Çocuğumu Yetiştirme Savaşım

                          Pelin'le  yaptığımız işler, çektiğimiz  fotoğraflar,  gittiğimiz yerler  herkese ' oh ne güzel ,tuzu  kuru '  dedirtse de  aslında bir  çocuk  yetiştirme de savaş halindeyiz. Savaşın  Pelin'le  olan  tarafı  var. Çocukların  doğuştan  getirdikleri  bir  doğaları var  ve  bu onların  gerçekten hayatlarını  etkiliyor. Her  anne-baba  olarak  evladımız  için en güzelini ,  en  iyisini  istiyoruz,  imkanlarımızı  sonuna  kadar  kullanıyoruz.  Bir  de  benim  gibi  mükemmelliyetçi   bir anneseniz işiniz  daha çok  zorlaşıyor ve yıpranan siz  oluyorsunuz.  Daha  doğmadan  hayallerimiz  vardı. Bebekken  eve kendimizi  kapatmayacak,  tıpkı  yabancılar  gibi  gezecektik. Ne yazık ki  olmadı;  ilk  gezimiz  2. yaşında oldu. Nedeni , Pelin  çok  hırçın, devamlı ağlayan , uykusuz bir  bebek oluşu.  Sonraki  yıllarda da  kesinlikle  yanımızda  oturmaz ,  ya  ben peşinden koşar,  ya  eşim  koşardı.  Hayallerimden  biri  de  bebekliğinden  itibaren  ona  kitap  okumaktı ama o  da  olmadı.  Ellerini  kulaklarına  koyarak  dinlemeyi  reddetti.
                    Her  anne  yapamadıklarını,  içinde  kalanları  çocuğu  üzerinde  gerçekleştirmek ister. Ben de  güzel  sanatlara  olan  ilgim  ama  kimsenin  bana  bu konuda  yardım  etmediği  için  yaşayamadıklarımı  kızıma  sağlamak istedim.  İçinde  bulunduğumuz  küçük  kasaba  imkanlarına  rağmen  bale,  müzik ,  resim  gibi  kanallara  yönelttim  .  Sonuç?   Tahmin ederseniz  ,  tam  tersi.  Her  seferinde  Pelin  istemedi  ve  devam ettirmedi.  Tamamen  farklı  bir  karakter olduğunu  kabul ediyorum ama  müzik, resim  vb.  gibi  etmenlerin  çocuk  gelişimindeki  önemine  inandığımdan  hep  bunların  olmasını   istedim.
Geçen  gün Enis  Batur kitaplarından  birini  okurken  şu  cümleye  rastladım  :  ''Bir  noktaya  kadar  ailenin kararları,  yaşam  ufku  ve  anlayışı  belirliyor  çocukların  geleceğini..'    Asıl  anlatmak istediğim şey  aile  kültürümüz ,  ufkumuzun tam tersi  bir  kişilik  geliştirmesi  çocuğumuzun.  Bunca  çabaya  rağmen  bu  sonucu  hakediyormuyum  diye soruyorum  kendime.  Aile  içinde  bırakın  küfürleri,  bir  'ulan'  lafını  bile söylemeyen bize  rağmen  kızım  küfür  ediyor,  her zaman  nazik konuşmayı, saygılı olmayı örneklememize rağmen,  oldukça  hoyrat  bu  konuda. Beni   en  şaşırtan şeyde  evde izlemediğimiz film ve dizileri  devamlı  seyretmek istemesi ..Kusura  bakmayın  şu an  kanallarımızdaki  dizilerin çocuğuma  küfürü,  kadının  aşağılanmasını,  aldatmanın  etrafında  dönen ilişkileri  özendirmesini istemiyorum.  Türk  filmlerinde ki  belden aşağı espirilere,  kıllı adamların görüntü  komedilerine,  küfür  dolu  konuşmalara  gülemiyorum.

               Bunca  şeyi  neden mi  yazdım?  Geçen  gün  kızıma  güzel  bir  film  bulduğumu  söyleyip filmi  seyrettirdim.  Film  gerçekten  çok  güzel .  Çocuklarınızla  sizi eski  günlere  götürecek.  Çünkü  çocukken  belki  pazar  sinema  kuşağıydı ,  bu  filmi  hatırlıyorum.

                                            

                    Gerçi  kızımında  çok  hoşuna  gitti  ama  sonunda  ''  Anne  biz de  neden  herkes  gibi  Recep İvedik  4  seyretmiyoruz ''  dedi.  Bunca  şey  yazdıktan  sonra  ne düşündüğümü  tahmin edersiniz.  Beni  tanıyanlar  büyük  tepki verdiğimi,  onu da  diğer  çocuklar   gibi  bırakıp bu  tür film  ve  dizileri  seyrettirmemi  savunuyorlar.  Bu  filmlerin  revaçta  olması,  insanların  bunları  talep etmesi  zaten  ortalamamızı  belirliyor.  Kendimi  akıntıya kürek çekiyor gibi  hissediyorum. Çünkü  savaşımın  bir de toplum boyutu  var. Okul  öncesi daha korunaklıyken okulla  birlikte çevreye  açılım  çoğaldı. Toplumumuz  malum. Arkadaşlarının  her yaptığı  doğru. Arkadaşları arabanın ön koltuğuna oturuyor , o  niye bunu  yapamıyor?  Arkadaşları her öğlen fast food  yerken o  niye  2 çeşit yemek  yiyor? Arkadaşları her gün cips, şeker, şu bu alrken o niye her zaman alamıyor? Arkadaşlarına internet her gün serbestken ona  neden  yalnızca haftasonu?  Arkadaşlarının artık cep telefonları var, hemde '' apple''  bizim ki  niye  ezik?  Arkadaşları  bakkala bile  arabayla giderken  biz neden  yürüyoruz?  Daha  bir  sürü vıdı vıdı.. Ona toplumumuzun yapısın  anlatamıyorum tabi ki. Savaştığınız   konularda azınlık olunca çocuğunuz doğrunun onların ki olduğunu  sanıyor  ve  bunda  diretiyor.
Yine E.Batur 'un  şöyle  serzenişini  çok  haklı  buluyorum :
''  Reşat  Nuri'nin   Anadolu  Notları'nı  çıktığı  yıldan  bu  yana 20  bin  kişi  okumuş mu?  Ferit Alnar'ın  Kanun  Konçertosunu  3  bin  kişi  dinlemiş mi?  Çıplak gözle  Çallı  tablosu  görmüş  10  bin kişi  var mı?  Nermi  Uygur'un  5 bin sınırını  aşmış  tek bir  kitabı?   Hollanda'daki  kültürel  verilerle  Türkiye'yi  değil  ,  İstanbul'un kini  karşılaştıracak olsak  yüzümüz  kızarmaz mı?  Yunanistan'la  ?

               Kendimize ve  imkanlarımıza  göre  sanatla  dolu bir  evde  yaşayan,  her  gece kitap  okuyan anne-babasını gören,  çıplak  gözle Miro,  Matisse,  Picasso, Monet,  Matisse  resimlerini  gören,  yaşıtlarına  göre bir çok  ülke ,  sergi,  müze,  opera,  tiyatro  gezen  kızımın  tercihinin  bu  yönde olması  beni  umutsuzluğa sevkediyor.
               Sizce  herkes gibi  herşeyi  oluruna mı  bırakmalı yoksa  savaşmalı  mıyım ??