Kokular

                        Öylesine harika bir kitap okuyorum ki bitmesin diye gece yatmadan öncesine ayırdım bu özel anları. Her gece iki pasaj. Philippe Claudel  otobiyografisini yazarken bilmediğimiz bir türden yararlanıyor. Çocukluğunu kokular üzerinden izini sürüyor.Hepimizin özel koku anıları yok mudur aslında ? Bizi yıllar öncesine götüren, içimizi sızlatan, koca bir yara açıp her duyumsamamızda tekrar kabuğu deşilen geçmişe ait kokular değil midir ? Çoktan unuttuğumuz mutfaktan gelen bir yemeğin kokusu, bir kazağın kokusu, evin bir odasına ait koku, küf kokusu, puro, güneş kremi kokusu..
Her okuduğum bölümde ki kokular belki benim kokularım değil ama yine de yazarın hissettiği, yıllar içinde kaybettiği kokuları öylesine içten hissettim ki. Bazı kitaplar içinize işler işte böyle oldu benim için '' KOKULAR ''  kitabı.
                          Yazar bir bölümde amcasının çalışırken giydiği, üzeri boya dolu kazağını saklıyor evinde. Ona ait kokuyu ve duyguları öyle güzel anlatmış ki  :  ''  Babamdan daha yumuşak daha komik olan amcama bu kazak sayesinde yeniden kavuşuyorum. Onun yasını tutmak, ölümün gözlerine bir avuç yaşam fırlatıp atmak olur. Böylece bir anlığına kör olacağını biliyoruz, ama bu bize iyi gelecek  ve biz yola devam edebileceğiz.  bir gün kazağı burnuma yaklaştırdığımda hiç bir şey bulamadım. Herşeyden arınmıştı. Amcam kazağı terketmişti. Artık ruhsuz ve hatırasız , eski püskü bir giysiydi sadece. Ama yine de onu saklıyorum.Hep yukarı da , göğe yakın bir yerde , çatı katındaki dolapta...''

Geçmişteki kokuların bizi ezen yanı gibi şimdi ki kokuların hayata bağlayan yönü ne kadar çelişkili olsa da hayat bu işte diyorum. Bahar kokusu, deniz, iyot, tuz kokusu, fırın yanından geçerken gelen mis gibi ekmek kokusu, kafelerden süzülen kahve kokusu ne kadar gerçektir değil mi ?

Yalnızca kokuları temel alarak çocukluğuna giden yazarın bu kitabını herkese tavsiye ederim..