Bugün Cuma

Akan suyu severim ben
Işıldayan karı severim
Bir yeşil yaprak
Bir telli böcek
Yeşeren tohum
Güneşte görsem
Sevinç doldurur içime
Bir günü
Güzel bir günü

Güneşli bir günü
Hiçbir şeye değişmem

Necati Cumalı'nın bu şiirini çok severim. Bu haftasonu tam böyleydi duygularım. Güneşliydi, yapraklar yeşildi, kuşlar ötüyordu, bezelyelerim yeşermişti bahçede. Kulübemizde şubat ayında yalancı baharı yaşıyorduk.Cumartesi biraz çalışalım dedik, odun kırdık, taşıdık, biraz ot yolduk ve çokca yorulduk. 

Güne güzel ve keyifli bir kahvaltıyla başlayıp ara da çay kahve molası yaptık. Aslında böyle yaşamda çok güzelmiş, bende emekli olsam şu yavaş yaşamın içinde bir kaç yıl yaşasak mı diye hayal kurduk. 

 
                                  Zihin yorgunluğuna, hayat telaşına, dünya kötülüklerine ilaç bedenen çalışmak ve yorulmak gibi geliyor bana. Kulübenin işleri çok, az bir toprak da olsa işler çok ama yavaş yavaş bunları yapmayı seviyoruz. Odunları yerleştirmek, sobaya ince odun hazırlamak, taşımak neredeyse yarım günümüzü aldı. Arada çay-kahve molasının tadı birşey de yok. Haftasonu hiç bitmesin istiyoruz.

Peygamberimizin '' Allahım hayretimi arttır.'' diye dua ettiğini okumuşum yanlış hatırlamıyorsam. Bu hadisi her zaman düşünürüm ne demektir, niye böyle dua etmiştir diye. Doğadayken bunun önemini az biraz seziyorum. İnsan nereye baksa hayran oluyor, içi saf bir mutlulukla doluyor, minnet duyma, şükretme ihtiyacında oluyor. Hayret belki bu duyguların tamamı. Yaradan karşısında ki aczini hissetmesi..

Şubat ayının olmayan soğukları bizi kaygılandırsa da bahar gibi havayı kaçırmıyoruz. Odunları kırmaya başlamadan oturacağım köşemi de hazırlıyorum.

                  

                Bu hafta ki kitabım Anka. Sadık Yalsızuçanlar'ın dilini, kurgusunu sevmiştim diğer kitaplarını okurken. Sevgili Zeynep hediye etmiş, okunmak üzere duruyordu ve işte bu hafta sırası gelmişti.

   Paul Auster'in son kitabı Baumgartner’den sonra babasının ölümünü anlattığı Yalnızlığın Keşfi'ni kitaplığımdan bularak tekrar okudum. Yazarın 1982 yılında babasının ölümü üzerine yazdığı kitabı bir zamanlar sanırım üniversite yıllarında okumuştum ama aklımda kalan bir tarafı yoktu. Yaş ilerledikçe okunan kitapların mahiyeti çok değişiyor. 

                “Sevdiğimiz zaman, aşk o kadar büyüktür ki bir bütün olarak içimize sığmaz; sevdiğimiz insana doğru yayılır, onda kendisini durduran, başlangıç noktasına geri dönmeye zorlayan bir yüzey bulur; işte karşımızdakinin hisleri dediğimiz şey, kendi sevgimizin çarpıp geri dönüşüdür; bizi gidişten daha fazla etkilemesinin, büyülemesinin sebebiyse, kendimizden çıktığını fark etmeyişimizdir.”

                 Proust ne güzel anlatmış aşkı, sevgiyi. Ne verirsek insanlara, çocuklara fazlasıyla bize döneceğine inananlardanım. Sevgi eksikliğinin çok tehlikeli olduğunu, kötülükleri doğurduğunu görüyoruz dünya da, çevremizde.

         Hafta içi çıkılan yollar, sokaklar.. Kendini tekrar eden hayat ama şikayet etmiyorum. Tüm rutin hayatımı seviyorum, fazlasını istemiyorum çünkü bunları yapacak güce, sağlığa sahibim çok şükür. Sabahın sekizinde otogarda bir banka oturup kitabımı okumayı, 3-4 sayfa okuyunca mutlu olmayı, az sonra köye gitmeyi, öğrencilerimle olmayı seviyorum.

                      Baksanıza şu minik ellere. Bu hafta sarı haftası yapalım dedim. Hadi çocuklar arı resmi yapalım, şöyle tombul ,sarı sarı arılar iyi olmaz mı? Ama ben yapamam ki lafları havada uçuştu ama bakar mısınız şu resimlere..

                                                Sarı da giyindik, limonata kurabiye yaptık. Öyle çok sevdiler ki haftaya tekrar edeceğiz kısmetse. 

                                     Velilerimizle de geçen ay kitap okuma etkinliğine başladık. Mustafa Kutlu kitaplarından birini ilk kez okudular anneler. Anlamını bilmediğiniz kelimeleri de not alın demiştim, onu da yapanlar olmuş, kitabı beğenen beğenmeyen de vardı ama en azından böyle bir etkinlikte birleşmemiz önemliydi. 

Bu hafta annemden iki fotoğraf var. Penceresinden hem sabah hem de akşam manzarası..

Annelerimiz ve babalarımıza yeteri kadar önem göstermediğimizi görüyorum hayatta. Bu yaşıma kadar ben de böyleydim ama son yıllarda kıymetleri çok arttı. Belki yaşla birlikte belki anne olmamdan dolayı bu hassasiyet oluştu. Kuranı Kerim zaten bunu bildirmiş, bir bakın şu ayete;

''Biz insanoğluna, ana babasına güzelce itaat etmesini ve onlara her zaman iyi davranmasını emrettik. Fakat annenin yeri bambaşkadır. Çünkü annesi onu nice zahmetlerle dokuz ay boyunca karnında taşır ve nice zahmetlerle dünyaya getirir. Öyle ki, çocuğun anne karnında taşınması ve sütten kesilmesi, tam otuz ay sürer. Nihâyet çocuk olgunluk çağına erişip kırk yaşına varınca, “Ey Rabb’im!” diye yalvarır, “Bana ve anne. babama verdiğin nîmetlere gereğince şükretmeyi ve hoşnut olacağın güzel ve yararlı davranışlar yapmayı bana nasip eyle! Bana da hayırlı bir nesil bağışla! İşte ben, günahlarımdan tövbe edip Sana yöneldim ve hiç kuşkusuz ben, yalnızca Sana boyun eğen bir kimseyim!”

Ne güzel bir de dua var bu ayette...

Hafta içi sadece bir arkadaşımla buluşup sohbet edebildim. Çok sevdiğim değer verdiğim arkadaşıma buradan selamlar :)

Hadi şöyle bitirelim. Payot İrade Terbiyesi'nde sayfa 101 de şöyle diyor;

''Kargaşadan uzak durmak, tefekkür etmek, içimizi dinlemek, faydası olacak kitaplar okumak, notlarımızı tekrar tekrar okumak ve hangi davranışın nasıl bir tehlike yaratabileceğini somut olarak derinlemesine düşünmek...

Hayırlı cumalar!