Birşey Gelmiyor Elimden *

                   Ah blogger arkadaşlarım, ilk zamanlarda ne güzeldi ortam. Yeni yeni çıkmıştı bloglar ortaya, her ilgisi olan birşeyler yazıp çiziyordu. Yeni bloglar açılıyordu, takipçimiz olsun, gün geçtikçe çoğalsın, çok okunmak istiyorduk. Zevkle takip ettiğim bloglar çoktu. Peki ya şimdi? Bloglar bitmek üzere. Benim gibi uzun zamandır yazan az. Neredeyse son yazısını bir yıl önce yazan çok sevdiğim blogçular var. Çok üzülüyorum, onlar hep yazsın istiyorum aslında. Devam edenler de var. Onlarda artık ya yazmazsa diye ödüm kopuyor.Bazen hayal kuruyorum uzuuun  yıllar yazıp beraber yaşlandığımızı. Artık insanlar uzun şeyler okumak istemiyor. İnstagramda bile bir fotoğrafa bakma süresi 3 saniyeymiş, yazılar hiç okunmuyormuş. Bir taraftan herşeyin ne kadar kolay tüketildiğinden şikayet ederken biz de bu çarka kapılıyoruz. Çaba harcamıyoruz..Neyse biraz ordan burdan birşeyler yazarak devam etmek istiyorum..
                    Geçenlerde  okuduğum kitapta geçiyordu Feriha Tevfik. Bilen, duyan var mıdır ama ben ilk duymuştum. Sene 1929.. Türkiye de ilk güzellik yarışması düzenleniyor ve Feriha Tevfik 13 yaşında katılıyor yarışmaya.Ve Türkiye'nin ilk güzellik kraliçesi oluyor. Yıllar sonra 1938 yılında Amerika elçiliğinden haber geliyor, bu sefer orada ki yarışmaya çağrılıyor. Haftalar süren gemi yolculuğuna çıkıyor. Oraya varınca yarışma öncesi zenginler tarafından kaçırılmak isteniyor.

                                  

                    Çok ilginç geldi hayatı, belki o yıllarda bunu başarmış olduğundan. Otobiyografiler hep ilgimi çekmiştir. Bir de sonlarını okumak bunca yazar, sanatçı,müzisyenin, canım iyice sıkılıyor. Neler yaşanmış, ne hayatlar olmuş ve kaçınılmaz sonla bir anda yok olması herşeyin kendime döndürüyor , daha da karamsar oluyorum. Ya da her kitapta, her film de beni dibe sürükleyecek şeyler bulmam asıl sorun.
                   Yaz geldi geçti. Planladığım bir çok şeyi yapamadım tabi ki. Ne çok film seyrebildim, ne taş boyayabildim, ne daha çok bisiklet sürebildim. İnsan çalışırken daha çok şey yapıyor sanki. Planladığımız gezilerimizi yaptık gerçi. Şimdi yapılacak olanların hayalini kurma zamanı.
                  Sonbaharın gelmesiyle örgü işine el attım. Sonbahar renklerinde küçük bir battaniye örüyorum. Ne zaman biter Allah bilir ama örme işi rahatlatıcı gerçekten. Yarım saatte olsa ilaç gibi.

Okullar da açıldı, yeni öğrencilerim yeni çocuklar sınıfımı doldurdu. Takip edenler bilir köy okulunda anasınıfı öğretmeniyim. Başlagıçta ellerine boya verdiğmde bir iki karalamayı geçmeyen resimlerinde son durum bu yani iki ayda. Bence her çocukta potansiyel var biraz üzerine düşmek gerek. Gerçek sosyal ve sanat yönlerini ağır ders programları ortaya çıkarma da engel. Zevkle yapılan resimler beni de mutlu ediyor. Aslında resim öğretmeni olmalıymışım ama yetenekte yok ki. 

Kasım ortalarına gelmemize rağmen hava ılık ve yağışsız. Her gün tadını çıkarmaya çalışıyorum. En azından iş çıkışı sahilden yürüyerek eve dönüyorum. En güzel aylardan birindeyiz çünkü etraf turuncu ve tonlarına bezenmiş durumda. Cebimize sakladığımız mutluluk kareleri bunlar İlhan Berk'in dediği gibi;

''  Belki bir gün lazım olur diye ;

Kıyıya köşeye biraz mutluluk saklamalıydık''

                   Benim için mutlu anların kıymetlilerinden biri de dostlarla geçirilen zaman. Her yaştanız, hatta en yaşlısıyım ben. Ee gençlerle olmak lazım :)   Geçen hafta sonbahar partisi yaptık kendimizce. Koyduk bunu da cebe..

Evimiz, evlerimiz ne de olsa huzur varsa sığınaklarımız. Gerçi bizde ki ergen yüzünden sık sık tartışma çıkıyor, bağrış çağrış oluyor ama inşallah bunlarda geçecek. İşte köşem, ellemesinler beni fazla sorun çıkarmam aslında. 

* Evim bildim seni,

geçmişim ve geleceğim.

Oralarda bir yerdeyken sen ve güzel ihtimalken,

Bir şey gelmiyor elimden ..

Ali Lidar