunun iyi kullanılması gerekiyor ama hayatımızda ki fazlalıklar buna izin vermiyor ne yazık ki. 
                   Gelelim şu kırmızı böğürtlenlere. Bugün yürürken karşıma çıktılar, daha olmamış ve ekşiler. Güneşte öyle güzeller ki görmelisiniz diye fotoğrafladım. Konuyla alakası yok ama burada olsun istedim. Böğürtlenleri böyle ekşi ekşi yemeyi çok severim, bir avuç toplayıp yoluma devam ettim. 
                   Hayat bu işte devam ediyor, bunlar bile geride kaldı...