Melankolik bana '' Melancholia''

    Theo  Kalifaties  ; 
                             ''   Ölümü  günde üç  kez düşünmelisiniz.  Böylece  mezarınızın  çevresi  güzel  kokar . ''   der.
    Ölüm  kadar   kafaya  takıp  bunalıma  girdiğim konulardan  biriyle  ilgili   bir  film  yapmış   Lars  Von Trier.. Ne  zamandır  seyredecektim dün  geceye  kısmetmiş.  Bir  de  üzerine  bir  söyleşi de  izledim,  değmeyin  bunalımıma...
                                Camus  geliyor  diğer taraftan aklıma.. Camus'nün  düşüncelerinin özünü  bilirsiniz ; tek gerçek olan ölüm karşısında insan yaşamının anlamsızlığıdır. Yaşamın anlamını bulmaya çalışan insan bilincinin sorularını yanıtsız bırakır. Buna karşılık ölüm, hayattaki tek gerçeklik olarak ortaya çıkar. Mantıksal sonuç, bir gün nasıl olsa yok olunacağına göre yaşamanın anlamsız olduğudur. Ancak Camus bu noktada durur ve yaşamın tüm anlamsızlığına rağmen yaşanması gerektiğine karar verir. İntihar  bir çözüm değildir. Ve Camus, ölüm karşısında umudu  da kabul etmez; Tanrıyı yadsır. Yadsımasının temelinde ölüm ve kötülük fikriyle Tanrı fikrinin bağdaşmaması vardır. Tanrı ve ölümden sonra başka bir yaşam olmadığına ve intihar da bir çözüm teşkil etmediğine göre insan yaşamaya devam etmelidir; ama nasıl? Bu noktada Yunan mitolojisinin trajik kahramanı Sisyphos karşımıza çıkar. Sisyphe, Tanrıları aldatmış ve onlar tarafından bir kayayı bir dağın tepesine çıkarmakla cezalandırılmıştır. Kaya dağın tepesine geldiğinde aşağı doğru yuvarlanır ve Sisyphos onu tekrar çıkarır. Bu durum bu şekilde devam edip gidecektir. Camus, Sisyphe'yi absurde bir kahraman olarak yorumlar. Ona göre Sisyphe'nin durumu hem trajiktir, hem de durumunda metafizik bir mutluluk vardır. O, Tanrılara başkaldırmış ve yazgısını (kayayı) sahiplenmiştir. Camus bundan dolayı mutlu bir Sisyphos hayal etmemiz gerektiğini söyler.

                                  


                             Filmde  de  iki  kardeş  var.  Justine  ve Claire...Dünyaya  çarpacak  bir  gezegenle  yaşamın  sona ermesinin  bilincinde  olmanın  iki kardeş  açısından  etkisi.. Bana , zaten  bu  bilince çarpışma olmadan da   sahip  olan  Camus' yü  hatırlattı.  Belki  farklı  biryerden  baktım  filme..
                           

                                



                             Dücane Cündioğlu’nun,  film  üzerine yaptığı bir programda  verdiği bilgilere göre Melankoli,  yüzyıllar boyunca kadınlara mahsus bir hastalık olarak kabul edilmiş. Melankoli, insan bedeninde bulunan dört sıvıdan biri olan kara safraya (Kara-Melan, Safra-Kholia) verilen isimdir  demekte...Farklı  bir  yorum  dinlemek isteyenlere  önerilir..


     
                      


                        Antichrist' i seyredin ilk önce derim. Antichrist  Tarkovski'ye  adanmıştı. .
            Aralarında ki fark, Tarkovski insana inanır, güvenir ..Lars ise  kötümserdir,  umut beklersiniz ama bu  film de olduğu  gibi sizi  hazin sonla  başbaşa  bırakır.
                       Filmin başlarında yer alan en etkileyici sahnelerden biri de ablası Claire ile arasında geçen tartışmanın akabinde Justine’nin tepkisidir.  Justine kızgınlıkla hemen ayağa kalkar ve kütüphane raflarında açılı halde duran sayfalarından Mondrian’ın neoplastisist çizgileri ile Maleviç’in modern çağı ve makinalaşmayı kutsayan Siyah Daire (1913), Beyaz Kare (1915) vb. suprematist resimlerinin göründüğü sanat kitaplarını kaldırarak, onların yerine, hızlıca Yaşlı Bruegel’in Jäeger im Schnee (1565) ve Das Schlaraffenland (1567), John Everett Millais’in The Woodsman’s Daughter (1851) ve Ophelia (1851-52), Caravaggio’nun ise Davide con la testa di Golia (1610) adlı resimlerinin bulunduğu kitapları koyar.


                                  


                    Belki  seyredince  fazla '' melankolik''   bulabilirsiniz  ama gerçekten  sizi  sarsan  bir  film..Benim  gibi  buna  yatkınsanız  etkisi  uzun  sürüyor.  Ya da  ben  bir  Lars  hayranıyım ,  bu yüzden...