Sürüklenirken Hayatta

                           Javier Marias'ın Tüm Ruhlar kitabında bazı insanların çocukluklarından itibaren iniş duygusuna sahip olduklarını yazar. İniş durumunun ne olduğunu kitabı okudukça anlarsınız. Bir tür ölüme aşina olmak, ne türlü yaşarsa yaşasın içinde ölüm bilincini ve gerçeğini taşımak olduğunu farkedersiniz. Kendim için uzun uzun düşündüm bu duyguyu. Sanki bu töz hep içimdeydi, çocukken anlam veremesem de bu duygum gençlikte yaşam sevincinin onu bastırmasıyla gizil duruma geçmiş, bazı zaman dilimlerinde depreşmiş,son zamanlarda bariz ortaya çıkmış durumda. Erken mi yaşlandım bu yüzden bilmiyorum çünkü belki de 70li yaşlarda edineceğim tecrübeyi şimdi sırtıma almış gibi hissediyorum. Gökhan Özcan'ın yaşlılıkla ilgili sözlerini çok anlamlı buluyorum bu yüzden.       

      '' Tam aksine, her hareketlerinde bir duruluk, kabullenmeşlik, yüzlerinde, ifadelerinde bir teslim olmuşluk var. Bir şeyin peşinde koşuyor değiller hiç. Bu sadece fiziksel kısıtlılıkları ile ilgili bir şey değil; bundan çok daha fazla, daha genç olanların hayata dair beklentilerinden doğan dalgaların artık onların kıyılarına vurmuyor olmasıyla ilgili bir şey... Yaşamak, uzunca sayılabilecek şekilde ömür sürmek bazı şeylerin boşunalığını öğretiyor insana. Onlar, dünyanın kargaşasından uzak bu dinlenme yerlerinde, hayatlarının son randevusuna erkenden gelmiş gibi telaşsızca bir kenarda oturup bekliyor gibiler. Geç kalabilecekleri herhangi bir yerleri kalmamış sanki hiçbirinin. Bu hali tecrübe etmeyenlere ürkütücü, korkutucu, rahatsız edici gelebilir belki bu manzara. '''

             Aynı bu ruh hali içindeyim. Dışarıdan bakmaya başladım her şeye.  Hayatta ki günü kurtaran ama uzun vade de bir şey etmeyen çabaların değersizliğini anladım, herkesin en bilen, en haklı, en adil olduğu bu dünyaya yalnızca dışarıdan bakıyorum varsın onlar bilsin her şeyi diyorum. böyle olmanın boşunalığını bir ben mi görüyorum, bir ben mi farkındayım diye sorular hep benle. Belki yazarın dediği o duygu yüzünden. Her yaş bizimleydi, zamanla daha yoğunlaştı. Zamanla tepkisiz kalmayı öğrendim, yaşamın kıyısında oturup yalnızca seyreden yaşlılar gibi..