Cuma Şükür Günü

                   Çok şükürler olsun ki bir haftayı da iyilikle güzellikle ve sağlıkla geçirdik ve yeni bir cumaya geldik. Ocak ayının da ortasını getirdik arkadaşlar, kışın tam ortasındayız artık. Cumayı ben de iple çekiyorum, gelecek ve ben evimde dinleneceğim bir güzel diyorum ama işin aslı öyle değil. Sabırsızlıkla beklediğim cuma gecesi çok yorgun olup battaniye altında hasta gibi yatıyorum her seferinde. Sanki tüm haftanın yorgunluğu o saatlerine toplanıyor, kolumu kıpırtamıyorum. Kendime her gece ki gibi bir yorgunluk kahvesi yapıyorum, yudum yudum içtiğim o anlar nasıl güzel. 

                 Cumartesi günü de ekmek almak için sabah evden çıktığımda yolumu uzatayım , en uzak fırına gideyim diyorum. Kızım zaten geç yattığından uyuyordu. Dönünce kahvaltıyı hazırlar kaldırırım diye hesap yapıyorum kafamda. Eşim cumadan anne babsının evine gitti çünkü. Hafta sonu onlarla kalacak, ablası çünkü kızlarının yanına gitti. Artık onları yalnız bırakmak istemiyoruz çünkü çok yaşlandılar, kayınpederim geçen sene ölümlerden döndü biliyorsunuz.

            Fırına giderken yolumu sahilden geçirdim cumartesi sabahı. Saat on civarı olmasına rağmen kimsecikler yoktu etrafta. Sadece biri getirdiği ekmekleri martılara atıyordu. Tam o sırada vapurumuz da kalkıyordu. İçim nasıl huzurla doldu anlatamam. Kalkar kalkmaz kahvaltı yapmayı sevmiyorum zaten bu yürüyüş çok iyi geldi.

                   Eve çıkarken bahçemde ki minik portakal ağacımı gördüm üzerinde ki tek meyvesiyle. Bu sene sadece bir portakal oldu ağaçta. Onu da uzun süre ağaçta bekletmiştim ama artık bir kek yapma zamanı geldi diyerek kopardım ve eve çıkardım.

Sonuç işte böyle !

                  Ocak ayında açan sukulentlerim coştular bu günlerde. Balkon demiri boyunca duruyorlar her mevsim yeşil yeşil.

                 Akşamına kekimi de alıp kayınpederime gittim. Geçen sene solunum cihazına bağlı geçen o zor aylardan sonra artık iyileşmiş durumda. Ama onun yaşama azmini hep örnek gösteririm. Çok çalışkandır, yemeyi içmeyi, okumayı, her vakit camiye gitmeyi sever. Artık dışarıya çıkamıyor çünkü kalbi olduğundan çok yoruluyor ama bir makineye bağlı olmadan, kimseye de muhtaç olmadan yaşıyor ya , çok çok şükürler olsun Allahıma.

Allah herkese böyle yaşlanmayı nasip etsin, sağlıklı bir bdeb ve zihinle eşinle başbaşa bir camın önünde.

Akşamına çayları demleyip sohbetler ettik. Kaç yıllık evlide olsa bu eşler birbiriyle didişmeyi bırakmıyor galiba. Hala anlaşamadıkları, ters düşüp birbirine kızdıkları şeyler var. İnsani bir durum bu işte, kaçınılmaz.

Pazartesi ile birlikte erken saatlerde okula doğru yola çıktık.

Okulda kurabiyeler yaptık.

                          Hatta portakal suyu da sıktık yanında. Bir ara Ceren'de yazmıştı ,okulda portakal suyu sıkıp çocuklara versem mi diye. Böylece denemiş oldum ama o gün çok yoruldum çünkü yanımda yardımcı yok ve 9 çocuk için dolu portakal sıkıyorsunuz ve sonrasında da her yer batıyor.

Bu hafta iki Cihan Aktaş Kitabı okudum ..

Çarşamba ile birlikte köyümüze kar yağdı.

Sınıfımıza giden yol.

Sabah okula gelen çocukları karşılamamız.

Karla birlikte sabah çayı..

Sınıfımıza odun getiren hizmetlimizin çizmelerine bayıldım..

Çocukları dışarı çıkaramasak da kar oynamalarına engel değil bu.

Okul sonrası köy yollarında yürüyüş..

Benim sınıfın karşıdan görünüşü..

Tabi ki hayat hep zor, hep kötülükler dönüyor dünya da. Ama iyilik de var ve bunun peşinde olmalıyız. Yaşadığımız sürece umutlu olmalı, iyiliğe çalışmalı, ne olursa olsun bezmemeliyiz. Yağan bir karla her yıl en baştan seviniyoruz ,hayattan neşe alıyoruz ne güzel!

Knut Hamsun’un ‘Göçebe’sinden  birkaç satır:

 “Evet herkesin iyi, güzel saatleri olur. Bir tutuklu, arabada darağacına götürülmektedir, oturduğu tahtanın çivisi bir yerine batarsa hafif yana çekilir, şimdi daha rahattır.”

Yaşam sürdüğü sürece umut bizle!

Mutlu Cumalar !