Güneşli ve Huzurlu

                               

                               Haftalardır  beklediğimiz  güneş yüzünü  gösterdi  nihayet. Ne kadar çok  ihtiyacımız varmış meğer. Kapalı ve soğuk  havalar bu yıl uzun sürdü. Depresyonumu  tetikledi,  canımın  sıkkın  olduğu uzun  günler oldu.  Şu güneş  ışınlarının  ne  büyük  iyileştirici  gücü var. Sabah  daha erken kalktım.  İşe gitmeden  deniz kenarında biraz yürüyüş  yapıp  nefes almak istedim. Sanki gri ve soğuk  günler de  boğazımı  sıkan bir el vardı ama bir an da  ciğerlerimin en ucuna  kadar  nefes alır oldum.

                Geçen  gece   izlediğim siyah  - beyaz film de   (  Brief  Encounter )  kadın güneşi görünce şöyle  diyordu :  '' Güzel  bir ikindiydi, temiz  havada olmak ferahlatıcıydı. Bence sürekli sıcak, güneşli bir iklimde yaşasaydık , hepimiz  çok farklı davranırdık. Bu kadar içine kapanık, utangaç ve  geçimsiz olmazdık. ''

En  sevdiğimi  çay  bahçesinde  en sevdiğim  masaya  oturdum.  Etrafımda  daha  çok  yaşlı amcalar  var.  Onlar da  benim  gibi   sırtlarını  güneşe  vermişler  ne güzel !  Ruhen  aynı  saftayız. Z aten yaşadığım yer  bir  kasaba,  bol bol emekli var. Ama ben bunu  çok seviyorum zaten. Ahmet Hamdi  şöyle der ya  ''  Taşra  oturup  bekleme yeridir .''   Ne  kadar  doğrudur. Keşke  benim de işe  gitme  gibi  bir derdim olmasaydı,  ben de  oturan  emekli olsaydım ...

Biraz  sonra  yanıma  bir  kedi  geldi,  biliyorsunuz  fazla  sevmem onları  ama  baktık uzun süre  birbirimize. 

                              Geçen gün  okuduğum  Ziya  Saba  mısraları  zihnimde.  Ne   güzeller  :

                                              Nefes almak, içten içe, derin derin,
                                              Taze, ılık, serin,
                                              Duymak havayı bağrında.

                                              Nefes almak, her sabah uyanık.
                                              Ağaran güne penceren açık.
                                              Bir ağaç gölgesinde, bir su kenarında.

İşte  benim  mekan.  Sık  sık  gelirim,  biraz  çay  içer,  biraz  denizi  seyrederim. En güzel  mevsim  burada  oturup  keyif yapmanın. Yazın  çok  sıcak  oluyor,  çok erken saatlerde  gelmek  lazım. Öyle çok dertleri  var ki şu insanoğlunun,  kendimize  birşey olmasa  bile yakın , eş-dostun üzücü bir  haberini  alınca bu  bizi de etkiliyor. Hayatın bu kısa molalarından zevk almaktan başka seçeneğimiz yok bence. 

Yalnız  başına gidip  bir yerlerde saatlerce oturanlardanım. Birşeyler  yapmak için başkalarına fazla ihtiyaç duymam. Ama  arkadaşlarımla da  oturmak başka bir zevk..

"Kalabalık beni sahiden sıktı. Ben iki de bir de böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil… İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz. Kış günü sokağa atılmış bir kedi gibi kendimi zavallı hissediyorum."
                              Yazıma  Sabahattin Ali'nin  bu  güzel  paragrafıyla  devam etmek  isterim. Nasıl büyük  bir  yazar, okumayan varsa  büyük kayıp..

Evde  de  şu sıralar  durum  böyle.  Ben de başladım şu  örgü işine. Artık  baya bir  düzgün yapabiliyorum. Bu da  başka  bir  terapi..

Okumalarım  hızla  devam ediyor.  Şu  sıralar  başka bir kitap okuyorum ama hep diyorum Peyami Safa,  seni  ne kadar geç  keşfetmişim. Muhteşem kitaplarından biri de bu. Bu  haftamızın da  bol güneşli,  kitaplı  ve  huzurlu  geçmesi  dileğiyle..