Hayat Hep Berbattı Zaten

                     Dücane Cündioğlu'nun kendimden de bir şeyler bulduğum yazısını okudum  geçenlerde.Şöyle diyor :

                      ''Ne olup bittiğinin farkında olanlar için daha da berbattı. Farkında olmayanlara gelince, hayatın berbat olup olmadığının ne önemi var onlar için? Farkında olmak, ızdırab çekmek demek, hayata alışmamak, bir türlü rahat olamamak demek. Farkında olmak, varolmak demek, varoluşu idrak etmek demek. Farkında olmak, dahil olmak, oyuna katılmak demek değil, bilakis farkında olmak, oyunun farkında olmak, katılmaya değmeyecek bir oyunun oynandığını görmek demek. Oyuna katılmak, topluma katılmak demek. Toplumun içinde, toplumla birlikte ve toplum için oynamak demek. Hepsinden önemlisi topluma oyun oynamak demek.''
                        Katılmaya değmeyecek bir oyunun oynandığını görmek demek diyor, ne kadar da benim düşüncelerime uyuyor. Hayatımın her döneminde her şeyin farkında olup mevcut düzene, insanlara, düşüncelere karşı olup pasif etkiyle cevap verdim. Tepkisizlikte dese bir çokları hep böyleydim. Şimdi değişen bir şey yok. Hatta daha da karamsarım, bu insanlıktan hiç umudum yok. Kendim ve ve sorumlu olduklarıma faydam varsa yeter de artar şu dünya da. 
                        Her zaman evimi ve içinde  geçen zamanımı dünyaya karşı koyuş olarak düşünüyorum. Eşyaların benimle geçen yıllanmışlıkları, özenle seçtiğim, hepsinin ayrı hatırası olan objelerim, bir zamanlar dağ tepe gezerek çektiğim şimdi duvarda duran fotoğraflarım, çok severek yaptığım sonra da imkansızlıktan yapamadığım tadı damağımda kalan seramiklerim, son yıllarda bir heves ördüğüm battaniyeler, kırlentler, kaktüs koleksiyonum,filmlerim, CDlerim,  minnoş oyuncaklarımız ve en sevdiğim onlarca kitaplarım. Hayatın saçma bir oyun olduğunun farkındayım ve evimde, sığınağımda kendimi koruyorum. Oyuna katılmıyorum Dücane Cündioğlu'nun dediği gibi katılmaya değmeyecek bir oyunun oynandığını görüyorum her an. 

                    Hayat hep berbattı zaten dışarıda. Ama evimizde ya da her insanın evinde bambaşka. Ölmek üzere olan insan bile en son evine dönmek istiyor bu yüzden. Son bir kez evini görmek. Yorgun geçen günden sonra bir an önce eve gitmek isteriz, ne kadar gezersek gezelim evimiz burnumuzda tüter. Akşam olsa da tüm aile bir araya toplanalım isteriz gün içinde.Hayatın berbatlığına karşı kendimi koruduğum, huzurlu olduğumu hissettiğim yerdir evim.  Neruda'nın filmini hatırlıyor musunuz ?
                Neruda postacı Mario'ya yazdığı mektupta, "Denizi özlüyorum. Kuşları özlüyorum. Bana evimin seslerini gönder. Bahçeye gir ve çanları çal. İlk önce rüzgârın hareketiyle sallanan küçük çanların ince seslerini kaydet, sonra büyük çanın ipini beş altı kez çek. Kayalıklarda yürü Mario, dalgaların patlayışını kaydet," diyor.
                    Hayatın berbat anlarından kaçıştır evlerimiz. Hayat berbattır  ama evimizde mutluyuzdur  her zaman.