Uyuyan Adam İzinde

                                '' Çalar saatin çalıyor ama kılını kıpırdatmıyorsun, yatağından çıkmıyorsun, tekrar kapatıyorsun gözlerini.Önceden düşündüğün eylem değil hatta eylem bile değil  eylem yoksunluğu. '' 
Diye başlamıştı geçen gece seyrettiğim film. Okumadığım George Perec kitaplarından biri Uyuyan Adam .  Aynı isimle bir de hiç diyalog olmayan , tek kişilik oyuncusunun olduğu filmi çekilmiş. Seyrettikçe koşturup duran, buna rağmen bir şeye yetişemeyen kendimle özdeşleştiriyorum. İlgimi çekiyor 25 yaşında ki bu adamın bir oda da oturup düşünmesi. Kendini hamamböceği olarak bulan bir insan çaresizliği gibi. Yatağında oturuyor, her sabah kalkti[i gibi neskafesini yapıyor,  “dingin bir kayıtsızlık içinde; duyarsız değil yansız; adsız dünyanın efendisine” doğru değişimi başlıyor düşündükçe. Dış dünyayı yorumluyor, kendisine rağmen geçip giden zamanı irdeliyor. 
                           ''Notları okuyor, kâğıtları buruşturup top yapıyorsun. Sana randevular veriyorlar ama sen gitmiyorsun. Kollarını ensende birleştirip, dizlerini büküp, dar sedirinin üzerinde uzanmış yatıyorsun. Tavana bakıyor, tavanda çatlaklar, kabarmalar, lekeler, süsler olduğunu keşfediyorsun. Ne kimseyi görme, ne de konuşma, düşünme, dışarı çıkma, yerinden kımıldama isteği duyuyorsun.''
                         Bir gün herşeyi umursamadan, korkmadan tüm cesaretimle dünyaya nanik yapıp böyle olmak istiyorum. Verdiğim randevulara gitmemek, çalan saati kapatmak, işe gitmemek, arayan telefona bakmamak, kimseyle görüşmemek. Yatağımda oturup bu değişimde olmak ..

                           


                    Bunu hayal ederken bile sonuçları düşünüyorum. Belki üç dört kişi telaşa düşer, iki üç gün evime gelip giden olur, sonra bıkarlar ve aramaz olurlar diyorum içimden. Yine bağlıyım birşeylere ne kötü..

                 ''Dostların bıktı artık, kapını çalmıyorlar. Onlarla karşılaşabileceğin sokaklarda pek yürümüyorsun artık. Sorulardan, rastlantı eseri karşına çıkan birinin bakışlarından kaçıyor, sana ısmarlamak istediği birayı ya da kahveyi kabul etmiyorsun. Sadece gece ve odan, üstüne uzandığın dar sedir, her an yeniden keşfettiğin tavan seni koruyor; geceleyin, Grands Boulevards'ın kalabalığı ortasında tek başınayken, gürültülerden ve ışıklardan, hareketten, unutuştan zaman zaman adeta mutlu oluyorsun. Biriyle konuşmaya, bir şey istemeye ihtiyacın yok.''
                    Bu derece hayattan kopmak nasıl olur diye düşünmek hoşuma gidiyor. Hep söylerim hayatta bir çok şey yaparım; gezerim , dolaşırım, hobilerim, iş hayatı, evlilik, koşturma koşturma.. Bir tarafım her zaman herşeyi sona erdirmeyi özler aslında. Belki bu yüzden bunu anlatan filmler, kitaplar, yazılar, böyle yaşayan insanlar ilgimi çekiyor. Uyuyan Adam'da ki o çocuğun  yatağında oturup saatlerce düşünmesi duyduğum özlemi, merakımı arttırıyor. Perec'in ilk kitabıymış alıp okumalı..