BAKMALI İNSAN...

                       
                                  Vapur  beklerken, ne kadar ayaz olursa olsun hava , iskelelere  tıkılan, kalabalıkta, ağır bir sigara dumanını, ister istemez koklayarak zamanını öldüren insanlara şaşarım. Gün dediğimiz şey ne kadar kısa .On dakika , on beş dakika gibi bir zamanı  vapur beklemeye ayıran, on, on beş dakikasını bomboş geçip gitmesine  aldırmayan , zamanının ölüp  gitmesine nasıl katlanır.  Oysa  , insan her an bulabildiği  kadarıyla  yaşamalı.  Gelen geçen insanlara bakmalı.  Dükkanlara, vitrinlere bakmalı. Başını omuzlarının arasına kısarak m, bir şeye bakmadan, bir şeyi  görmeden dolaşmalı. Gidip  denize  bakmalı.  Ağaç , su, rüzgar bizi tadın, diye bağırıyorsa, doğrusu vapur beklerken de olsa, iskeleye tıkılmayı  anlamam..

                            ...Şimdi  bütün bunlar geçmiş  zamanlardı. Bütün bunlardan iki yıl sonra ben yine aynı meydanda ,  geciken bir vapuru beklerken, bütün geçmiş zamanlarımı, beni çıldırtan bu güzel  havayı, insanları,sandalları, karşıdaki telefon direğine tüneyenkuşları, şu bir kenara çekilmiş saman yüklü arabayı,uzaktan geçen deniz motorlarının tekdüze  sesini,  İstanbulu  ne  kadar seviyorum.  Bütün bunların  halinden, derdinden, neşesinden anlıyorum.  Yukarıda söyledim ya , sırasında, geciken bir  vapur da  , insanın hatıralarının içinde bir zaman  için avunmasına vesile oluyor da , neredeyse  adına  mutluluk diyeceğim bir  duygu içimizde  beliriveriyor.

            Sabahattin Kudret Aksal 'ın  Meydan adlı hikayesinden....