Psikologlar ve Bizler

                                                      Geçen gün  İstanbul'da yaşayan bir arkadaşımla uzun süren bir konuşma yaptık telefonda. Otuzlu yaşların başında ve bir kaç yıldır yakasına yapışmış panik bozukluk ile yaşıyor, ara ara da ataklar yaşıyor. İlaç tedavisi ayrıca bir yıldır da psikolog ile seanslar yapıyor. Benim de geçmişte benzer şikayetlerim olduğundan konuya yabancı değilim. İnsanların benzer üzüntüleri ,hastalıkları yaşayıp birbirine dert yanması, paylaşması bir derece işe yarıyor ve hatta bazen iyi geliyor. En son psikoloğuna gittiğinde seansların bir  işe yaramadığını uygun bir dille söylemiş. O saniyeden sonra da psikologun tavırları değişmiş ve sertleşmiş. Kız da bir daha gitmeyeceğini söyledi bana.

Şimdi blog arkadaşlarımdan Ceren bana kızacak ama psikologların tedavi ettiği insan da görmedim. Ben de zaman zaman gittim ama sürdürmedim. Başta sorun maddi tabi ki. Çünkü seansların işe yaraması için uzun bir süreye gerek var. Her hafta gitsek maaşın yarısı. İnsanoğlu bir de aceleci. Bir umut koşa koşa gidiyorsun sanki oradan çıktığında her şey aydınlanacakmış gibi geliyor ama olmuyor tabi ki doğal olarak. Benim görüştüğüm psikologların küçük bir tutumu , düşüncesi ile onlardan kopmam anında olmuştur. Devamlı dinler modda olup sizi konuşturmaları, arada bir şey yakalayıp heyecanla not almaları, mutlaka okunması gereken kişisel kitap önermeleri, sonra ki derse ödevler vermeleri ( hele şunu şunu yaz deyince iyice kopuyorum), hobi edinmelisin şunu şunu yapmalısın diye bir çok klişeyi sıralamaları, bilmiyorum işte bütün bunlar hep beni uzaklaştırdı ve inancımı kaybettim. 

Hem Yalom'un tüm kitaplarını okuduğumda gördüm; ona gelen danışanlar da yıllarca seanslara devam ediyorlar da ancak bir nebze işler çözülüyor. 

                              Sonuçta kaygı bozukluğumu aza indirdim ama kendi çabalarımla. Öyle uzun uzun terapi almadım. Hele gençlere rastlarsam koşa koşa çıktım odadan. Okuduğum kitapta Kemal Sayar bile itiraf ediyor; terapist aile kurmuş olmalı, çocuğu varsa hatta artı puan. Annem babam ölünce bana gelen danışanlarımın acısını daha iyi kavradım diyor. Psikolog dediğin yaş almalı, tecrübesi olmalı hatta bazı insanlar cinsiyetini bile  seçiyor. Okuduğum kitaplarla, telkinlerle , inançla , hobilerle , işler güçlerle, kendimi adadığım küçük şeylerle kendimi tedavi ettim. Arkadaşım daha yolun başında, yavaş yavaş o da bununla baş  edecek.  

                      Şu sıralar izlediğim dizide de bir çok sağaltıcı nokta buluyorum kendim için. İn Treatment  dizisinde insan ilişkileri, gelen danışmanların kişisel özellikleri ve sorunları , psikolog rolünde ki adamın yılların tecrübesine rağmen acizliği, doktor hasta ilişkisinde ki özel alanın sınırları gibi bir çok konuyu ilgiyle izliyorum. Zaten yarım saat sürüyor, minik dozlarda hap sanki.

                            Konuya ilgisi olanlara öneriyorum diziyi..