BİR FİLM BİR KİTAP

                      YABAN  ÇİLEKLERİ

                        
                                             

                               .
                  Ölüme yaklaşmanın verdiği keder,  büyük  hesaplaşma....
                  Film   İsac  Borg  adlı 78 yaşındaki  doktorun masada günlüğüne birşeyler yazarken  görülmesiyle  açılıyor.  Doktor  şöyle yazıyordur :

                  'İnsanlarla olan ilişkilerimizde, temelde onların karakterini ve davranışlarını tartışır ve değerlendiririz.
işte bu yüzden, bu sözde ilişkilerin tümünden kendimi geri çektim. bu benim yaşlılık günlerimi daha da yalnız kıldı.
Hayatım çalışmakla geçti ve buna müteşekkirim.''

                 Filmin ilerlemesiyle,  geçmişiyle hesaplaşan, özlemle hatırlayan yaşlı  adamın bilinçaltının  rüyalarında  rol oynamasını,  çevresindekilerin  kendisini tanımlamaları ölçüsünde  varolduğunu, artık  bununda  öneminin  kalmayışını görürüz. Başkasının  hakkımızdaki fikri, bizim kendi gerçekliğimizi  bulmasına engel olur. Ya da yanlış yönlendirir belki de..Yaban Çilekleri  de  artık yaşlamış bir adamın  geri dönüşlerle,  rüyalarla  kendini tanıma çabaları. Geçmişine  acı dolu  bir yolculuk yapar , neşeli, kalabalık evini  görür,aşık olduğu güzel kuzeninin kardeşine gönlünü vermesini acı dolu bir sevecenlikle hatırlar.


                                        

                          Bergman tanrının mevcudiyetini Yedinci Mühür’dekinden farklı bir şekilde sorgulamıştır bu filmde. Bu defa tanrının mevcudiyetini iki genç tartışır ve profesöre tanrı hakkında ne düşündüğünü sorarlar. İhtiyar profesör ise bir şiir okuyarak karşılık verir:

    
           “Her yerde aradığım o dost nerede?

            Şafak söktüğünde bir yalnızlık çöker üzerime

            Alacakaranlıkta, o hala benden uzaklarda

            Kalbim yanıp tutuşsa da                                                                         

            O’nun zafer izleri her yerde çıkar ortaya

            Bir çiçeğin narin kokusunda, tarlaları savuran rüzgarda

            Soluduğum her nefeste ve havanın her zerresinde

            O, lütfunu esirgemez

            Bir yaz melteminde onun sesini duyarım…”



                               DÜĞÜNE

                             Körlüğümün  ilk  yılında, tekrar  tekrar  yaşadığım en korkunç an sabahları uyandığım  zamandı.  Uykuyla  uyanıklık  sınırında  ışık olmayışı  çoğu  zaman bağırma  isteği  yaratıyordu  bende.  Zamanla  alıştım  buna. Şimdi  uyandığımda  , ilk  yaptığım iş bir şeye  dokunmak oluyor.  Kendi  gövdeme,  çarşaflara,  karyolamın başucundaki  ahşap  oyma  yapraklara...
                                                                                                          sy..19